Η ακραία κατηγορία κατά του Πρωθυπουργού περί «εσχάτης προδοσίας» στην υπόθεση των Τεμπών θα μπορούσε να έχει νομική βάση. Σύμφωνα με το άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, «εσχάτη προδοσία» έχουμε και στην περίπτωση που κάποιος «επιχειρεί... με σφετερισμό της ιδιότητάς του ως οργάνου του Κράτους... να αλλοιώσει... θεμελιώδεις... θεσμούς του (δημοκρατικού) πολιτεύματος», όπως π.χ. τη Δικαιοσύνη. Εάν δηλαδή αποδεικνυόταν το ακραίο σενάριο πως φερ' ειπείν ο Πρωθυπουργός πίεσε ή εκβίασε κάποιους δικαστικούς να λάβουν συγκεκριμένες αποφάσεις, θα μπορούσε να τεκμηριωθεί το αδίκημα της «εσχάτης προδοσίας». Με το δεδομένο των μαζικών υποκλοπών και των εξωφρενικών δικαστικών αποφάσεων για αυτές, το ενδεχόμενο δεν είναι τόσο παρανοϊκό όσο μας το παρουσιάζουν τα (εξάλλου εξαρτημένα από την Κυβέρνηση) ΜΜΕ.
Αυτά όμως προϋποθέτουν πως οι θεσμοί θα λειτουργούσαν. Θα χρειάζονταν πραγματικά ανεξάρτητες νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες και για να ψηλαφηθεί ακόμα ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Εδώ όμως, ακόμα και σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες (όπως π.χ. Τα Νέα) κορυφαίοι επιφυλλιδογράφοι (όπως π.χ. ο κ. Παπαχρήστος) παρομοιάζουν εγγράφως, χάριν αστεϊσμού, την ανεξαρτησία της ελληνικής δικαιοσύνης με εκείνη της… Αιγύπτου και της… Αλβανίας.
Οπότε σε αυτή τη χώρα, όπου χρειάζεται να κατέβουν στον δρόμο ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι για να καταδεχθεί η Κυβέρνηση να παραπέμψει για... πλημμέλημα δύο κυβερνητικά στελέχη, τα οποία η Δικαιοσύνη θεωρεί αναμεμειγμένα στον θάνατο 57 νέων ανθρώπων, το να κατηγορείς για «εσχάτη προδοσία» τον Πρωθυπουργό, έχει άλλες (κομματικές) στοχεύσεις και άλλες (πολιτικές) επιπτώσεις.
Με την πρόταση της Πλεύσης Ελευθερίας, της Ελληνικής Λύσης, του Κινήματος Δημοκρατίας και της Νίκης, διχοτομείται οριστικά το στρατόπεδο εκείνων που θεωρούν πως η «αλήθεια» και η «δικαιοσύνη» θα έπρεπε να σημαίνει να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη αρκετά κυβερνητικά στελέχη, με αρμοδιότητα στη λειτουργία των σιδηροδρόμων. Διχοτομείται, σημαίνει εξασθενεί. Επιπλέον, μετά από αυτή την κίνηση, ολόκληρη η συζήτηση για τα Τέμπη θα μετατοπισθεί στο ζήτημα της «εσχάτης προδοσίας» του Πρωθυπουργού, πράγμα που διευκολύνει καταπληκτικά την κυβερνητική προπαγάνδα και την επιχείρηση να βγει ποινικά αλώβητη η Κυβέρνηση από τη δικαστική εξιχνίαση του δυστυχήματος των Τεμπών. Από main stream, το στρατόπεδο της «αλήθειας και δικαιοσύνης για τα Τέμπη» θα κινδυνεύσει με περιθωριοποίηση.
Προκειμένου να έλξουν το (σημαντικό) τμήμα του πληθυσμού για το οποίο οι αντιδράσεις για τα Τέμπη δεν συνεκτιμούν τους πολιτικούς συσχετισμούς, τα τέσσερα κόμματα μεταθέτουν τη διαχωριστική γραμμή για τα Τέμπη από το ερώτημα αν κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν ποινικές ευθύνες για τα Τέμπη, σε εκείνο του αν ο Πρωθυπουργός είναι ύποπτος για «εσχάτη προδοσία» στο ζήτημα αυτό. Κομματικά μπορεί να ωφεληθούν οι ίδιοι. Το κάνουν όμως αδιαφορώντας για το αν, χάρη στην επιλογή τους, ενισχύεται επίσης κατά πολύ και η Κυβέρνηση και διευκολύνεται το οριστικό «μπάζωμα» κάθε κυβερνητικής ευθύνης (και άρα η «αλήθεια» και η «δικαιοσύνη») για τα Τέμπη.