Είμασταν πολλοί οι παλιοί σύντροφοι που βρεθήκαμε στον Ιανό για να ψάξουμε, μαζί με τον Μίμη Ανδρουλάκη, κάτω από τις στάχτες της ζωής του - της δικής μας ζωής - να βρούμε τις φλογίτσες που σιγοκαίνε ακόμα. Γυρίσαμε μαζί του πολλά χρόνια πίσω, τότε που το τείχος χώριζε τον κόσμο στα δύο ώσπου να καταρρεύσει, τότε που η Άνοιξη της Πράγας μας χώριζε σε «δογματικούς» και «αναθεωρητές», τότε που ο Χαρίλαος και ο Λεωνίδας επιχείρησαν να ενώσουν μια Αριστερά που δεν ενώθηκε ποτέ.

Ασταμάτητος χείμαρρος, όπως πάντα ο Μίμης, μίλησε για όλα όσα περιγράφει στο βιβλίο του αλλά και για κάποια που δεν χώρεσαν στις εκατοντάδες σελίδες του. Οι αλήθειες του, ακόμα κι όταν επιβεβαιώνονται από ζωντανές μαρτυρίες - κι ήταν πολλοί οι μάρτυρες μέσα στην αίθουσα - βγαίναν από τα χείλη του σαν παραμύθια μιας φανταστικής εποχής που ζήσαμε όλοι μαζί. Δίπλα και ανάμεσα στους μεγάλους πρωταγωνιστές αυτής της εποχής, ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι ο αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων που έκριναν την πορεία της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας.

Παρουσιάζοντας το βιβλίο, ο Παύλος Τσίμας μίλησε για τέσσερεις κύκλους που συνυπάρχουν στις σελίδες του. Για τον κύκλο της προσωπικής αυτοβιογραφίας του συγγραφέα, για τον κύκλο της πιο ώριμης δεκαπενταετίας του ΚΚΕ, τότε που ο Χαρίλαος Φλωράκης έφερε το Κομμουνιστικό Κόμμα στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων, για τον κύκλο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που έκλεισε με την πτώση του τείχους και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και, τέλος, για τον κύκλο της αντιδικτατορικής γενιάς, όπως την αποκάλεσε.

Όσο κι αν η γενιά αυτή σκόρπισε μέσα στα χρόνια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, έχει αποδείξει ότι δεν χάνει την ευκαιρία - και τα βιβλία του Μίμη είναι πάντα μια καλή αφορμή - να συναντιέται, να αγκαλιάζεται, να θυμάται και να συνεχίζει το δρόμο της. Όσο πάει…