Σαν να μην πέρασε η χώρα 10 χρόνια βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Σαν να μην έφτασε στην άκρη του γκρεμού της εξόδου από την Ευρώπη, σαν να μην δοκιμάστηκαν οι αντοχές της στις μυλόπετρες των μνημονίων, σαν να μην ένιωσε την απειλή της πτώχευσης. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που περάσαμε με σκυμμένο το κεφάλι της πόρτα του ΔΝΤ.

Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο ότι ο όρος «επιστροφή στην κανονικότητα» ταυτίζεται κυρίως με την επιστροφή στις παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση και τα μνημόνια. Το πελατειακό κράτος αποδεικνύεται διαχρονικά ο ανθεκτικότερος δεσμός ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία.

Τι κι αν η έκταση της Ελλάδας διπλασιάστηκε σε βοσκοτόπια, τι κι αν τα πρόβατα στην Κρήτη πενταπλασιάστηκαν μέσα σε ένα χρόνο για τις επιδοματικές «ανάγκες» της αγροτικής οικονομίας. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι τίποτε άλλο από τον καθρέφτη της ασχήμιας της χώρας τον οποίο, αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, δεν θα τον κοίταζε κανείς, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης.

Η αλήθεια είναι ότι η εξυγείανση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έγινε ποτέ ενώ τα σκάνδαλα διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο. Όπως δεν έγινε ποτέ και η εξυγείανση του ΟΣΕ παρά τα σήματα κινδύνου που εξέπεμπαν διάφορες πλευρές. Όπως δεν έχει προχωρήσει καμιά εξυγείανση - μεταρρύθμιση που προσκρούει σε πελατειακά και συντεχνιακά συμφέροντα.

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα» είπε ο Μαρξ. Μόνο που, αυτή τη φορά, την τραγωδία θα την περάσουμε - αν καταφέρουμε να την περάσουμε - μόνοι μας.