Αν η Ουκρανία δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί την «de facto» κατοχή — αυτό συμβαίνει επειδή ΕΜΕΙΣ αποτύχαμε.

Όχι επειδή απέτυχαν οι Ουκρανοί, όχι επειδή με κάποιο μυστήριο τρόπο «γίνονται και στραβές», αλλά επειδή για χρόνια αγνοούσαμε όλες τις προειδοποιήσεις, επαναλάβαμε όλα τα λάθη της Ιστορίας, σέρναμε τα ποδάρια μας και αρνηθήκαμε να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να υπερασπιστούμε τους κανόνες και τις αρχές που επιτρέπουν βιώσιμη ειρήνη και ευημερία. Δικό μας είναι το φταίξιμο.

Είμαστε οι αρχιτέκτονες αυτής της de facto ήττας, και τώρα προσπαθούμε να προσποιηθούμε ότι προέκυψε από το πουθενά και κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για να την σταματήσουμε. Σε μια εντυπωσιακή επίδειξη δυτικής προσέγγισης χωρίς βομβαρδισμούς, ο Μαρκ Ρούτε διατείνεται ότι σε βάθος χρόνου εντέλει όλα θα πάνε καλά, όπως έγινε με τα κράτη της Βαλτικής μετά από δεκαετίες de facto κατοχής από τον χαρωπό μπαρμπα-Τζο Στάλιν.

Ομολογώ ότι έχω παραβλέψει πάρα πολλές ηλίθιες εμπρηστικές απόψεις για τη χώρα μου τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτή η συγκεκριμένη είναι κυριολεκτικά ανατριχιαστική. Ο Ρούτε μάς λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η τελευταία ιδιοφυής κίνηση για τη σωτηρία της Ουκρανίας στην πενταδιάστατη σκακιέρα είναι να πετάξει ελαφρά τη καρδία εκατομμύρια ανθρώπους σε μια μαύρη τρύπα καταπίεσης, βασανιστηρίων, βιασμών, απαγωγών, δολοφονιών και καταστροφής της εθνικής ταυτότητας — “de facto, αλλά όχι de jure”.

Και οι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου φέρνουν χωρίς ίχνος ντροπής τη δυστυχία της κατοχής των Βαλτικών Κρατών ως φωτεινό παράδειγμα στο οποίο η Ουκρανία θα όφειλε να προσχωρήσει με χαρά.

Από τη στήλη του στους FT, ο Gideon Rachman προσθέτει κάποια ελάχιστα πράγματα για να καλύψει το κενό στην κοσμοθεωρία του Ρούτε:"Η προσάρτηση των χωρών της Βαλτικής από τη Σοβιετική Ένωση μετά το 1940 δεν αναγνωρίστηκε ποτέ νομικά από τις ΗΠΑ και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ήταν όμως γεγονός ζωής, μέχρι που,  τελικά, τα κράτη της Βαλτικής ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους."

Ας το ξεκαθαρίσουμε.

 κατοχή δεν ήταν «γεγονός της ζωής», ήταν γεγονός θανάτου.

Το «τελικά» ήρθε μετά από δεκαετίες απελάσεων, δολοφονιών, τρομοκρατίας και βίαιων προσπαθειών να μετατραπούν όλοι σε Ρώσους.

Το “ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους” σημαίνει ότι συνθλίβονταν κάτω από τα τανκς του Γκορμπατσόφ ενώ οι δυτικοί ηγέτες μας εκλιπαρούσαν να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας για ελευθερία.

Δηλαδή αυτός είναι ο δρόμος προς την ειρήνη που υποτίθεται ότι προσφέρουμε στην Ουκρανία με χαμόγελο; Αυτές είναι οι σπουδαίες νέες εγγυήσεις ασφαλείας που θα διαγράψουν τη ντροπή της Συμφωνίας της Βουδαπέστης και θα επιτρέψουν στους Ουκρανούς να έχουν πίστη στο μέλλον;

Υπάρχουν ακόμη και Αμερικανοί πρέσβεις που μιλούν για το πώς οι χώρες μπορούν να «κερδίσουν» ορισμένα εδάφη και επομένως πιθανώς να τα «αξίζουν». Θα ήταν παράνοια εκ μέρους μου να αναρωτηθώ αν μόλις ανοίξαμε την πόρτα για να «κερδίσει» η Νάρβα και το Βίλνιους «de facto»;

Αν η Ουκρανία συνεχίσει να πολεμά, σύντομα θα ακούσετε μουρμουρίζουν ότι οι «πεισματάρηδες Ουκρανοί» αρνούνται να κατανοήσουν την ιδιοφυΐα αυτού του «ρεαλιστικού» ειρηνευτικού σχεδίου που, στην πραγματικότητα, θα μετακινούσε τα όπλα του Πούτιν πιο κοντά στο Κίεβο.

Θα ακούσετε πάλι καταδίκη της Ουκρανίας επειδή έχει το θράσος να παραπονιέται αντί να πει δύο φορές ευχαριστώ. Όπως έγραφα πρόσφατα, βλέπω παραλληλισμούς στην εγκατάλειψη της Ανατολικής Ευρώπης από τον Τσόρτσιλ στον Στάλιν, τώρα βλέπω τον Μαρκ Ρούτε στην τηλεόραση και η εκπομπή είναι σαν αντίλαλος εκείνης της επαίσχυντης προδοσίας.

Θα ζητούσα λοιπόν από όλους τους υπεύθυνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις να συζητούν τις διάφορες τεχνικές λύσεις που εμπνεύστηκαν καθισμένοι αναπαυτικά στα γραφεία τους, να μιλήσουν και με τα θύματα της επιθετικότητας της Ρωσίας και να μάθουν περισσότερα για την «επί τόπου πραγματικότητα» την οποία υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν αυτά τα σχέδια.

Θα πρότεινα να μιλήσετε με τους φίλους και την οικογένεια της Βικτόρια Ρόσχινα, μιας δημοσιογράφου που πρόσφατα τάφηκε στο Κίεβο. Το σώμα της επιστράφηκε μετά από δύο χρόνια σε ρωσικά χέρια, με τον εγκέφαλο και τα μάτια της να έχουν αφαιρεθεί. Ρωτήστε τους γονείς της αν αναγνωρίζουν την «πραγματικότητα» που τους παρουσιάζεται στην Αλάσκα. Ξανά και ξανά θα διαπιστώσετε ότι οι «ρεαλιστικές» προτάσεις που διατυπώνονται για την ασφάλειά μας φαίνονται αφελείς και προσβλητικές σε όποιον έχει κάποια εμπειρία ζωής υπό κατοχή από τη Μόσχα.

Εμείς οι δημοκρατίες και οι αυτοαποκαλούμενοι σύμμαχοι της Ουκρανίας θα πρέπει να ντρεπόμαστε για την αποτυχία μας να διατηρήσουμε τους Ουκρανούς ασφαλείς. Θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε πορεία, όχι να εμπνευστούμε να εφεύρουμε σημασιολογικά εργαλεία που μειώνουν την ευθύνη μας, ανταμείβουν τον επιτιθέμενο και εξαφανίζουν την ανθρώπινη υπόσταση του θύματος.

Όταν ζητώ να υπερασπιστώ βασικές αρχές με τιμή, ζητάω πάρα πολλά;

Η διαφορά μεταξύ de facto και de jure δεν έχει σημασία για μια γυναίκα που βιάζεται μπροστά στα παιδιά της. Δεν μπορεί να τα παρηγορήσει κανείς λέγοντάς τηςς ότι το τραύμα τηςς είναι de facto, αλλά όχι de jure.

Η διαφορά μεταξύ de facto και de jure έχει νόημα μόνο για τους πολιτικούς που διαπραγματεύονται γραπτές συμφωνίες ενώ γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα και δεν θα τις τηρήσουν ούτε οι ίδιοι. Μόνο στο μυαλό τους που ακόμα δεν έχει βομβαρδιστεί μπορεί η προσέγγισή τους να χαρακτηρίζεται "ρεαλιστική"».

Σημείωση Μ: Με αφορμή την ανάρτηση της Ρηγούλας Γεωργιάδου 

Πηγή: landsbergis.com