Όταν βάζεις το «ποιος» στη θέση του «τι» περνάς από την ουσία στην παρουσία. Με το «ποιος» διακινδυνεύεις να έρθει οποιοσδήποτε «κά-ποιος» και να σου βουτήξει τη στιγμή. Ειδικά αν διακρίνεται για την ικανότητά του στην εντυπωσιοθηρία. Αυτό είναι το τίμημα της ευκολίας και της απρονοησίας.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με την εκδήλωση των τριών, η οποία έχασε κάθε στόχο που είχε όταν παρουσιάστηκε στην αίθουσα ο Στέφανος Κασσελάκης. Απλώς και μόνο παρουσιάστηκε, δεν χρειάστηκε καν να μιλήσει. Ακριβώς γιατί το ζητούμενο ήταν ένα εύκολο «ποιος», χωρίς την ανάγκη ενός επεξεργασμένου «τι». Το «τι» θα τον δυσκόλευε, όπως έχει δείξει η έως τώρα πορεία του, αλλά ευτυχώς γι’ αυτόν είχαν φροντίσει άλλοι να ρίξουν τις απαιτήσεις της εκδήλωσης.
Όταν πέφτεις στο επίπεδο της απλής εντύπωσης τότε κινδυνεύεις από τον οποιονδήποτε. Και ο Στέφανος στο να δημιουργεί εντυπώσεις (αυτό που καταχρηστικά αποκαλείται «επικοινωνιακό χάρισμα») είναι πολύ καλός, καλύτερος σίγουρα από τους εμπνευστές του event. Με μια απλή κίνηση, παριστάμενος και μόνο, χωρίς να βγάλει λέξη από το στόμα του καρπώθηκε ως έπαθλο μια εκδήλωση που άλλοι ετοίμασαν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει κάποιο μακροπρόθεσμο όφελος για εκείνον, καθώς οι δυσκολίες που έχει στην παραγωγή πολιτικού λόγου και σκέψης με δυσκολία κρύβονται.
Κι εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος της αντιπολίτευσης, από τη μείζονα έως την ελάσσονα. Ο «αντιμητσοτακισμός» δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Απευθύνεται στο θυμικό και μάλιστα με χονδροειδή τρόπο. Υπό αυτή την έννοια βρίσκει πρόσφορα ώτα μόνο σε κοινό ανάλογων διαθέσεων. Και σπρώχνει όλους τους υπολοίπους είτε στην αποχή είτε ακόμα και στον ίδιο τον καταγγελλόμενο, ως ανακλαστική αντίδραση. Η παραγωγή πολιτικού λόγου και η διατύπωση ενός συνεκτικού πλαισίου προτάσεων είναι μια κατά πολύ απαιτητικότερη διαδικασία, η οποία προϋποθέτει τη διατύπωση επιχειρημάτων αυστηρά και μόνο γύρω από τα επίμαχα ζητήματα και απορρίπτει τους χαρακτηρισμούς προσώπων. Η απαξίωση αυτού του θεμελιώδους στοιχείου του πολιτικού λόγου και η δαιμονοποίηση του αντιπάλου λειτουργούν ακριβώς όπως ένα μπούμερανγκ: όταν δεν βρει στόχο πλήττει αυτόν που το εξαπέλυσε.