Πολλοί βιάζονται να ξεμπερδεύουν μαζί του, αλλά το Κέντρο εξακολουθεί να είναι μείζων πολιτική δύναμη. Οι μεσαίες τάξεις συνεχίζουν να αποτελούν τον κορμό της κοινωνίας μας. Η ριζοσπαστικοποίησή τους αφορά μάλλον τη μορφή, παρά το περιεχόμενο των πολιτικών τους διαθέσεων. Το αναποδογύρισμα της δημογραφικής πυραμίδας, με «φουσκωμένη» την παρουσία μεσήλικων, ηλικιωμένων και υπερηλίκων, ενισχύει την αντοχή του Κέντρου -η ωριμότητα προτιμά το λελογισμένο ρίσκο.

.

Είναι απορίας άξιο γιατί κανείς δεν διεκδικεί στα σοβαρά τόσο πλούσια εκλογικά κοιτάσματα. Ας ξεκινήσουμε από τα δύο κόμματα εξουσίας που προέκυψαν από τον εκλογικό κύκλο του 2012. Η ελληνική πολιτική ιστορία διδάσκει πως οι αρχηγοί που θέλουν να κυβερνήσουν, κάποια στιγμή καλούνται να χειραφετηθούν από την κομματική τους καμαρίλα -η απεύθυνση στο εθνικό ακροατήριο απαιτεί άλλες προδιαγραφές. Αλλά ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να συνομιλεί συχνότερα με το κόμμα του (που μάλιστα είναι μονοψήφιας κατασκευής) και σπανιότερα με τα εκατομμύρια των απηυδυσμένων από το μεταπολιτευτικό σύστημα. Όσο για τον κ. Σαμαρά, η πολιτική του πορεία μοιάζει με φαύλο κύκλο: Αντώνης «ακούει φωνές» στα (πολύ) δεξιά του. Αντώνης σπεύδει άρον-άρον προς τις φωνές. Αντώνης βρίσκει -και πέφτει σε- τοίχο. Αφού «την πατήσει» (sic), Αντώνης επανακάμπτει στη μετριοπάθεια. Έως φυσικά αποδείξεως του εναντίον, δεν έχει τόση σημασία σε ποια φάση του βρόγχου βρίσκεσαι.

.

Τον χρόνο που πέρασε, οι άλλοι, ελάσσονες μνηστήρες του Κέντρου επιδόθηκαν βασικά σε διαδοχικούς αυτοχειριασμούς: Στη Δράση υπερίσχυσαν οι «ρεαλιστές» που προσβλέπουν μάλλον στην ασφάλεια της ΝΔ παρά στις περιπέτειες της οικοδόμησης ενός αυτόνομου χώρου, που κινδυνεύει φυσικά να αποδειχθεί «πορεία στην έρημο». Οι Οικολόγοι-Πράσινοι αποφάσισαν «επανεκκίνηση» αλλά έπραξαν μια κομματική συγκρότηση «κομμένη και ραμμένη» στους προσωπικούς σχεδιασμούς των δύο ευρωβουλευτών τους, πράγμα που τους οδηγεί τουλάχιστο σε «φιλανδοποίηση» ως προς το ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι στην προσάρτησή τους.·Στη ΔΗΜΑΡ το «ΑΡ» έσκισε το «ΔΗΜ», πράγμα που μυρίζει από πολιτική συντριβή ως επαναπατρισμό στον κόσμο των συνιστωσών.

.

Απομένει το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο όμως οι περισσότεροι κεντρώοι, μεταρρυθμιστές, ευρωπαϊστές κ.λπ σκέφτονται σαν αντιστραμμένοι Βολταίροι: «συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να μη δικαιούσαι να το λες»¹. Συν που η νομιμοποίηση της σχέσης Σαμαρά-Βενιζέλου στενεύει τα περιθώρια αυθυπαρξίας του δεύτερου.

.

Ο ενδιάμεσος πολιτικός χώρος πάντοτε συγκροτούνταν-ανασυγκροτούνταν ως ριζοσπαστική-ανατρεπτική πολιτική δύναμη: μετά το Γουδή είχαμε τον Εθνικό Διχασμό, την αμφισβήτηση και την ανατροπή του πολιτεύματος², τον Ανένδοτο, την Αλλαγή. Στη φάση της ανακαίνισης του Κέντρου, ο λαϊκισμός πάντοτε ζέχνει. Αυτό είναι το καύσιμο που κινητοποιεί τις μεσαίες τάξεις προς τους εκσυγχρονιστικούς και εξωστρεφείς τους στόχους. Οι BCBG συνάξεις του μεταρρυθμιστικού χώρου πολύ απέχουν από το να μπορούν να προκαλέσουν κυματισμό στη θάλασσα του λαϊκού αισθήματος –πόσο μάλλον να την αναταράξουν. Εξ ου και η επιτυχία του ωμού αντικαθεστωτισμού που προβάλλουν τα άκρα. Μορφολογικά συγκινούν το κοινωνικό Κέντρο πολύ περισσότερο από το ανήσυχο ρονρόνισμα των «παχιών γάτων» της Μεταπολίτευσης. Το κυνήγι του Κέντρου έχει πάντα κάτι το αλήτικο. Χρειάζεται outsiders (faux, φυσικά, τι άλλο;). Αντενδείκνυται σε τύπους που ποζάρουν ως εκφραστές του establishment. Ας το προσέξουν κι αυτό οι επίδοξοι θηρευτές του.

.

Σημειώσεις

.

1. Έκλεψα το ευφυολόγημα από τον φίλο ΚΣ

.

2. Εξ ου και «δημοκρατική» (republicaine) παράταξη, σε αντίστιξη με τη μοναρχική