Δύο χρόνια πρίν είχα γράψει στις σελίδες αυτέςότι «καμία πλευρά δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο αυτό¨. Το ζητούμενο είναι να μην ηττηθεί η Ουκρανία. Δύο χρόνια μετά η έκβαση του πολέμου που προκάλεσε η απρόκλητη επίθεση της Ρωσίας έχει ήδη καταστεί αβέβαιη. Ένα χρόνο πριν, στη πρώτη επέτειο του πολέμου σχεδόν οι πάντες εκτιμούσαν ότι η Ουκρανία θα είναι η τελική νικήτρια. Σήμερα πολλοί θα το ήθελαν αυτό κυρίως στην Ευρώπη. Ελάχιστοι όμως το πιστεύουν. Αντίθετα οι περισσότεροι εκτιμούν ότι ο τελικός «νικητής»(εξαρτάται πως θα ορισθεί) πιθανότατα θα είναι η Ρωσία.Οι συζητήσεις στη διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου το πιστοποίησαν. Η επίσημη Ευρώπη πάντως και ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) εμφανίζεται δημοσίως τουλάχιστον να πιστεύει στη νίκη της Ουκρανίας και την στηρίζει για την επίτευξη του στόχου αυτού. Ωστόσο οι φωνές, πολιτικές, ακαδημαϊκές, κοινωνικές που προβάλλουν το αίτημα για άμεσο τερμαατισμό (ή πάγωμα) της πολεμικής σύγκρουσης πολλαπλασιάζονται. Και αρκετές κυβερνήσεις προβληματίζονται – να συνεχίσουν τη στήριξη της Ουκρανίας σ’ ένα στόχο «νίκη επί της Ρωσίας» που δεν πιστεύουν ότι είναι επιτεύξιμος ή όχι; Φωνές προς την κατεύθυνση του τερματισμού της στήριξης και του πολέμου ακούγονται και εις τα καθ’ ημάς. Επομένως το ερώτημα είναι ποιά θα πρέπει να είναι η πολιτική της χώρας μας στο μείζον αυτό ζήτημα – τον πόλεμο της Ουκρανίας δύο χρόνια μετά;
Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους (γεωπολιτικές, θεσμικές, πολιτικές, κλπ.) και σταθμίζοντας προσεκτικά τα ελληνικά συμφέροντα, τα εν στενή εννοία εθνικά και τα ευρύτερα γεωπολιτικά και οι αξίες που υπηρετεί , η απάντηση είναι μία και σαφής: η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ευθυγραμμίζεται πλήρως με την πολιική της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάνω στο ζήτημα. Αλλά και να συμβάλει στη διαμόρφωση της πολιτικής της Ένωσης προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση – στην μη ήττα της Ουκρανίας και στη ματαίωση της προοπτικής πλήρους επικράτησης της Ρωσίας, επικράτησης δηλαδή ενός επεκτατικού νεο-αυτοκρατορικού σχεδίου κατάλυσης της κυριαρχίας μιας χώρας ή επέκτασης της επιρροής με βίαια μέσα κατά βάναυση παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Μαζί με τις Βαλτικές χώρες και τη Φινλανδία, η Ελλάδα είναι η άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ που έχει ζωτικό συμφέρον να δει αυτό το νεο-αυτοκρατορικό σχέδιο να ηττάται. Όχι γιατί απειλείται άμεσα από τη Ρωσία (όπως θεωρούν Βαλτικές χώρες, Φινλανδία) αλλά για λόγους αρχής και παιδαγωγικούς για άλλους αυταρχικούς ηγέτες που θα ονειρεύονταν ενδεχομένως να προωθήσουν νεο-αυτοκρατορικά, επεκτατικά σχέδια. Μόνο έτσι θα συνεχίσει η Ελλάδα «να είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας».
Η θέση αυτή δεν αποκλείει τον τερματισμό του πολέμου και το άνοιγμα της διπλωματικής διαδικασίας για την επίτευξη «δίκαιης ειρήνης». Αλλά γι’ αυτό θα πρέπει η ίδια η Ουκρανία να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της επικράτησης, μη-ήττας από τη Ρωσία στη βάση των φιλελεύθερων αξιών και στρατηγικών στόχων που έχει θέσει σε σχέση με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ (ένταξη) και να λάβει τις δύσκολες αποφάσεις. Με άλλα λόγια, η Ουκρανία χρειάζεται μια νέα «θεωρία νίκης και χειρισμόυ » της Ρωσίας όπως χρειάζεται και να βγει από την εσωτερική πολιτική κρίση στην οποία φαίνεται να βυθίζεται...
Πηγή: www.tanea.gr