Αποδείχτηκε - και στην περίπτωση της Γαλλίας - ότι οι πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται για λόγους ευαισθησίας γυρνάνε συχνά σαν μπούμερανγκ σε εκείνους που τις παίρνουν. Ο λόγος για τον Εμμανουέλ Μακρόν που κάτω από την πίεση του δυσμενούς για την παράταξή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και προκήρυξε πρόωρες εκλογές οι οποίες οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.

Σε μια χώρα με προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης, η τύχη της κυβέρνησης είναι απολύτως συνδεδεμένη με τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας που την διόρισε. Από τη στιγμή που ο Μακρόν αποφάσισε σωστά να μην παραιτηθεί, γεγονός που θα δημιουργούσε αποσταθεροποιητικό προηγούμενο στο γαλλικό πολιτικό σύστημα, δεν υπήρχε λόγος για πρόωρες εκλογές.

Το χάος που έχει δημιουργηθεί απειλεί την οικονομική αξιοπιστία μιας παραδοσιακά μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, η πτωτική πορεία της οποίας δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη την ΕΕ. Αν συνυπολογίσει κανείς τη χρονική συγκυρία κατά την οποία η Ευρώπη καλείται να τα βγάλει πέρα μόνη της απέναντι στον αδιστακτο Πούτιν αντιλαμβάνεται το μέγεθος των επιπτώσεων.

Το τσουνάμι των κοινωνικών αντιδράσεων ήταν προδιαγεγραμμένο. Άλλωστε από το ξεκίνημα της προεδρικής θητείας Μακρόν η γαλλική κοινωνία και οι φορείς της σήκωσαν παντιέρα απέναντι σε κάθε μεταρρύθμιση που επιχείρησε να προωθήσει ο Γάλλος Πρόεδρος με το σιγοντάρισμα του ακροδεξιού και ακροαριστερού λαϊκισμού. Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» διαδέχθηκε τώρα το μηδενιστικό κίνημα «Να τα μπλοκάρουμε όλα».

Η Γαλλία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Η μόνη συναίνεση που υπάρχει είναι αυτή μεταξύ της Λεπέν και του Μελανσόν για την ανατροπή του Μακρόν. Ωστόσο αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι η συναινετική διαμόρφωση και στήριξη ενός οικονομικού προγράμματος που θα την βγάλει από το αδιέξοδο και θα αποκαταστήσει διεθνώς την αξιοπιστία της. Η φιλελεύθερη Γαλλική Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να τα καταφέρει.