Πάνε 12 χρόνια από τότε που, στις 5 Μαϊου 2010, μια ομάδα κουκουλοφόρων, φωνάζοντας «φωτιά στους πλούσιους», λαμπάδιασε με μολότοφ το κτίριο της οδού Σταδίου 23 με αποτέλεσμα να καούν ζωντανοί τρεις υπάλληλοι της Μαρφίν. Ήταν ένα ηχηρό προειδοποιητικό μήνυμα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει καθώς ανεξέλεγκτοι «αγανακτισμένοι» κάθε χρώματος, πολιορκούσαν τη Βουλή των Ελλήνων απειλώντας την να έχει την ίδια τύχη. Το μήνυμα αυτό αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, του 2012, όταν οι νεοναζί κατέλαβαν «πανηγυρικά» 21 έδρανα του Κοινοβουλίου με το εκκωφαντικό 7%. Το ατιμώρητο έγκλημα της Μαρφίν άνοιξε βαθιές πληγές στη χώρα που παραμένουν ακόμα ανεπούλωτες.
Στην ουσία, οι δολοφόνοι, κρυμμένοι στις κουκούλες των λαϊκισμού και του φασισμού, έβαλαν φωτιά στη δημοκρατία που δοκιμαζόταν στη δίνη της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής κρίσης. Το πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αντί για μια κοινή αποφασιστική στάση απέναντι στο φρικτό έγκλημα, κάποιες πολιτικές δυνάμεις προτίμησαν να καταδικάσουν τη βία με γενικότητες, ώστε να επιρρίψουν - και να αποκρύψουν - ευθύνες. Άλλωστε, η ίδια μικροκομματική νοοτροπία επικράτησε και το 2020 όταν, προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων από την πολιτεία, με καθυστέρηση 10 ετών, χρειάστηκε να γίνουν τρεις ξεχωριστές εκδηλώσεις στον ίδιο χώρο!
Οδυνηρή ήταν η πληγή που άνοιξε η Μαρφίν στο κορμί της Αριστεράς. Η καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» δεν επαληθεύτηκε στην πράξη, έστω κι αν τα θύματα ήταν εργαζόμενοι. Τα ονόματά τους ξεχάστηκαν, μη βρίσκοντας θέση στο πάνθεον των «κομματικών» ηρώων. Οι ευθύνες συγκαλύφτηκαν ή μετατέθηκαν σε «βολικούς» ηθικούς αυτουργούς. Η συνεχιζόμενη διάκριση των νεκρών σε «δικούς μας» και «δικούς τους» από την παράταξη που πλήρωσε πολύ ακριβά την κατάλυση της δημοκρατίας και τον διχασμό είναι προσβλητική για τη μνήμη των δολοφονημένων, η οποία θυσιάστηκε τότε στον βωμό της λαϊκιστικής επέλασης προς την εξουσία.
Η ελληνική κοινωνία εμφανίστηκε, για μια ακόμα φορά, πιστή στη στάση της παθητικής ανοχής τέτοιων εγκληματικών ενεργειών που αμαύρωσαν τη μεταπολιτευτική διαδρομή της χώρας. Την ίδια στάση είχε κρατήσει άλλωστε και απέναντι στα εγκλήματα της «17 Νοέμβρη» την ώρα που οι πρωτεύουσες της Ευρώπης συγκλονιζόντουσαν από τις μαζικές διαδηλώσεις κατά της τρομοκρατίας. Πρόκειται για μια άτυπη ασυλία που εξακολουθεί να ενθαρρύνει την κάθε μορφής παραβατικότητα στους δημόσιους και τους ακαδημαϊκούς χώρους, με δεδομένη και τη διστακτικότητα του πολιτικού συστήματος να αναλάβει το κόστος της υπεράσπισης των θεσμών. Το γεγονός ότι, μετά από τόσα χρόνια, οι δολοφόνοι της Μαρφίν παραμένουν ατιμώρητοι έχει άμεση σχέση με την κοινωνική αυτή ασυλία.
Η δημοκρατία μας στάθηκε όρθια όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στην αυθαιρεσία και την εγκληματικότητα αποδεικνύοντας ότι διανύουμε την μακροβιότερη περίοδο σταθερότητας στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η δικαιοσύνη έστειλε τους νεοναζί εγκληματίες της «Χρυσής Αυγής» στη φυλακή. Ωστόσο, η επέτειος της δολοφονίας των αθώων εργαζομένων στην Μαρφίν μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο, με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι η απειλή κατά των δημοκρατικών θεσμών από τον ακραίο λαϊκισμό δεν πρέπει να υποτιμηθεί ούτε και να υποταχθεί σε κομματικές σκοπιμότητες.
Πηγή: www.tanea.gr