Λεφτά υπάρχουν μέχρι τον Ιούνιο και ο κίνδυνος ενός τραπεζικού ατυχήματος είναι ισχυρός. Αν έτσι έχει η πραγματικότητα, μπορεί κανείς βασίμως να συμπεράνει -παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο όπως εξελίσσεται μετά τις εκλογές- ότι η διαχωριστική γραμμή στον πολιτικό χάρτη δεν ορίζεται με βάση την αντίστιξη μνημόνιο/αντιμνημόνιο, αλλά με μια άλλη: Oρθολογισμός/παραλογισμός.
Ακούγονται όλο και πιο απίθανα πράγματα: Ότι θα καταγγελθεί η δανειακή σύμβαση και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ, ότι με τα δάνεια δεν πληρώνονται μισθοί και συντάξεις αλλά μόνο τόκοι, ότι επαρκούν τα έσοδα του κράτους για να καλυφθούν οι κρατικές δαπάνες, ότι θα διαγραφεί το επαχθές μέρος του χρέους χωρίς να γίνουμε Αργεντινή, ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν και οι καταθέσεις θα χρησιμοποιηθούν κατά τη βούληση της κυβέρνησης, ότι όσοι έχουν εισοδήματα άνω των 20.000 ευρώ θα καταβάλουν υποχρεωτικά ένα ποσό για να βοηθήσουν την πατρίδα.
Το ανατριχιαστικό είναι ότι όλα αυτά διατυπώνονται με θηριώδη αυτοπεποίθηση από τους εκφραστές τους, μεταδίδονται σαν κάτι κανονικό, προκαλούν συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, σχολιασμό και κριτική, αλλά χωρίς να τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: Αν κινούμαστε ήδη στον αστερισμό της πολιτικής παράνοιας, ή αν απλώς κατευθυνόμαστε προς το σκοτεινό σημείο, όπου ο λαϊκισμός συναντά τον ανορθολογισμό και ο συνδυασμός τους κυριαρχεί.
Ο Αλέκος Αλαβάνος είπε απλώς την αλήθεια, σημειώνοντας ότι ο δρόμος εκτός μνημονίου είναι δρόμος εκτός ευρωζώνης. Είπε επίσης το αυτονόητο, με βάση τους κανόνες της κοινής λογικής που λείπει, ότι για να συμβεί αυτό όσο πιο ομαλά γίνεται, θα πρέπει να προετοιμαστεί, να οργανωθεί και να προγραμματιστεί η ελληνική έξοδος – «πολύ σύντομα θα έρθει η άνοιξη», πιστεύει ο ίδιος.
Οι σύντροφοί του απέφυγαν να μπουν στην ουσία αυτής της παρέμβασης και καθάρισαν με ένα σχόλιο περί προσωπικών απόψεων. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για μια ανιδιοτελή προσπάθεια να καταλάβει ο λαός τι του κρύβουν όσοι υπόσχονται περιπάτους στον κήπο με τα ρόδα. Ο Αλαβάνος δείχνει να πιστεύει και να μη φοβάται τον άλλο δρόμο, της απαγκίστρωσης από το σκληρό πυρήνα της ΕΕ, την ευρωζώνη. Έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της χώρας και μία ιστορική αισιοδοξία. Διαφορετικά, αλλά και όπως το ΚΚΕ.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι δεν συζητά το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, την ώρα που κάνει ό,τι μπορεί για να το φέρει πιο κοντά. Επιδιώκει εκλογές, άρα παράταση της πολιτικής αστάθειας που επιταχύνει την οικονομική εκτροπή. Επιμένει στην ακύρωση του μνημονίου, που αποτελεί όρο για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας. Ισχυρίζεται ότι αποτελεί τρομοκρατία κάθε αναφορά στην εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων. Και ότι είναι εκβιασμός χωρίς ουσία οι συνεχείς προειδοποιήσεις των εταίρων και δανειστών για τον κίνδυνο αποκόλλησης του ελληνικού βαγονιού από το ευρωπαϊκό τρένο.
Ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει πιστέψει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος εσωτερικής στάσης πληρωμών, ακόμη και αν παγώσουν τα δάνεια, ότι είναι μύθος και ύπουλη κατασκευή η θεωρία κατά την οποία η χώρα δεν είναι οικονομικά αυτοδύναμη, ότι το έλλειμμα αποτελεί επιχείρημα για να αρθεί η εθνική κυριαρχία και να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία.
Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν πειστεί ότι η καταγγελία τού πραγματικά άδικου και αναποτελεσματικού μνημονίου, που όμως ποτέ δεν εφαρμόστηκε ως προς το διαρθρωτικό του σκέλος, αρκεί για να έρθουν καλύτερες μέρες, με λιγότερη ανεργία, περισσότερη ρευστότητα στην αγορά, υψηλότερα εισοδήματα.
Και βέβαια είναι βαθιά εμπεδωμένη η πεποίθηση ότι η ευρωζώνη δεν μπορεί χωρίς εμάς και συνεπώς, πρέπει να παίξουμε το ρόλο της χώρας-καμικάζι, που αν πέσει θα πάρει και τους άλλους μαζί της.
Η ιστορία των ελληνικών πτωχεύσεων, από τη γέννηση του ελληνικού κράτους, είναι γεμάτη παραδείγματα που θυμίζουν πολλά από αυτά που συνθέτουν τη σημερινή κατάσταση: Κομματικοί υπολογισμοί, προσωπικοί εγωισμοί, ναρκισσισμοί και ανεπάρκειες, συλλογική ζαλάδα, αδυναμία θέασης της μεγάλης εικόνας, νοσηρή εσωστρέφεια, πολιτικός αυτισμός, διάχυση της ανοησίας, ακρότητες, πολιτικαντισμοί και ατελείωτα ψέματα.
Μακάρι να έχει δίκιο ο Αλέξης, όχι ο Αλέκος.
.
H Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος