Ένα πρωί ένας πλούσιος άνοιξε την εφημερίδα κι είδε ότι υπήρχε δυστυχία στον κόσμο. Σκέφτηκε,μπορώ ν’απαλύνω τον πόνο. Έκανε μία μεγάλη δωρεά. Μία από τις επόμενες μέρες διαβάζοντας εφημερίδα διαπίστωσε  ότι η δυστυχία ήταν ακόμα εκεί. Δώρισε τη μισή του περιουσία.Η εφημερίδα το έγραψε και το ξανάγραψε. Μετά δώρισε όλη του την περιουσία. Τίποτα. Η δυστυχία ήταν ακόμα εκεί.Τότε δώρισε ένα νεφρό, ένα μάτι, ύστερα κι άλλο μάτι. Και τότε δεν μπορούσε πια να δει τη δυστυχία γιατί δεν  μπορούσε να διαβάσει εφημερίδα

Γιάννης Μόσχος, Τοκορορό

Πολλές οι σύγχρονες μορφές Τραγωδίας, δηλαδή σύγκρουσης ηθικών διλημμάτων. Ο καθείς με την πίστη του στο Θεό ή με την εμπιστοσύνη του στην Πολιτεία πρέπει να μπορεί ν’ ασκεί ανεμπόδιστα[;] τις επιλογές τής ελεύθερα δια-μορφωμένης βούλησής του,με όποιον κι αν έρχεται σε αντι-παρά-θεση

Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε ούτε το βάθος της πραγματικότητας,ούτε το εύρος της Αλήθειας,ακόμα κι αν είμαστε παρατηρητές του Σύμπαντος κι όχι δημιουργοί της Μοίρας μας, ακόμα κι αν η ανυπακοή στην εξουσία δεν παράγει πάντοτε  ‘νέα ηθική’, νομίζω ότι η Τραγωδία των Τεμπών επιβάλλει τη συμμετοχή του λαού στην εκδίκαση και διαλεύκανση

Με άλλα λόγια θα ήταν κοινωνικά και ανθρώπινα θεμιτό, εφ’όσον η ποινική δικονομία το επιτρέπει, οι όποιοι υπεύθυνοι παραπεμπόμενοι να κριθούν από το ορκωτό μικτό δικαστήριο[των ενόρκων], γιατί πιστεύω ότι θα είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αποδεκτή απ’όλους τους εμπλεκόμενους η απόφασή του. Μόνον έτσι θα επέλθει η εθνική, πολιτική και δικαιική κάθαρση και θ’αποτινάξουμε από πάνω μας την τυραννία της υποψίας

Προφανώς δεν θα συμβουλεύσουμε τη θεία Δίκη πως θα κρίνει τις ενοχές, αλλά η ανθρώπινη δικαιοσύνη οφείλει να μην αφήσει κενά συνείδησης κι ευθύνης για κανέναν.