Το 2018 αρχίζει με προγραμματισμένο πολιτικό γεγονός το συνέδριο για την ολοκλήρωση της δημιουργίας του κόμματος «Κίνημα Αλλαγής». Οι διαδικασίες που παρακολουθούμε έχουν για ύμνο αντί τα «Κάρμινα Μπούρανα» το «ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά» – και μαζί επιτροπές και γραμματείες και καυγάδες για το «ποιος είναι ποιανού» και ονόματα από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Σε ποιους, όμως, απευθύνονται όλα αυτά;
Σίγουρα δεν απευθύνονται σε όλους τους 210.000 ψηφοφόρους – ήμουν ένας από αυτούς – που ήλπιζαν σε κάτι διαφορετικό. Και σίγουρα δεν ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία, καθώς οι περιβόητες διεργασίες εξελίσσονται σε παιχνίδια προσωπικών ισορροπιών και αντεγκλήσεις ομάδων και μικρών κομμάτων χωρίς ενιαία ταυτότητα. Τίθεται, λοιπόν, ένα βασικό ερώτημα σχετικά με το πολιτικό σκηνικό.
Έχει ολοκληρωθεί η διαμόρφωση των σημαντικότερων κομματικών σχηματισμών; Υπάρχουν σήμερα εκείνα τα κόμματα που δίνουν σε κάθε Έλληνα πολίτη τη δυνατότητα να εκφραστεί αναλόγως με τις πολιτικές του πεποιθήσεις;
Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το Κίνημα Αλλαγής, το ΚΚΕ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αυτή τη στιγμή εκφράζουν μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος με την ιδεολογική και την ιστορικής φύσεως τοποθέτησή τους αλλά και την άσκηση πολιτικής και τις πρακτικές τους μέχρι σήμερα.
Τα μικρότερα κόμματα, εντός Βουλής (ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων) ή εκτός (Δράση, ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας, Δημιουργία Ξανά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εκφράζουν κι αυτά ένα μικρό τμήμα ψηφοφόρων, είτε ως κόμματα διαμαρτυρίας είτε ως σχηματισμοί που προέκυψαν μετά την ανεξαρτητοποίηση στελεχών από τους μεγαλύτερους ιδεολογικούς τους χώρους.
Δίπλα σε αυτά, σε έναν παράλληλο κόσμο, είμαστε κι εμείς, πολλοί πολίτες που δεν μας εκφράζουν οι σημερινοί πολιτικοί σχηματισμοί και που ελπίζουμε ακόμη στη δημιουργία ενός νέου προοδευτικού φορέα που θα μιλήσει για την Ελλάδα και την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Ενός σχηματισμού που θα εμπνεύσει και θα πείσει -έστω λίγους στην αρχή- ότι η Ελλάδα μπορεί να κάνει το άλμα που απαιτούν η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική επανάσταση.
Και, φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλοί πολίτες, ιδιαίτερα οι νέες γενιές, που απογοητευμένοι δεν περιμένουν τίποτα, αλλά που δεν μπορεί, κάποια στιγμή κάτι καινούργιο θα πρέπει να τους ενεργοποιήσει και αν τους εκπροσωπήσει.
Είναι φανερό ότι οι πολίτες που είναι πολιτικά «άστεγοι» δεν ικανοποιούνται από τον δημόσιο διάλογο που παραμένει πολύ χαμηλού επιπέδου, μακριά από τα πραγματικά θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν για το μέλλον. Οι ριζικές αλλαγές του πολιτικού συστήματος, ο εκσυγχρονισμός των δομών του κράτους, η παραγωγική αναδιάρθρωση, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και οι παγκόσμιες αλλαγές, ζητήματα ουσιώδη, απασχολούν ελάχιστα τα σημερινά κόμματα. Η πολιτική συνεχίζει να διεξάγεται ως παιχνίδι, με τακτικές για τη φθορά του αντιπάλου και αφηγήματα για το καλύτερο «success story», προσανατολισμένα στη δημιουργία εντυπώσεων.
Μέσα σε όλα αυτά, η έλλειψη ενός πολιτικού σχηματισμού που θα συνενώσει ισχυρές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οι οποίες θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση και στην πορεία της χώρας προς το μέλλον δημιουργεί ένα μεγάλο κενό.
Υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορούσαν να πάρουν τις πρωτοβουλίες;
Οι περισσότεροι «καλοί πολιτικοί κουράστηκαν και πήγανε στο σπίτι», ενώ οι νεότεροι αποστρέφονται την πολιτική και φεύγουν μακριά. Ο Θεοδωράκης με το σύνθημα «πολιτική χωρίς πολιτικούς» και ο Τσίπρας με το «νέοι και άφθαρτοι» έχουν τεράστια ευθύνη για την απαξίωση της πολιτικής και κατ/ επέκτασιν τη σημερινή της κατάσταση. Έπαιξαν το προσωπικό τους παιχνίδι στην πλάτη της χώρας, κέρδισαν οι ίδιοι και «έκαψαν» τις δυνατότητες για μια υγιή πολιτική ανατροπή.
Η Ώρα Αποφάσεων πρέπει τώρα να πάρει τις πρωτοβουλίες για ένα προσκλητήριο των άριστων για τη δημιουργία ενός «φορέα για το μέλλον», στον οποίο θα μπορούσαν να συμμετέχουν τα «προδομένα» στελέχη του Ποταμιού, η Δημοκρατική Ευθύνη, τα πολλά εγκλωβισμένα στελέχη των άλλων κομμάτων και πολλές προσωπικότητες που δεν έχουν εμπλακεί ως σήμερα στην ενεργό πολιτική.
Κι ενώ αυτή τη στιγμή όλα μοιάζουν απαισιόδοξα, μοναδική ελπίδα είναι ότι θα έρθει η στιγμή όπου το ΚΕΝΟ στην πολιτική, όπως και στη φύση, θα συμπληρωθεί. Ας ελπίσουμε ότι η γενιά μας θα το προλάβει!