Στην “αγοραία” εξέλιξη και την προσωπική “αντρίκεια” τροπή που έχει πάρει η κόντρα του Προέδρου της Βουλής Ευάγγελου Μεϊμαράκη με τον εκδότη δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου, δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη η αναφορά του κ. Μεϊμαράκη ότι “Η υπόθεση στοχεύει σε αποσταθεροποίηση των θεσμών, σε μια στιγμή μάλιστα που η Βουλή πρόκειται να ψηφίσει το νέο επώδυνο πακέτο μέτρων. Πίσω είναι δυνάμεις που θέλουν άλλη πορεία για τη χώρα και όχι αυτή που εγώ πιστεύω ότι θα ακολουθήσει με την ψήφιση των μέτρων. Την παραμονή στο ευρώ.”
Με άλλα λόγια, ο κ. Μεϊμαράκης δείχνει να εννοεί ότι από την κόντρα αυτή, ωφελείται “το λόμπι της δραχμής”. Και επειδή και ο κ. Σαμαράς, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει μιλήσει για “λόμπι της δραχμής” από το βήμα της Βουλής, το ζήτημα αποκτά πολιτική διάσταση και κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να το προσεγγίσουμε με ψυχραιμία και ακρίβεια.
Υπάρχει και ποιό είναι το λόμπι της δραχμής: Πώς συμπεριφέρεται και δρα;
Η απάντηση είναι καταφατική. Ναι υπάρχουν συμφέροντα που θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ και επιστροφή στη δραχμή. Δεν είναι μόνο όσοι υποστηρίζουν την γνωστή θέση περί «grexit» στις Βρυξέλλες και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, για την οποία είχε εγκαίρως μιλήσει η Μαρία Δαμανάκη και… ψιλολοιδωρήθηκε από δεξιούς και πασόκους παράγοντες, αλλά το πιο επικίνδυνο είναι ότι βρίσκονται και εντός Ελλάδος.
Σπεύδω να τονίσω ότι δεν είναι ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ορισμένες συνιστώσες του ή στελέχη του (Παναγιώτης Λαφαζάνης) έχουν εκφραστεί θετικά σε τέτοια προοπτική, αλλά η θέση τους έχει εκφραστεί δημόσια και στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, με ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο, ούτε το ΚΚΕ που έχει πάγια ιδεολογική διαφωνία με το Ευρώ και τις πολιτικές του Μάαστριχτ. Ούτε άλλες πολιτικές κινήσεις της Αριστεράς.
Πρόκειται για συμπλέγματα εξουσίας που περιλαμβάνουν ανώτερους τραπεζικούς παράγοντες, επιχειρηματίες της παρασιτικής οικονομίας που “κάνουν δουλειές” με το Δημόσιο, διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς, μεγαλοστελέχη των ΔΕΚΟ που έχουν διασυνδέσεις με κομματικούς μηχανισμούς, κυρίως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ελεύθερους επαγγελματίες που συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Έχουν τη συνδρομή παραγόντων των ΜΜΕ και στοχεύουν να “βάζουν τη δική τους ατζέντα”. «Πρόκειται δηλαδή για 10-15.000 άτομα που καταδυναστεύουν τη χώρα», όπως είχε σχολιάσει πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, που ήξερε πρόσωπα και πράγματα. Δρουν παρασκηνιακά, αποφεύγοντας την ανοικτή πολιτική αναμέτρηση και είτε συνολικά, είτε κατά ομάδες, αντιδρούν σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ή επιδιώκουν να τη μπλοκάρουν, προτιμούν να παραμείνει η κατάσταση ως έχει, αρνούνται να συνδράμουν στον εκσυγχρονισμό του κύκλου δραστηριοτήτων τους και στοχεύουν στην ακύρωση ή αποτυχία κάθε μνημονιακού διαρθρωτικού μέτρου που αφορά στην ανασυγκρότηση του κράτους. Αρκετοί εξ αυτών, κυρίως από τον τραπεζικό χώρο, έχουν συστήσει off shore εταιρείες προσπορίζοντας κεφάλαια από κρατικές χρηματοδοτήσεις ή και από τις ίδιες τις τράπεζές τους και προασπίζονται τα συμφέροντά τους χρηματοδοτώντας σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σημαντικό μέρος της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, ή στελέχη κομμάτων, ή και απ’ ευθείας κόμματα.
Πέρσι, το καλοκαίρι του 2011, μέχρι και την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, τον περασμένο Μάρτιο, επί κυβέρνησης Παπαδήμου και υπουργίας Ευάγγελου Βενιζέλου, έδωσαν και κέρδισαν, όπως φαίνεται από τις εξελίξεις, τον αγώνα να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κοινές μετοχές άνευ ψήφου, ενώ τώρα δίνουν μια άλλη μεγάλη μάχη. Να εγγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος τα ποσά που πάνε στις τράπεζες και όχι, όπως επιδιώκει ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνηση, να πιστωθούν στον ΕSM. Πολύ απλά, αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύουν να χάσουν τις τράπεζές τους αν ο έλεγχος γίνει από τους υπαλλήλους του κ. Ντράγκι και της Ε.Ε, αντί -όπως συμβαίνει- από τις ελληνικές αρχές όπου πιέζουν, εκβιάζουν και “πέφτουν στα μαλακά”.
Τούτων δοθέντων και με δεδομένο το νέο σκληρό και δυσβάστακτο πακέτο μέτρων, προβάλλει, ως πατριωτικό χρέος, οι δημοκρατικές δυνάμεις με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ιδιαίτερα οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που στηρίζουν την κυβέρνηση, να υπερασπισθούν τη σταθερή ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και να μην κλείσουν επ’ ουδενί το μέτωπο αυτό. Γιατί αν ενδώσουν, πολύ φοβάμαι ότι η δυστυχία της κοινωνίας δεν θα προέλθει από την επαχθή λιτότητα, αλλά και από το πάρτι στην υγεία των “κορόιδων”, που θα στήσου οι παρασιτικές δυνάμεις του «λόμπι της δραχμής».