Εμειναν 4 ημέρες για τις πέμπτες βουλευτικές εκλογές μέσα σε 6 χρόνια, που θα αναδείξουν την 6η κατά σειράν κυβέρνηση. Αν δεν την αναδείξουν, πάμε για τις έκτες βουλευτικές εκλογές. Είμαστε δηλαδή η πιο δημοκρατική χώρα στην Ευρώπη, αφού η κ. Μέρκελ κυβερνά ήδη επί 9,5 χρόνια, ο κ. Κάμερον επί 4,5 χρόνια και ο κ. Oλάντ μετά τη διαδήλωση του Παρισιού εξασφάλισε την πενταετία. Αυτού του είδους τη Δημοκρατία όμως δεν τη σηκώνουν οι επενδυτές ούτε τα κεφάλαια ούτε καν οι μικροκαταθέτες, γι’ αυτό μας έχουν εγκαταλείψει. Χωρίς αυτούς δεν διαφαίνονται προοπτικές παραγωγής νέου πλούτου και χωρίς νέο πλούτο, όσες υποσχέσεις και αν μας δώσουν οι κ. Σαμαράς και Τσίπρας, θα βουλιάζουμε όλο και περισσότερο.
Το γνωρίζουν πολύ καλά, όμως τους είναι αδύνατον να απαλλαγούν από τις πελατειακές υποσχέσεις παροχών για να προσελκύσουν ψήφους. Ακόμα και αν ήθελαν να πουν την αλήθεια, εμποδίζονται, διότι ξέρουν πως αυτό ισοδυναμεί με την πολιτική καταδίκη τους. Την υπέστη ο Κ. Καραμανλής το 2009, όταν μιλούσε για την ανάγκη λιτότητας την ώρα που ο αντίπαλός του Γ. Παπανδρέου βεβαίωνε πως «λεφτά υπάρχουν».
Ετσι, η παραδοσιακή παροχολογία έχει φτάσει σε επίπεδα παροξυσμού. Ο μεν κ. Σαμαράς έφτασε να υπόσχεται ισόβια σύνταξη στις πολύτεκνες μητέρες (ο Γεώργιος Μαύρος υποσχόταν το 1974 «σύνταξη στην Ελληνίδα νοικοκυρά», κάτι που δεν απέτρεψε την εκλογική συντριβή του). Ο δε κ. Τσίπρας έφτασε να υπόσχεται την ανέγερση φαραωνικού γηπέδου στον «λαό της ΑΕΚ», όταν ακόμα και ο συριζαίος δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας αντιτίθεται (κάποιος αναρωτήθηκε: «Δεν μπορεί να πείσει τον δήμαρχό του και μας λέει ότι θα πείσει τη Μέρκελ;»).
Η παράδοση συνεχίζεται και στην έκπτωση αξιών όπως η συνέπεια. Στις 8/1 ο κ. Θ. Φορτσάκης εκδίδει την ακόλουθη ανακοίνωση: «Αν και μια πρόταση [βουλευτή Επικρατείας] … θα αποτελούσε ιδιαίτερη τιμή, ο πρύτανης έχει εκλεγεί πρόσφατα με μεγάλη πλειοψηφία για να επιτελέσει το σημαντικό έργο της ανασυγκρότησης και επανεκκίνησης του πρώτου πανεπιστημίου της χώρας. Στο έργο αυτό παραμένει προσηλωμένος». Τρεις ημέρες αργότερα, ο προσηλωμένος κ. Φορτσάκης μας εξηγεί ότι «αφήνει τη βολή της θέσης του πρύτανη» («Κ» 11/1) και τίθεται επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Ν.Δ. Από την άλλη μεριά, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Σταθάς, παλαιός εργατοπατέρας του ΠΑΣΟΚ, ψηφοθηρεί πάνω στην πατριωτική ευαισθησία: διαδίδει ότι δίνει μέρος του μισθού του για το ελληνικό σχολείο στην Ιμβρο!
Οταν οι πολίτες ακούν τον κ. Σαμαρά να εξαγγέλλει μείωση φόρων και τον κ. Τόλιο του ΣΥΡΙΖΑ να εξαγγέλλει ακύρωση δόσεων του ΕΝΦΙΑ, εύλογα σταματούν να πληρώνουν φόρους. Το ανατριχιαστικό αποτέλεσμα μας το λένε τα ασφαλιστικά ταμεία: οι συντάξεις επαρκούν έως τον Μάρτιο. Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι είμαστε ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούμε. Ισως η μόνη βιώσιμη κυβερνητική λύση είναι κάποιο διαρκές Μνημόνιο που θα μας επιβάλουν άλλοι, με αντιπαροχή την επιβίωσή μας. Και να κάνουμε συχνά εκλογές. Ετσι, από συνήθεια.