«Είμαι Έλληνας. Είμαι Εβραίος και Ισραηλινός. Είμαι κατά της κυβέρνησης Νετανιάχου, της μόνης αντισιωνιστικής κυβέρνησης που είχε ποτέ το κράτος του Ισραήλ. Είμαι σιωνιστής». Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το άρθρο του με τίτλο «Θέατρο παραλόγου η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους» στο iefimerida ο γνωστός πετυχημένος επιχειρηματίας και ενεργός πολίτης Σάμπυ Μιωνής. Θεωρεί ότι η πρόσφατες αναγνωρίσεις - έχουν ήδη προηγηθεί πολλές δεκάδες - του παλαιστινιακού κράτους έγιναν από «αδύναμους ηγέτες» χωρίς να τεθεί από την πλευρά τους κανένας όρος στη Χαμάς.
Ως αντίπαλος του Νετανιάχου, ο κ. Μιωνής γνωρίζει ότι ο υπόδικος Πρωθυπουργός του Ισραήλ έχει το ίδιο συμφέρον με τη Χαμάς να μην τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Γιατί και οι δύο παραμένουν στην εξουσία εξ αιτίας αυτού του πολέμου. Η πρόσφατη δήλωση του Νετανιάχου «δεν πρόκειται να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος» τον εξομοιώνει και σε αυτό το σημείο με τη Χαμάς η οποία αρνείται την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Στην πραγματικότητα όσο θα βρίσκονται στην εξουσία δεν πρόκειται να καθίσουν ποτέ στο τραπέζι για να βρουν μια βιώσιμη λύση συνύπαρξης ειδικά αυτή που προβλέπει δύο κράτη.
Αυτός είναι και ο λόγος που το σχέδιο Τραμπ δεν θα έχει καμιά τύχη ακόμα και αν υποθέσουμε ότι, προς στιγμήν, γίνεται αποδεκτό από τις δύο πλευρές. Ούτε η Χαμάς θα αποδεχθεί οποιοδήποτε σχέδιο της αφαιρεί την εξουσία στη Γάζα ούτε και ο Νετανιάχου θα δεχθεί να αποσύρει τον στρατό του ή να συζητήσει τη λύση των δύο κρατών. Το σχέδιο Τραμπ το αποδεικνύει περίτρανα. Στο μεταξύ το μακελειό των αμάχων συνεχίζεται όπως και η απελπισία των οικογενειών των ομήρων που βρίσκονται ακόμα στη ζωή. Θα συνεχίσει η ανθρωπότητα να παρακολουθεί τα δραματικά γεγονότα ανίκανη να παρέμβη, αφήνοντας τον Τραμπ να κυνηγάει το Νόμπελ της γελοιοποίησης;
Η αναγνώριση των δύο κρατών στην Παλαιστίνη, μπορεί να μην αρέσει στις ηγεσίες των εμπλεκομένων, ωστόσο, απαντάει στις προϋποθέσεις που πρέπει να ικανοποιηθούν ώστε να ανοίξει ο δρόμος της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο λαών. Αναγνωρίζει τη διοίκηση του Προέδρου Αμπάς ως τη νόμιμη ηγεσία του Παλαιστινιακού κράτους αφαιρώντας από την Χαμάς κάθε δικαίωμα να εκπροσωπεί και να διαπραγματεύεται. Ταυτόχρονα υποχρεώνει τον Νετανιάχου, όσο θα εξακολουθεί να ηγείται του Ισραήλ, να αποδεχθεί την ύπαρξη στην Παλαιστίνη ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ με το οποίο θα πρέπει να συμφωνήσει τους όρους μιας συμβίωσης.
Δεν υπάρχει καμιά ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά μπορεί να γίνουν ομαλά και χωρίς προβλήματα. Ότι δεν θα χρειαστεί να υπάρξει επί τόπου σημαντική στρατιωτική δύναμη του ΟΗΕ για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς και τεράστια σπατάλη διεθνούς διπλωματικού κεφαλαίου. Αλλά θα πρέπει να γίνει η αρχή. Η εξαφάνιση των Ισραηλινών ή των Παλαιστινίων πρέπει να βγει από το μυαλό κάποιων ως πιθανότητα. Από την άποψη αυτή, η αναγνώριση δύο ανεξαρτήτων και κυρίαρχων κρατών όχι μόνον δεν αποτελεί επιβράβευση της Χαμάς αλλά, αντίθετα, υπογραμμίζει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι με τους τρομοκράτες δεν υπάρχει περιθώριο ανοχής και πεδίο διαπραγμάτευσης.