Στην Ελλάδα, η εργασία γενικά (στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα) είναι κατά μέσο όρο κατά 40% λιγότερο παραγωγική από ότι στην ΕΕ. Αυτό οφείλεται στο χαμηλό επίπεδο τεχνογνωσίας, στην έλλειψη πόρων, για επενδύσεις και κατάρτιση, στα παρωχημένα οργανωσιακά υποδείγματα, στα ελαττωματικά δίκτυα, στην έλλειψη αξιοκρατίας και στη συστημική διαπλοκή της παραγωγικής διαδικασίας με το πολιτικό σύστημα, τον φαβοριτισμό, τις πελατειακές σχέσεις κ.λπ.
Ο δημόσιος τομέας είναι ο κατ' εξοχήν υπερασπιστής των συλλογικών αγαθών. Στην Ελλάδα, η κρατική μέριμνα εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια και στην άμυνα, στην ύδρευση κ.λπ.. Αλλού (στη στέγαση, στις μετακινήσεις, στον πολιτισμό, στη διατροφή, στην ενέργεια) παίζει πλέον μόνο επικουρικό ή ρυθμιστικό ρόλο, που μάλιστα συχνά βαίνει μειούμενος. Εδώ και μισό αιώνα, έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο και στην πολιτική πράξη το δόγμα της a priori υπεροχής της ιδιωτικής "πρωτοβουλίας" επί της κρατικής "παρέμβασης". Η εμπειρία δεν επαληθεύει αυτό το αξίωμα. Ίσα ίσα, η ιδιωτικοποίηση των συλλογικών αγαθών σημαίνει πάντα μειωμένη και πιο άνιση πρόσβαση των πολιτών στα συλλογικά αγαθά και χειρότερες συνθήκες ζωής για την πλειοψηφία.
Αλλά η πραγματικότητα είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει το ιερατείο της Νεοφιλελεύθερης Ηγεμονίας. Σκοπός του είναι να διαλύει τις δημόσιες υπηρεσίες -και την ευημερία των ανθρώπων- με κακοδιοίκηση, μειωμένη χρηματοδότηση, αποδυνάμωση και διάσπαση των εργαζόμενων, και με την οργανωμένη και συστηματική εξασθένιση των κρατικών δομών, επ' ωφελεία ιδιωτών "παρόχων". Κανείς ας μη γελιέται! Το πολιτικό επίδικο της πολυδιαφημισμένης "κατάργησης της μονιμότητας" στον δημόσιο τομέα είναι η ριζική αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής δύναμης των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που υπηρετούν εκεί.
Για να αναβαθμίσει κανείς τον δημόσιο τομέα και να βελτιώσει τις υπηρεσίες του προς τους πολίτες, είναι προφανές πως θα όφειλε να τον χρηματοδοτεί ανάλογα με τις ανάγκες τους, να αμείβει ικανοποιητικά τους εργαζόμενους και να υιοθετεί ακομμάτιστα και αξιοκρατικά κριτήρια για τις προαγωγές, τα οργανογράμματα, τα καθηκοντολόγια κ.λπ. Ό,τι δηλαδή δεν κάνουν οι κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες!
Κανένας σοβαρός μάνατζερ δεν θα σας πει πως, για τη βελτίωση ενός οργανισμού, το "κλειδί" είναι να εκτεθούν όλοι οι εργαζόμενοι στην απόλυτη κοινωνική και οικονομική εκμηδένιση, στη ρίψη τους στον καιάδα της ανεργίας. Κι όμως, η Κυβέρνηση επιλέγει ακριβώς αυτό ως μεταρρυθμιστική της κορωνίδα!
Είναι αλήθεια πως στους "καφενέδες της επικράτειας" γίνεται λόγος για τους "τεμπέληδες" δημόσιους υπάλληλους που, αν διώχνονταν κλοτσηδόν, όλα θα δούλευαν καλύτερα. Γίνεται επίσης λόγος για την κοπέλα του "τα ήθελε" "έτσι που ντύθηκε", για τον μετανάστη που εισπράττει άκοπα χιλιάδες ευρώ από τα ΑΤΜ και χλευάζει τους ντόπιους ξωμάχους, για τους ζητιάνους που κρύβουν "εκατομμύρια" ευρώ στο στρώμα τους κ.λπ. Καλό είναι όμως, αυτές οι ελαφρότητες να μη γίνονται οδηγός για τις δημόσιες πολιτικές.