Είναι κοινή διαπίστωση ότι το εκλογικό αποτέλεσμα και στη συνέχεια ο σχηματισμός συμμαχικής κυβέρνησης, έφεραν ανακούφιση στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Αλλά η σύνθεση της κυβέρνησης, δεν είναι εύκολο να κρυφτεί. Κατά κάποιον τρόπο, μας επανέφεραν στη σκληρή πραγματικότητα…
Πρωταγωνιστής είναι ο Ε. Βενιζέλος, ο οποίος, αδυνατώντας να διαχειριστεί την κρίση του ΠΑΣΟΚ, τη μετέφερε στην κυβέρνηση, ανταποδίδοντας υποτίθεται στο Σαμαρά όσα έκανε εκείνος την περίοδο Παπαδήμου. Και ο Σαμαράς λειτούργησε με τα μόνα εργαλεία που γνωρίζει, τα παλαιοκομματικά. Έτσι, η κυβέρνηση φαίνεται περισσότερο ως κυβέρνηση της ομάδας Σαμαρά, παρά κυβέρνηση των τριών συνιστώντων κομμάτων. Το ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, απουσιάζει…
Άλλο που δεν ήθελε η νέα αξιωματική αντιπολίτευση, η ηγεσία της οποίας επιμένει να ζει στην (προ κρίσης) περίοδο της ευφορίας, κι έσπευσε να την κατακεραυνώσει. Αλλά ας μη βιάζεται, τώρα θα καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διαφορά από το 4 στο 27, σε συνθήκες εθνικής κρίσης.
Το πολιτικό σύστημα, παρά τη δημιουργική είσοδο της ΔΗΜΑΡ στη διακυβέρνηση της χώρας, αρνείται επιμόνως να προσαρμοστεί. Παραμένει δέσμιο των εσωτερικών του αναγκών. Έτσι, ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι κεντρικός και θα παραμείνει αποφασιστικός. Έκανε το πρώτο, ιστορικό για την Ελλάδα βήμα, για λογαριασμό όλης της Αριστεράς. Μόλις τώρα αρχίζει ο δικός της δρόμος και είναι μακρύς στην έρημη χώρα. Θα χρειαστεί «τόλμη, περισσότερη τόλμη»…
Αυτές οι γραμμές γράφονται πριν να δημοσιοποιηθεί το κοινό προγραμματικό κείμενο που θα έχει το ρόλο του στη διακυβέρνηση της χώρας. Τα κάποια συμβολικά (και πρακτικά) μέτρα αυτοπεριορισμού του πολιτικού συστήματος που ανακοινώθηκαν, δείχνουν σωστό προσανατολισμό.
Η δική μας γνώμη είναι ότι η χώρα κάνει την προσπάθεια επιβίωσης με περιορισμένες εσωτερικές δυνάμεις. Οι όποιες τέτοιες δυνάμεις υπήρχαν μετά την καταστροφική πενταετία Καραμανλή, έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα στη διετία της κυβερνητικής ισοπέδωσης και του αντιπολιτευτικού μηδενισμού. Αλλά και των λαθεμένων ευρωπαϊκών (γερμανικών) επιλογών. Το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε ωστόσο κάποια αξιοθαύμαστα αποθέματα αντοχής. Αλλά, ως πότε;
Η κατάσταση της χώρας, χωρίς μισόλογα, πρέπει να καταστεί απόλυτα σαφής και στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Όσο είναι απαραίτητο, η παρούσα κυβέρνηση να αξιοποιήσει τα όποια αποθέματα αντοχής των πολιτών, κερδίζοντας χρόνο στην κατεύθυνση της πάση θυσία παραμονής στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, άλλο τόσο και περισσότερο είναι απαραίτητη η ευρωπαϊκή στήριξη στη δημιουργία όρων σταθερότητας και ελπίδας στη χώρα.
Με άλλα λόγια, όσοι επιμέναμε στην ανάγκη, κατά προτεραιότητα, κινητοποίησης των εσωτερικών δυνάμεων της κοινωνίας κατά τη διετία Παπανδρέου, είχαμε δίκιο. Υπήρχαν τότε πολλαπλάσιες τέτοιες δυνάμεις. Οι ισοπεδωτικές και μηδενιστικές εσωτερικές, πρωτίστως, επιλογές και οι αντίστοιχες της ευρωπαϊκής ηγεσίας, εξουθένωσαν την κοινωνία μας. Και τώρα, η ώρα της αλήθειας έχει έρθει και για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρωζώνη. Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό και στην Αθήνα, αλλά και στις Βρυξέλλες, η κατάσταση θα τεθεί εκτός ελέγχου. Είναι, κατά πολλούς ηγέτες από τη μια και την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ζήτημα ημερών και μηνών.
Η λεγόμενη «διαπραγματευτική ομάδα», την οποία προτίθεται να σχηματίσει η κυβέρνηση, έχει, ως εκ τούτου, τον πιο σημαντικό ρόλο να επιτελέσει.