Η ογδοηκοστή επέτειος της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, συμπίπτει φέτος με την ξέφρενη ρωσοφοβία που καλλιεργούν οι κατεστημένες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις της Δύσης. Όσοι υπενθυμίζουν την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη επί του Ναζισμού και του Φασισμού, έρχονται συχνά αντιμέτωποι με τον γνωστό αντίλογο: ναι, αλλά η ΕΣΣΔ ήταν επίσης μια φασιστική χώρα, με μόνη διαφορά πως ο φασισμός της ήταν «κόκκινος» και όχι «μαύρος».
Πράγματι, στο βωμό της Σοβιετικής εξουσίας (και γενικά των κομμουνιστικών καθεστώτων) θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Υπήρξε «αρχιπέλαγος» από στρατόπεδα συγκέντρωσης, οργανωμένες γενοκτονίες (όπως το ουκρανικό Χολόντομορ, το 1932-1933) και σκληρές πολιτικές διαμάχες που οδηγούσαν τους εκάστοτε διαφωνούντες (συχνά επίσης κομμουνιστές) στο εκτελεστικό απόσπασμα, στον θάλαμο των βασανιστηρίων, στην εξορία και στη μακρόχρονη φυλάκιση. Η «Μαύρη Βίβλος» του κομμουνισμού είναι αληθινή -και πλούσια.
Αυτό όμως, το άσχημο πρόσωπο της εξουσίας, δεν αποτελεί προνόμιο του Κομμουνισμού. Η Δύση, που καυχιέται για τις «αξίες» της, έχει κι εκείνη τη δική της -καλά κρυμμένη- Μαύρη Βίβλο: εκατομμύρια άνθρωποι σκλαβώθηκαν επί αιώνες -και στερήθηκαν τα πιο θεμελιακά τους δικαιώματα- στο όνομα του «εκπολιτισμού» τους μέσω της αποικιοκρατίας. Οι Φιλελεύθεροι πολιτικοί ήταν και είναι επίσης αδίστακτοι όσον αφορά τη θωράκιση της εξουσίας τους με προπαγάνδα, εξόντωση αντιπάλων, νόθευση της λαϊκής βούλησης κ.λπ. Τα λεφτά είναι το βασικό τους όπλο, αλλά -όταν χρειαστεί- μετέρχονται και όλων των υπόλοιπων.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ναζισμός και ο Φασισμός δεν είναι της ίδιας ποιότητας με τον Κομμουνισμό, τον Σοσιαλισμό, τον Φιλελευθερισμό και τη Χριστιανοδημοκρατία. Οι Ναζιστές και οι Φασίστες, ακόμα και όταν είναι διωκόμενοι ή απομονωμένοι, εξακολουθούν να περιφρονούν τους αδύναμους και τα δικαιώματα. Αντιθέτως, εκατομμύρια Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές, Χριστιανοδημοκράτες και Φιλελεύθεροι έδωσαν και δίνουν τα πάντα -και τη ζωή τους ακόμα- υπερασπιζόμενοι τους εργάτες που απεργούν, τους χωρικούς που εξεγείρονταν στην αδικία, τους έγχρωμους που λιντσάρονται, τους ιθαγενείς που διεκδικούν την ανεξαρτησία τους. Στους μεν, υπάρχει ένας αταβισμός προς την απανθρωπιά, στους δε μια ροπή προς την αλληλεγγύη.
Η ειδοποιός διαφορά είναι η σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση, και το τρίπτυχό της Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη (που έχει προφανείς χριστιανικές ρίζες). Οι Φασίστες και οι Ναζιστές θέλουν να ξεκόψουν την ανθρωπότητα από αυτή την παράδοση. Στη θέση της οραματίζονται την Τυραννία, την Ανισότητα και τον ριζικό Ανταγωνισμό. Δίνουν την πολιτική μάχη στο όνομα του ισχυρότερου όχι του συνόλου. Όλοι οι άλλοι, από τους Κομμουνιστές έως τους Χριστιανοδημοκράτες, κινούνται στην κοίτη του 1789.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε φορά που γίνεται λόγος για «κόκκινο φασισμό», μπορείτε να είστε βέβαιοι πως πρόκειται για μία επιχείρηση αθώωσης και αποδοχής του Φασισμού και του Ναζισμού, έστω και ασυνείδητης, έστω και δια της πλαγίας οδού. Kάτι που, ιδίως στην εποχή μας όπου πολλοί ισχυροί αναθέτουν πια στην Άκρα Δεξιά την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, είναι αδικαιολόγητο και επικίνδυνο.