Το γεγονός πως η αντιπολίτευση βαρύνεται από σημαντικά διαχρονικά σκάνδαλα δεν είναι επιχείρημα για τις αστοχίες μιας κυβέρνησης. Ειδικά μιας κυβέρνησης που ήρθε με μια εντολή να αλλάξει τα κακώς κείμενα στη λειτουργία του κράτους.
Μπορεί να τα αλλάξει όλα; Όχι βέβαια, αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά στα θέματα αυτά.
Είναι άλλο το δεν πρόλαβε, άλλο το μας ξέφυγε –πόσα μπορεί να ξεφύγουν σε έξι χρόνια άραγε- και άλλο το αφήσαμε να σέρνεται γιατί μας βόλευε και λίγο και που να τα βάζεις τώρα με τους κομματάρχες της κάθε αγροτικής επαρχίας.
Δεν απέτυχε γιατί η αποτυχία προϋποθέτει και μια ελάχιστη προσπάθεια. Εκείνο που πέτυχε είναι να υποκύψει στους μηχανισμούς του κόμματος που διοικεί. Δύσκολο, δε λέω, με τόσα θέματα που έσκασαν και εξακολουθούν να σκάνε… Αλλά το ποδήλατο θέλει συνεχόμενη κίνηση. Αν σταματήσεις έπεσες.
Η αντιπολίτευση από την άλλη, και κυρίως η θεσμική του Πασοκ, διατείνεται πως έχει κριθεί και έχει πληρώσει για τα σκάνδαλα και τις ανεπάρκειες της και ως εκ τούτου «δε δικαιούμεθα δια να ομιλούμε» κατά την ρήσιν γνωστού κομματάρχου…
Λυπάμαι πάρα πολύ που ένα κόμμα που παρά τις αστοχίες και το λαϊκίστικο παρελθόν του έχει να υπερηφανευθεί για αρκετές τομές και επιτεύγματα των κυβερνήσεων του –κυρίως εκείνης του Κώστα Σημίτη- καταφεύγει σήμερα σε τέτοια σαθρά επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την παρακμή του.
Το Πασοκ πληρώνει την κακή παιδεία την οποία προσέφερε διαχρονικά στους ψηφοφόρους του αλλά και στα στελέχη του. Το χάιδεμα στην πλάτη, τα στραβά μάτια, τις υποχωρήσεις κάτω από τη λαϊκή πίεση με τα οποία τους γαλούχησε. Με αποτέλεσμα μόλις υποχρεωτικά κλήθηκε να τους χαλάσει τα χατίρια για να μη χρεοκοπήσουμε, οι τελευταίοι την έκαναν για εκεί που έλεγαν ακόμα παραμύθια.
Το Πασοκ μάτωσε για να σώσει τη χώρα και αυτό πρέπει να του πιστωθεί και η θυσία αυτή το τιμά ιδιαίτερα. Αντί όμως να προτάξει αυτές τις δύσκολες αποφάσεις ευθύνης και να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους του μετριοπαθούς κέντρου που τις εκτίμησαν και συνεχίζουν να τις εκτιμούν στυλώνει τα πόδια και προσπαθεί να επανακτήσει τα χαμένα μεγαλεία με τακτικές και γλώσσα δεκαετίας του 80.
Όσοι αφελείς προσήλθαμε στις εσωκομματικές κάλπες, όχι μία αλλά τρεις και τέσσερις φορές καταλάβαμε πως οι ανατροπές στο εσωτερικό κομματικό status είναι αδύνατες δυστυχώς. Πάντα θα κερδίζουν οι μηχανισμοί, πάντα θα διοικούν τα κομματικά δημιουργήματα και ποτέ οι εκσυγχρονιστικές φωνές.
Η ανέλιξη του Κώστα Σημίτη ήταν μια ευτυχής εξαίρεση που μοιάζει πολύ με την ανέλιξη του σημερινού πρωθυπουργού.
Γίνονται και θαύματα στην πολιτική αλλά σπανίως.
Και όσοι «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» συνεχίζουν να τα προσμένουν θα χάνουν συνεχώς τη μεγάλη εικόνα και τη ροή των εξελίξεων.