Οι απειλές αυξάνονται με τρόπο εντυπωσιακό και είναι αυτές που ορίζουν τις πραγματικές κανονικότητες. Τις νέες σκληρές κανονικότητες που πόρρω απέχουν από την ήσυχη αγοραία ζωή μας. Τις επαναλαμβανόμενες συνθήκες εκείνες που αμφισβητούν την «φυσικότητα» κάποιων αδιατάρακτων ροών: κεφαλαίων, εμπορευμάτων, ανθρώπων, πληροφοριών και συναισθημάτων.
Αυτό είναι που δεν μπορεί να αντιληφθεί - για ιδεολογικούς λόγους- η κυβέρνηση.
Αποδύεται σε έναν αγώνα ένταξης της Ελλάδας στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη (για πρώτη φορά μετά από τα τέλη της δεκαετία του 90 και καλώς) αλλά αδυνατεί να εντοπίσει την ακριβή θέση της χώρας στο σύμπαν των απειλών, των καταστροφών και στα συστήματα των κινδύνων (το κάνει σε ό τι φορά τη γεωστρατηγική και συνοριακή ασφάλεια, το έκανε και στον πρώτο κύκλο της πανδημίας). Το επικίνδυνο φιάσκο της Αττικής Οδού είναι το τεκμήρια μιας αδυναμίας να γίνει κατανοητή από την εξουσία η αρχιτεκτονική των σύγχρονων κινδύνων που μας απειλούν.
Με λίγα λόγια και με όσα δεδομένα διαθέτουμε έως τώρα φαίνεται ότι η κρίση προκλήθηκε από την αδυναμία του Κράτους, όχι να επιβάλλει την αδιάκοπη ροή των οχημάτων στην ιδιωτική εταιρείας, αλλά αντιθέτως να απαγορεύσει αυτή τη ροή. Να απαγορεύσει προληπτικά την κυκλοφορία στους μεγάλους άξονες, και ειδικά στην κλειστή και απομακρυσμένη Αττική οδό.
Για να το πούμε αλλιώς, οι σύγχρονες απειλές μας τοποθετούν μπροστά στην ανάγκη να εφαρμόζουμε την αρχή της προφύλαξης.
Να διακόπτουμε, να απαγορεύσουμε, να συμπεριφερόμαστε σαν να αντιμετωπίζουμε την μέγιστη απειλή ακόμα και αν αποδειχτεί ότι το μέτρο ήταν υπερβολικό, ακόμα και αν αυτό μειώνει την οικονομική ροή και την εντύπωση της κανονικότητας. Είναι αυτό που κάνουμε από το 1966 με την ακτοπλοϊα και το απαγορευτικό απόπλου λόγω καιρού.
Το συνεχές flow είναι μια ιδεολογία, είναι μια εικονολογία και μια συστάδα συναισθημάτων που κυριαρχούν στο φαντασιακό της υπερπαγκοσμιοποίησης. Όλα να ρέουν, όλα να περνούν, τίποτα να μην συναντήσει σύνορο, όριο, φραγμό και απαγόρευση. Τίποτα να μην ματαιώνει την αέναη κίνηση. Αντ’ αυτής της απαγόρευσης ελπίδες χειρουργικών παρεμβάσεων, μικρο bypass, προτεραιότητα στην συμβατική λειτουργία, εμμονή στην ατομική ευθύνη, δικαιώματα και υποχρεώσεις των χρηστών, υποχρεώσεις των αναδόχων με βάση τις συμβάσεις παραχώρησης κλπ. Ένα ιδεολογικό σύμπαν εγκλωβισμένο στις ταχύτητες και τις λεωφόρους της ψηφιακής ζωής που δεν συναντιέται με την αναλογικότητα της χιονοθύελλας και με τoν κλασσικό διάλογο ενός τροχονόμου με έναν οδηγό:
- Δεν μπορείτε να περάσετε.
- Γιατί;
- Για την ασφάλεια σας.