Βλέποντας την καμπάνια της Ζωής με την ίδια σε διάφορους επαγγελματικούς ρόλους και την ανάλογη αμφίεση, βοηθούσης φυσικά της Τεχνητής Νοημοσύνης, ένας φίλος μου με χιούμορ έγραψε: Ανταλλάσσω δύο καρτούλες με τη Ζωή νοσοκόμα και πυροσβέστη με μια της Zωής πιλότου F16.

Ο φίλος μου με γύρισε χρόνια πίσω όταν κι εμείς σαν παιδιά μαζεύαμε κάρτες και όπως σε κάθε εποχή ανακαλύπταμε κι εμείς με τη σειρά μας την έννοια της ανταλλαγής.

Χρόνια μετά παρατηρώντας σαν δάσκαλος τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους συλλογές αναρωτήθηκα πως διαμορφώνεται η ισοτιμία μεταξύ των διαφορετικών καρτών.

Προφανώς κι έχει να κάνει με την σπανιότητα που είναι μέρος της εμπορικής τακτικής του εκδότη αλλά ο καθορισμός της ισοτιμίας προκύπτει μέσα από την αλληλεπίδραση της κοινότητας των παιδιών. Με χαρά διάβασα ότι και σήμερα τα παιδιά κάνουν τέτοιες συλλογές έστω και αν το αντικείμενο των συλλογών αυτών είναι απόκοσμες για τα μάτια μας φιγούρες.

Και μπορεί μεν εμείς να μαζεύαμε αυτοκίνητα και οι πιο σοβαροί από εμάς γραμματόσημα, όμως και όπως τότε έτσι και τώρα με τον τρόπο αυτό χτίζεται μέσα μας η επίγνωση της ισοτιμίας.

Οι κανόνες της ανταλλακτικής οικονομίας είναι εδώ, ακόμα και αν οι όροι και η μορφή του οικονομικού παιχνιδιού είναι εμφανώς διαφορετικοί λόγω παγκοσμιοποίησης.

Γιατί πριν ακόμα εφευρεθεί το χρήμα σαν ενδιάμεσο κανείς δεν ήταν τόσο χαζός να ανταλλάξει κάτι που ήθελε πολύ κόπο και τέχνη με κάτι που το έβρισκες σε προσφορά εύκολα.

Και εμείς φαίνεται δεν είχαμε καταλάβει τις διαχρονικές αυτές αλήθειες όταν τα ομόλογά μας άξιζαν πολύ λιγότερο από τα ομόλογά άλλων χωρών και μπήκαμε στην περιπέτεια των μνημονίων.

Κι όταν πάσχιζαν σε μια εκπομπή στο κανάλι της Βουλής να εξηγήσουν στον Λαφαζάνη ότι δεν είναι ζήτημα κακών ξένων αλλά ωμής πραγματικότητας το γεγονός ότι ο διαχειριστής ενός συνταξιοδοτικού κεφαλαίου σε κάποια άλλη χώρα δεν ήθελε να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα και προτιμούσε άλλα πιο ασφαλή, αυτός δεν μπορούσε να το καταλάβει και συνέχιζε να καταγγέλει το παγκόσμιο σύστημα

Προφανώς δεν είχε παίξει με καρτούλες ή ακόμα χειρότερα ίσως έπαιρνε αυτή που ήθελε επαναστατικώ δικαίω με τσαμπουκά δλδ όπως ήθελε να κάνει και με το Νομισματοκοπείο.

Ας είναι όμως

Αλήθεια πότε ένας δάσκαλος έκατσε να παίξει με τους μαθητές του ένα παιχνίδι ανταλλαγής. Να τους εξηγήσει την βασική έννοια της κυμαινόμενης ισοτιμίας.

Να αντιληφθούν ότι το παιχνίδι μπορεί να γίνει αφάνταστα σκληρό αφού η πραγματικότητα είναι ψυχρή.

Να μάθουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι δεν έχει νόημα ένα παιδί να αγοράζει ανεξέλεγκτα κάρτες για να συμπληρώσει τη συλλογή. Ακόμα κι όταν οι γονείς του το κακομαθαίνουν μη βάζοντας όρια.

Γιατί θαρρώ πως απουσιάζει από το σχολικό πρόγραμμα αναφορά σε βασικές οικονομικές έννοιες δοσμένες βιωματικά.

Κι όσο για τις συλλογές, αυτές μπορεί να ξεκινάνε από πράγματα που ενδιαφέρουν ένα παιδί και να καταλήγουν σε μικρές συλλογές πετρωμάτων κογχυλιών και άλλων πραγμάτων όπως νομίσματα και που γύρω από αυτά μπορεί ο δάσκαλος να στήσει μια ολόκληρη αφήγηση εξάπτοντας το ενδιαφέρον των παιδιών.

Άλλωστε οι πραγματικοί συλλέκτες μαθαίνουν να ζουν με την επιθυμία απολαμβάνοντας αυτά που έχουν μαζέψει, φροντίζοντας τα και ταξιδεύοντας μαζί τους. Όσοι από εμάς ξεκινήσαμε κάποια συλλογή σε κάποια φάση της ζωής μας το έχουμε νοιώσει.

Για όλα αυτά όμως θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά.

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο ErtnewsRadio 105,8  της ΕΡΤ

Μεταδίδεται 20.00-21.00 Δε- Πα