Θα «προβούνε» ή δε θα «προβούνε» τελικά;
Στη καταγγελία του Μνημονίου, οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, εννοώ, την επόμενη των εκλογών βεβαίως, αν και εφόσον κληθούν να κυβερνήσουν, πράγμα εξαιρετικά πιθανό αν πάρουμε υπόψη μας τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας.
Γιατί ο Α. Τσίπρας έχει, μεταξύ των συνεχών καταγγελιών του, πει και ότι: «Δεν θα προβούμε σε καμία μονομερή ενέργεια»! Ενώ είχε προηγηθεί η Βουλευτής κ. Κωνσταντοπούλου με το: «θα υπάρξει νομική καταγγελία» του μνημονίου, για να έρθει μετά ο κ. Δραγασάκης να «διευκρινίσει», ότι: «η καταγγελία του μνημονίου θα είναι πολιτική». Εξαιρετική, μα την πίστη μου, σαφήνεια…
Αυτό που συμβαίνει στο δημόσιο διάλογο τις τελευταίες εβδομάδες, με τα στελέχη του κ. Τσίπρα να καταφέρνουν να επιβάλλουν (και με τη δυσανάλογη για το μέγεθός τους παρουσία τους στα ΜΜΕ, που κατά τα άλλα καταγγέλλουν) μια εντελώς εκτός τόπου, χρόνου και επιτακτικών πραγματικών αναγκών για τη χώρα ατζέντα, είναι πραγματικά πρωτόγνωρο! Και θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς κωμικό, αν δεν προοιωνιζόταν κάτι πολύ τραγικό για τη χώρα και για όλους μας.
Μοιάζει σα να μας έχουν πάρει όλους μαζί σε μια 5ήμερη σχολική εκδρομή, να τους παρακολουθούμε να ξεφαντώνουν και να τα κάνουν όλα λίμπα όπου βρεθούν και όπου σταθούν και στο τέλος, κατά την επιστροφή, να κινδυνεύουμε να μας βγει σε όλους ξινό και να καταλήξει σε τραγωδία…
Και τι δεν έχουμε ακούσει αυτές τις τελευταίες «χαρούμενες» ημέρες… τις τελευταίες ίσως ημέρες της ελληνικής Πομπηίας… Τέρατα και σημεία!
Δεν θέλουν να συνεργασθούν, λένε, με κανέναν και σέρνουν την Ελλάδα από εκλογές σε εκλογές. Κάθε μέρα και σε διάφορους τόνους, λένε ότι δεν θα τηρήσουν καμία συμφωνία και ότι θα καταγγείλουν μονομερώς τις δανειακές συμβάσεις με τις οποίες χρηματοδοτείται η χώρα. Δηλώνουν ξανά και ξανά πως θα βάλουν νέους φόρους και χέρι στις καταθέσεις άνω των 20.000 Ευρώ… Ενώ πριν από λίγες μέρες, ο Α. Τσίπρας, σε μια έκρηξη Ναπολεόντειου μεγαλείου, προσέβαλε και απείλησε(!) τον σοσιαλιστή νέο Πρόεδρο της Γαλλίας μέσα στην ίδια του τη χώρα, προφανώς επειδή δεν άντεξε το γεγονός ότι έφαγε πόρτα… ! (καλά για τη «Μαντάμ Μέρκελ» δεν το συζητάμε…).
Δε νομίζω πως υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το τι θα συμβεί σ’ αυτή τη χώρα, αν την 18η Ιουνίου ο σχηματισμός κυβέρνησης εξαρτάται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από το κόμμα αυτό…
Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί άραγε να συμβαίνει σ’ εμάς αυτό!… Μα γιατί, δυστυχώς, ο λαός μας, κατά τα ειωθότα, αρέσκεται ακόμη να τον κολακεύουν, να του λένε αυτά που θέλει να ακούσει, αλλά και γιατί έτσι έχει «εκπαιδευτεί» από το απερχόμενο πολιτικό σύστημα. Ήταν λοιπόν και είναι, όπως αποδείχθηκε, πολύ εύκολο, σε μια νέα και «άφθαρτη» σχετικά ηγεσία και ηγετική κομματική ομάδα, να εκμεταλλευτεί πολιτικά αυτή την κατάσταση. Να υποσχεθεί μια ακόμη φορά, πράγματα ανέφικτα, να πει ψέματα, να εμφανισθεί ως λυτρωτής και εκδικητής.
«Καλά όλα αυτά», αλλά μήπως είναι η ώρα να «προβούμε» και εμείς σε κάποιες ενέργειες; Μήπως ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε να παρακολουθούμε, ενίοτε άναυδοι, αυτή την κακοπαιγμένη φαρσοκωμωδία; Μήπως «να σηκωθούμε όρθιοι» για να διακόψουμε την «παράσταση», πριν να παιχτεί η τελευταία δραματική πράξη;
Δεν μπορεί να είναι εύκολα τα πράγματα από εδώ κι εμπρός, έτσι ή αλλιώς. Ούτε κανείς μπορεί να μας γλυτώσει από το να πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Και δεν πρόκειται βεβαίως να καταργηθούν ούτε οι ιδεολογίες, ούτε οι πολιτικές διαφορές που έχουμε μεταξύ μας, ούτε -πολύ περισσότερο- «η ταξική πάλη».
Μπορούμε όμως, ίσως, όλοι όσοι δημοκρατικοί άνθρωποι αυτής της χώρας εξακολουθούμε να έχουμε κοινή λογική, μαζί, σε μια κοινή προσπάθεια, να επιδιώξουμε να ματαιώσουμε την εκτέλεσή μας! Να προσπαθήσουμε δηλαδή να μείνουμε εντός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποφύγουμε την ολοκληρωτική οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Για να επαναφέρουμε σταδιακά, βήμα – βήμα, μέσω μιας νέας συζήτησης και επαναδιαπραγμάτευσης επί συγκεκριμένων θεμάτων και εναλλακτικών προτάσεων με του εταίρους και δανειστές μας, την οικονομία σε πορεία σταθερότητας και την κοινωνία σε συνθήκες ασφάλειας και συνοχής. Την δε πολιτική και το νέο, πλέον, σε μεγάλο βαθμό, πολιτικό σύστημα, σε συνθήκες φυσιολογικής ζωής και αντιπαράθεσης, που θα επιτρέψουν στη συνέχεια και την κάθαρση και την απόδοση ευθυνών και τη συγκροτημένη περαιτέρω ανανέωση και ανασυγκρότησή του..
Αυτό, μόνο με έναν τρόπο μπορεί να επιτευχθεί. Με την εκλογική ενίσχυση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων και κυρίως όσων μπορούν πιο αξιόπιστα να εγγυηθούν και να αναλάβουν να υλοποιήσουν μια τέτοια προσπάθεια. Και την ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δυνάμεων που δυναμιτίζουν συνειδητά κάθε τέτοια δυνατότητα και προοπτική. Με τα σημερινά πολιτικά και δημοσκοπικά δεδομένα, αυτό φαντάζει δύσκολο, αλλά η κατάσταση είναι ρευστή και τα δεδομένα αλλάζουν και ανατρέπονται πολύ γρήγορα, από ημέρα σε ημέρα.
Αν, όσοι κατανοούμε την κρισιμότητα των στιγμών, δεν επιδιώξουμε και δεν συμμετέχουμε με κάθε πρόσφορο δυνατό τρόπο σε μια «προσπάθεια σωτηρίας» και αν ο ελληνικός λαός δεν επιλέξει τελικά τη σταθερότητα και τη λογική, έναντι της αστάθειας και της τρέλας, τότε από εδώ και πέρα για ό,τι κακό θα συμβεί, δεν θα είναι υπεύθυνο μόνο το «φαύλο πολιτικό σύστημα», ούτε το κακό μας ριζικό, αλλά και (κυρίως) οι νέοι τυχοδιώκτες δημαγωγοί και το ξερό μας το κεφάλι…