Η ομιλία του Κ. Σημίτη, απέδειξε την διαχρονικότητα και τον ρεαλισμό απόψεων που χαρακτηρίζονται από τη συνοχή και τις αναγκαίες γι’ αυτήν επικαιροποιήσεις.

Το κυριότερο όμως είναι πως ετούτη τη φορά, δεν στάθηκε στις, έτσι κι αλλιώς, επαρκείς και τεκμηριωμένες αναλύσεις του, αλλά ουσιαστικά αυτοπροσδιορίστηκε ως ο πρώτος αφέτης μιας προσπάθειας ταυτόχρονα υπό αίρεση και εν τω γενάσθαι, της σύστασης δηλαδή του τρίτου πολιτικού πόλου, προσδίδοντάς του και κάποιες κινηματικές χροιές.

Εντυπωσιάστηκα από την αυστηρότητά του ως προς τη στάση αυτοαποκλεισμού της ΔΗΜΑΡ, εξαντλώντας όλη του την πολιτική αυστηρότητα, ουσιαστικά υπονοώντας και την πολιτική του απογοήτευση για τον νεοσυντηρητισμό της ηγεσίας της.

Υπερέβη και τις δικές του περιόδους, τοποθετώντας στον πυρήνα σκέψης τα μελλούμενα, ενώ σαφέστατα έδειξε πως τα αδιέξοδα του ΠΑΣΟΚ, ως έχει, είναι μη αναστρέψιμα, ειδωμένα κι από τη σκοπιά των ιστορικών διδαχών των διαλυτικών και παραλυτικών διασπάσεων του παλαιού πελατειακού πολιτικού Κέντρου.

Ο ίδιος, από μόνος του, είναι παράδειγμα μόνιμης διαχρονίας έκφρασης μεταρρυθμιστικού και εκσυγχρονιστικού λόγου – κι ας λέει ο Θ. Πάγκαλος τα δικά του.

Κι άλλοι αφέτες θα υπάρξουν, ώρα είναι οι δρομείς σε κούρσες αντοχής να μαζεύονται.

Αυτά για αρχή και καλή συνέχεια.