Παρακολουθώ, όσο μπορώ, τη συζήτηση που έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό για την Αθήνα. Τα περισσότερα δημοσιεύματα είναι από αρνητικά έως απροκάλυπτα καταδικαστικά. Για το κυκλοφοριακό, τα τραπεζοκαθίσματα, το πράσινο, την καθαριότητα, την ηχορύπανση, τα ναρκωτικά, την αστεγία και άλλα πολλά, κρατούσα άποψη είναι ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο.

Η κύρια ευθύνη συνήθως εντοπίζεται στον δήμαρχο. Οχι μόνο στον σημερινό, αλλά και στους προηγούμενους συλλήβδην. Σε πρόσφατο δημοσίευμα που φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Ενα τέρας που λέγεται Αθήνα» διαβάζουμε τα ακόλουθα: «Δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένας (δήμαρχος) να πει την αλήθεια: “Αυτό εδώ δεν είναι πόλη, είναι μαύρη τρύπα. Θέλει αλλαγές από τα θεμέλια”. Και να προτείνει αυτές τις αλλαγές, όσο δαπανηρές και αν είναι. Να τις βάλει στο τραπέζι, έστω. Ο ένας θέλει να κάνει Περίπατο, ο άλλος να σβήσει τα γκράφιτι, ο τρίτος να βάλει κάγκελα στα πεζοδρόμια. Ωραία όλα αυτά, αλλά είναι σαν να βάζεις τσιρότα σε καθολικό έγκαυμα τρίτου βαθμού» (Μαρία Δεδούση, Protagon 19/9/2025).

Δεν αμφισβητώ την καλή πίστη της αρθρογράφου. Κατανοώ επίσης την αγανάκτηση εκείνων που συγκρίνουν την πρωτεύουσα με πολλές άλλες πόλεις του εξωτερικού, για να καταλήξουν στο θλιβερό συμπέρασμα πως η Αθήνα βγαίνει συντριπτικά χαμένη από τη σύγκριση.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.protagon.gr