Η χώρα ανιχνεύει τη μεταμνημονιακή περίοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι. Πολλά ακόμα πρέπει να γίνουν για να εξέλθουμε της οικονομικής δυσπραγίας. Όμως, τα δύσκολα είναι πίσω μας.
Οι πολιτικές των Μνημονίων υπήρξαν αιμάτινες για τη χώρα. Ωστόσο, δεν υπήρχε άλλος δρόμος, αν θέλαμε να ?μαστε χρήσιμοι για τον τόπο. Αυτή την επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ την είδε ως ευκαιρία. Το ίδιο και η ΝΔ στην αρχή.
Και επιδοθηκαν σε έναν άκρατο λαϊκίστικο λόγο.
Κάποιοι άλλοι πάλι υιοθέτησαν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία με προφανές κομματικό κόστος.
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε επίγνωση των επιπτώσεων αυτών των πολιτικών. Οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων είχαν δραματικές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική εξώθησε σε μακροχρόνια ύφεση, με επακόλουθα τη γιγάντωση της ανεργίας και την ερήμωση της αγοράς.
Τα Μνημόνια, πράγματι, υπήρξαν εχθρικά προς τη χώρα. Δεν έλαβαν υπόψη τους τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και της οικονομίας. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογούν τη μονομέρεια των αντιμνημονιακών δηλώσεων. Ούτε, βεβαίως, δικαιώνουν τον λαϊκισμό, την επιμονή στις προφητείες της κρίσης και της χρεοκοπίας.
Δεν είναι τυχαίο που σήμερα οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται σε απόλυτη σύγχυση. Με όρους παρελθόντος επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο για το μέλλον. Το Μνημόνιο φεύγει και αυτοί επιμένουν αντιμνημονιακά.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που αντέδρασαν στην έξοδο της χώρας στις χρηματαγορές. Στην αρχή μίλησαν για επικοινωνιακό τέχνασμα. Στη συνέχεια, το ενέταξαν στο ευρωεκλογικό σχέδιο και αμέσως μετά επικαλέστηκαν τα χαμηλότερα επιτόκια των Μνημονίων.
Εξακολουθούν να καλλιεργούν τη νομισματική αβεβαιότητα. Το αποδεικνύει η αναβίωση της εσωτερικής διαμάχης για το ευρώ ή τη δραχμή. Αμφισβητούν οικονομικές επιδόσεις της κυβέρνησης, υιοθετώντας επιχειρήματα όσων θέλουν την Ελλάδα εκτός Ε.Ε.
Στη Θράκη, πρόσφατα, έμπλεξε τα «θέλω του» με τα εθνικά του πιστεύω. Από τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν στον Αχμέτ Κουρτ και από τον Κουρτ στον Μ. Γλέζο.
Πατριωτική απάντηση στα ευρωεκλογικά τερτίπια; Και γιατί μετά και όχι… πριν;