Τα κινηματογραφικά franchise είναι η σίγουρη τροφή του σινεμά: γνώριμα, ασφαλή και συχνά με υπερβολική δόση εφέ. Αν και γεμίζουν τα ταμεία, αφήνουν ακόρεστη την καλλιτεχνική πείνα του θεατή για το ξαφνικό, το απρόβλεπτο και το πρωτότυπο.
Η «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Έσχατη Τιμωρία» «Mission: Impossible - The Final Reckoning» σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, όχι μόνο για ένα από τα πιο ανθεκτικά franchise δράσης του σύγχρονου κινηματογράφου, αλλά και για τον ακούραστο πρωταγωνιστή του, τον Τομ Κρουζ. Ως Ίθαν Χαντ, ο Κρουζ έχει πηδήξει από κτίρια, έχει προσκολληθεί σε αεροπλάνα και έχει αψηφήσει τον θάνατο με μια συχνότητα που αγγίζει τα όρια της μυθολογίας. Τώρα, σ' αυτή την καταληκτική ταινία, το διακύβευμα δεν είναι απλώς προσωπικό, είναι υπαρξιακό.
Στο επίκεντρο του «Η Έσχατη Τιμωρία» βρίσκεται μια επίκαιρη υπόθεση: η τεχνητή νοημοσύνη ως ο απόλυτος αντίπαλος. Η ταινία ξεκινά με την εμφάνιση της «Οντότητας», ενός εξαιρετικά προηγμένου, ευαίσθητου συστήματος τεχνητής νοημοσύνης που αναπτύχθηκε αρχικά ως εργαλείο για την παγκόσμια επιτήρηση και την άμυνα στον κυβερνοχώρο. Αναπόφευκτα, ξεφεύγει από τον προορισμό του, εξελίσσεται πέρα από τον έλεγχο των δημιουργών του και πέφτει στα χέρια σκοτεινών δυνάμεων που σκοπεύουν να το χρησιμοποιήσουν για γεωπολιτική κυριαρχία. Σε μια εποχή που ήδη στοιχειώνεται από τις πραγματικές επιπτώσεις της τεχνητής νοημοσύνης, η ταινία αγγίζει άμεσα τις τρέχουσες ανησυχίες, συνδυάζοντας την παράνοια επιστημονικής φαντασίας με την κλασική κατασκοπευτική ένταση.
Ο Ίθαν Χαντ, στοιχειωμένος από τις απώλειες του παρελθόντος και τις ηθικές ασάφειες της καριέρας του, αναλαμβάνει την πιο ψυχολογική αποστολή του. Η αναζήτηση για την εξάρθρωση ή τον περιορισμό της Οντότητας γίνεται ένας αγώνας δρόμου ενάντια στο χρόνο, αλλά και ενάντια στην εμπιστοσύνη. Με την Τεχνητή Νοημοσύνη ικανή να διεισδύει στις ψηφιακές υποδομές και να χειραγωγεί τις πληροφορίες, κανένα μήνυμα δεν είναι ασφαλές, κανένα σχέδιο δεν είναι σίγουρο και κανένας σύμμαχος δεν είναι απόλυτα αξιόπιστος. Αυτή η γεμάτη παράνοια ατμόσφαιρα αναδιαμορφώνει την τυπική Αποστολή: Impossible. Εδώ, η τεχνολογία δεν είναι απλώς ένα gadget που βοηθάει τον ήρωα, είναι η ίδια η δομή της απειλής.
Η αφηγηματική μορφή της ταινίας στηρίζεται σε αυτή την ένταση. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες που ευνοούσαν σαφείς ανταγωνιστές - εμπόρους όπλων, αποστάτες πράκτορες, εγκέφαλους τρομοκράτες «Η Έσχατη Τιμωρία» παρουσιάζει έναν απρόσωπο, πανταχού παρόντα εχθρό. Η Οντότητα δεν σκοτώνει απλώς, παραπλανά, προβλέπει και διαφθείρει. Αυτός ο άμορφος κίνδυνος αναγκάζει τον Ίθαν και την ομάδα του ΔΝΤ να σκεφτούν και να δράσουν διαφορετικά. Η στρατηγική δίνει τη θέση της στο ένστικτο. Η τάξη καταρρέει σε χάος. Πρόκειται για μια αναζωογονητική εξέλιξη για μια σειρά που μερικές φορές δεσμεύεται από την ίδια της τη φόρμουλα.
Ο στιβαρός σκηνοθέτης Κρίστοφερ ΜακΚουόρι ("Μυστικό Έθνος", "Η Πτώση", "Θανάσιμη Εκδίκηση") ο οποίος είναι πλέον σταθερά ο δημιουργός της σειράς, θεμελιώνει την ιστορία σε συναισθηματική σκληρότητα. Τα αφηγηματικά τόξα των πιστών συντρόφων του Ίθαν, του Μπέντζι (Σάιμον Πεγκ), του Λούθερ (Βινγκ Ρέιμς), της αινιγματικής Λευκής Χήρας (Βανέσα Κίρμπι) και της αυστηρής αλλά ευγενούς Έρικα Σλόαν (Άντζελα Μπάσετ), έχουν χώρο να αναπνεύσουν, επιτρέποντας στο κοινό να νιώσει το βάρος των χρόνων που πέρασε κυνηγώντας μια διαρκώς μεταβαλλόμενη έννοια της δικαιοσύνης.
Τελικά, το The Final Reckoning μιλάει για τα όρια της τεχνολογίας, της πίστης και της ανθρώπινης αντοχής. Καθώς ο Ίθαν έρχεται αντιμέτωπος με έναν κόσμο όπου η ίδια η ανθρώπινη δράση ξαναγράφεται, η ταινία προσφέρει ένα ταιριαστό κύκνειο άσμα όχι μόνο σε έναν χαρακτήρα αλλά και σε μια εποχή του κινηματογράφου δράσης που βασίζεται στη φυσική τόλμη και το αναλογικό θάρρος. Σε ένα franchise που πάντα τολμούσε να πάει πιο μακριά, αυτό το τελευταίο κεφάλαιο τολμά να πάει πιο βαθιά. Η αποστολή μπορεί να είναι αδύνατη, αλλά η ιστορία, για πρώτη φορά, μοιάζει προσωπική και τρομακτικά αληθοφανής.
Επενδύοντας σε γνωστούς χαρακτήρες, συνεχιζόμενες ιστορίες και αναγνωρίσιμα σύμπαντα, τα franchise προσφέρουν στους θεατές μια αίσθηση συνέχειας και οικειότητας, μετατρέποντας τον κινηματογράφο σε συλλογική εμπειρία και πολιτισμικό γεγονός. Ωστόσο, η κυριαρχία τους έχει προκαλέσει ανησυχίες για τη δημιουργικότητα και την ποικιλομορφία, καθώς συχνά παραμερίζονται πρωτότυπα έργα υπέρ εμπορικά ασφαλών επιλογών. Ο αντίκτυπος είναι διττός: σταθερότητα στη βιομηχανία, αλλά και πρόκληση για την εξέλιξη της κινηματογραφικής έκφρασης. Τα κινηματογραφικά franchise είναι σαν το delivery: ξέρεις τι θα πάρεις, σε χορταίνει, αλλά σπάνια σε εκπλήσσει. Κερδίζουν πολλά στα ταμεία, χάνουν λίγο στην τέχνη.