Δεν ξέρω πόσοι είδατε το ρεπορτάζ με την αποχώρηση των Κούρδων από το Κιρκουκ και το κλάμα μιας όμορφης Κούρδισας ( Κούρδης) που ξέσπασε λέγοντας : «Είναι άδικο. Αυτό συμβαίνει χρόνια. Πολεμάμε, μας υπόσχονται και μετά μας εγκαταλείπουν. » Είναι η αλήθεια . Και λίγες μέρες πριν θα πανηγύριζε για το 93% στο δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν. Μόνο που όποιος δεν ανακάλυψε τους Κούρδους την ώρα των συγκρούσεων με τον ISIS και το χαλιφάτο , αλλά έχει παρακολουθήσει την δύσκολη πορεία τους στην μείζονα περιοχή δεν πρέπει να αιφνιδιάζεται από τις εξελίξεις. Σε κάθε μεγάλη αναστάτωση με ανακατατάξεις στην περιοχή οι Κούρδοι αξιοποιούνται πολεμικά με δέλεαρ την αποδοχή από μεγάλες δυνάμεις ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Και μόλις ειρηνεύσει η περιοχή οι μεγάλες δυνάμεις αποσύρονται μαζί με τις υποσχέσεις τους αφού πρώτα εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους και οι χώρες στις όποίες κατοικούν Κούρδοι αρνούνται κατηγορηματικά να απωλέσουν εδάφη υπέρ ενός ανεξάρτητου και πιθανότατα εχθρικού Κουρδιστάν. Χαρακτηριστική περίπτωση η Συνθήκη των Σεβρών η οποία ουδέποτε εφαρμόστηκε για τους Κούρδους.
Εκατό χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με αμερικάνικα όπλα οι Κούρδοι πολέμησαν σκληρά στο Ιράκ και την Συρία ( Το Κομπανί έγινε σύμβολο αντίστασης ) τον ISIS. Και την ίδια μέρα που απελευθέρωσαν την Ράκα στην βόρεια Συρία εκδιώχτηκαν από το Κιρκούκ και τις πετρελαιοπηγές του από τον εξοπλισμένο με βαρειά όπλα από τους Αμερικάνους Ιρακινό στρατό και τις παραστρατιωτικές σιιτικές ένοπλες ομάδες. Και πριν μπουν τα τανκς στο Κιρκουκ η ιρακινή κυβέρνηση είχε υπογράψει συμφωνία με την BP για τα πετρέλαια.
Η έλλειψη εσωτερικής συνοχής, η φυλετική διάρθρωση, τα διαφορετικά συμφέροντα κατά περιοχή αποδυναμώνουν την κοινή προσπάθεια των Κούρδων και τους καθιστά ευάλωτους σε πιέσεις . Οι κακές σχέσεις Μπαρτζανι Ταλιμπανί πάνε από πατέρα σε γυιο και ο τελευταίος κατηγορείται ότι παρέδωσε το Κιρκουκ. Βλέποντας την κατάσταση οι Κούρδοι της Συρίας δηλώνουν ότι δεν έχουν τις ίδιες βλέψεις με τους ομοεθνείς τους του Ιράκ και ζητούν αυτονομία εντός Συρίας. Ποιας Συρίας όμως; Ακόμα και αν ο Άσσαντ αδιαφορήσει για αυτές τις περιοχές – που δεν έχουν πετρέλαιο- είναι βέβαιο ότι Τουρκία και Ιράν δεν θα αδιαφορήσουν. Στην μέση οι Αμερικάνοι που ενισχύουν τους Κούρδους αλλά δεν θέλουν να χάσουν και την Τουρκία. Τελικά φοβάμαι ότι και πάλι θα μείνουν οι Κούρδοι ένα έθνος χωρίς πατρίδα.