Μαρμαρένια πολιτεία

άκρη σ’άκρη ησυχία

και με φύλακα κανένα

είναι όλα φυλαγμένα

Παναγιώτης Αν.Βερβενιώτης, Μαρμαρένια πολιτεία

Η τρέχουσα  αντίληψη και φήμη είναι ότι τα πανεπιστήμια βρίσκονται κάτω από κομματικό έλεγχο[όχι μόνον της όποιας κυβέρνησης αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης]

Δεν συμφωνώ μ’αυτή την προσέγγιση.Το Πανεπιστήμιο διοκείται –κατά τη γνώμη μου-από ένα σύμπλεγμα πολιτικοπανεπιστημιακών συμφερόντων κι από ένα συμψηφισμό παρ-ανομιών ανάμεσα στους καθηγητές και στους φοιτητές

Παραδείγματα:

-υπουργοί της ΝΔ χρησιμοποιούν’αριστερούς’καθηγητές για να ξεκαρφώνουν το νομοθετικό τους έργο[νομιμοποιώντάς το ‘επιστημονικοφανώς’]

-‘αριστεροί ‘καθηγητές τιμώνται και βραβεύονται από Ομίλους στους οποίους προ’ί’στανται συντηρητικοί παράγοντες

-κομματικά ιδρύματα καλούν καθηγητές των αντίθετων πολιτικών χώρων για ομιλητές ,ώστε ν’απο- δείξουν ‘πολυφωνία’

-μη-πρωτοβάθμια μέλη ΔΕΠ ,ενώ καταγγέλουν ένα νόμο ως αυταρχικό,προσκαλούν τον πρωτοβάθμιο καθηγητή που συνέταξε το νόμο για να παρουσιάσει το ‘αριστερό τους’ πόνημα

-‘αριστεροί ‘καθηγητές νομικής δουλεύουν σε γραφεία σκληρών συντηρητικών,ενώ ‘δεξιοί’ καθηγητές ιατρικής διορίζονται πρόεδροι νοσοκομείων από ‘αριστερές’ κυβερνήσεις

-πρυτάνεις που εξελέγησαν ως ‘αριστεροί’ συνεργάζονται με τον ‘δεξιό’ υπουργό παιδείας για την πειθαρχική διαδικασία κατά των φοιτητών

-τέκνα ‘δεξιών’ καθηγητών εκπονούν διδακτορικό σε ‘αριστερούς’ καθηγητές και τούμπαλιν[μία σχετική λίστα θα έδειχνε την αλήθεια]

Μολονότι οι όροι ‘αριστερός/δεξιός’ παρατίθενται εδώ με την παραδοσιακή τους έννοια,αυτό που προκύπτει είναι ότι έχουν πλήρως καταργηθεί στην πανεπιστημιακή ιεραρχία[όχι στη φοιτητική βάση],καθώς τα συμφέροντα των καθηγητών[όχι βεβαίως όλων,καθώς ‘υπάρχουν και καλά παιδιά’]είναι άχρωμα ή πολύχρωμα

Στα προαύλια των ιδρυμάτων μπορεί να κυριαρχεί ο πολιτικός/κομματικός λόγος,όμως στα καθηγητικά γραφεία επικρατεί ‘ο νόμος της αγοράς’[από την εκλογή υποψηφίου αρεστού στο οικονομικό κατεστημένο μέχρι ερευνητικά προγράμματα κατ’εντολήν του ίδιου κατεστημένου]

Ίσως αυτός να είναι κι ένας ακόμα λόγος που δεν αντιμετωπίζεται κατάματα η πανεπιστημιακή βία...