1. Το κέρας τη Αμάλθειας.

Ακόμα και πριν το 2008 είχαν αρχίσει να γίνονται αντιληπτά στο πεδίο της καθημερινής οικονομικής δραστηριότητας φαινόμενα της εσωτερικής κρίσης του οικονομικού/παραγωγικού μας μοντέλου.

Δεν έφταναν μέχρι τους απλούς πολίτες, αλλά υπήρχαν σε κυβερνητικά, τραπεζικά και επιχειρηματικά επιτελεία, τα στοιχεία για το κρατικό αδιέξοδο και τις επιπτώσεις που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται από την συνεχή άφρονα στήριξη της κατανάλωσης και των συντάξεων με εξωτερικό κρατικό δανεισμό.

Το Ελληνικό Κράτος φαινόταν ως ατμομηχανή ανάπτυξης με τις κυβερνήσεις σε ρόλο μηχανοδηγού, καθώς είχαν ήδη αρχίσει οι «φωνές» ότι η πολιτική που διακομματικά εφαρμοζόταν ήταν κάθε άλλο παρά αναπτυξιακή όσο ο κρατικός δανεισμός δεν συνοδευόταν από αύξηση της παραγωγής, των εξαγωγών, των μεγάλων επενδύσεων, του εκσυγχρονισμού των δομών της Δημόσιας Διοίκησης και του εκδημοκρατισμού της Δικαιοσύνης. Οι μηχανοδηγοί έβλεπαν ότι στο βάθος του καταναλωτικού τούνελ οι ράγες διακόπτονταν απότομα αλλά αδιαφορούσαν, ενώ την ίδια στιγμή οι καρβουνιάρηδες της μετασταλινικής αντιπολίτευσης δάκρυζαν από συγκίνηση κάθε φορά που στον Ιδιωτικό τομέα «ο εργάτης» με υψωμένη τη γροθιά κέρδιζε το δίκιο του κλείνοντας ένα εργοστάσιο, ένα ναυπηγείο ή υποχρεώνοντας μία βιομηχανία να μεταφερθεί στη Βουλγαρία, ενώ «ο εργάτης» στο Δημόσιο τομέα αποσπούσε ένα νέο επίδομα έγκαιρης προσέλευσης.

Ο Θεός της Ελλάδος είχε τόσα όσα χρειαζόταν η εκδίκηση των «μη προνομιούχων».

Το αν θα αποφάσιζε «να δώσει» και πάλι, δεν αποτέλεσε ερώτημα εργασίας αφού η υποχρέωσή του και συνεπώς η καταφατική του απάντηση ήταν πάντα αυτονόητες μέσω των νεοφιλελεύθερων .τραπεζιτών ή απλά… τοκογλύφων!

Η τελευταία συνεπής προσπάθεια αλλαγής «διαδρομής» από την κυβέρνηση Σημίτη, ή ακριβέστερα από ένα στενό κυβερνητικό πρωθυπουργικό επιτελείο με στήριξη από  Ευρωπαϊκούς κύκλους, από πλευρές του επιχειρηματικού κόσμου και με «άκριες» σε λίγους ανώτατους λειτουργούς της Δημόσιας Διοίκησης, συντρίφτηκε στον τοίχο που όρθωσε μπροστά τους ένα πανίσχυρο διακομματικό διαχρονικό κατεστημένο διαπλεκόμενων συμφερόντων, με κοινό χαρακτηριστικό την λιγότερο ή περισσότερο σκανδαλωδώς προνομιακή σχέση τους με την αναδιανομή του υπάρχοντος δανεικού πλούτου.

Με ατμομηχανή το κράτος όλα αυτά τα συμφέροντα είχαν πάρει θέση στα βαγόνια απαγορεύοντας την επιβίβαση παντός άλλου συμφέροντος, όπως λόγου χάριν του Δημοσίου Συμφέροντος. Μ’ αυτό είχαν μείνει ν’ ασχολούνται κάτι γέροντες Ταλμουδιστές της σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας και της θεωρητικής αναδιανομής μιας πίττας που δεν υπήρχε!

Τα μεγάλα Ολυμπιακά έργα θα μπορούσαν να συμβολίσουν την απαρχή της υλοποίησης ενός εκσυγχρονιστικού αναπτυξιακού προγράμματος βασισμένου στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα που θα επεκτεινόταν σε κάθε νευραλγικό οικονομικό τομέα «τραβώντας» το κράτος προς τον δομικό εκσυγχρονισμό του.

«Όχι αυτό το κράτος» ακούστηκε η απάντηση του Τσοχατζόπουλου.

Αντί γι αυτό, μετατράπηκαν στη μεγάλη πλειοψηφία τους σε άδεια κουφάρια, μνημεία της ενδημικής και ταυτόχρονα δομικής ανικανότητας του πολιτικού/διοικητικού συστήματος να τεθεί επικεφαλής του (όσο ποτέ άλλοτε) αναγκαίου παραγωγικού εκσυγχρονισμού της χώρας μας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1981-1990 ο δυτικός κόσμος ένοιωθε τις επιπτώσεις των αλλαγών στον παγκοσμιοποιημένο οικονομικό χάρτη με την ολοένα και μεγαλύτερη μεταφορά επενδύσεων, παραγωγής και αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου από ΗΠΑ και Ευρώπη προς τους Ασιατικούς γίγαντες Ινδία και Κίνα καθώς και προς τις αντίστοιχες μεγάλες οικονομίες της Ρωσίας της Νοτίου Αφρικής και της Βραζιλίας, που είχαν αρχίσει να κινούνται με υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς, προσφέροντας φτηνή εργασία και άφθονα χέρια Ήταν τότε που μόνο οι Έλληνες δεν καταλάβαμε ότι η έλλειψη μυαλών και ειδικών δεν είναι πρόβλημα για τις μεγάλες επενδύσεις αφού κάνουν εύκολα «μεταγραφές» από χώρες που τα μυαλά και οι γνώσεις ήταν άχρηστες, άλλο αν όποιος πει ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα είναι …με τους Άλλους!

Τον τόνο πάντως στην αντιμετώπιση του προβλήματος της νέας παγκόσμιας ανισορροπίας δεν μπόρεσε να τον δώσει το παραγωγικό μέρος του κυρίαρχου κόσμου αλλά το γιγαντιαίο ραντιέρικο «γρήγορο» αλλά μη παραγωγικό κομμάτι του, που μέσα από τον τραπεζικό τομέα συμπεριφέρθηκε…. όπως οι Ελληνικές κυβερνήσεις:

Η ποσότητα και η ποιότητα  των αναρίθμητων στεγαστικών δανείων, δεν ήταν παρά μία από τις διεξόδους του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να επενδύει μεν στις χώρες BRICS, για να δανείσει/πριμοδοτήσει στη συνέχεια  με τα κέρδη του την κατανάλωση σε κάθε αναπτυγμένη κοινωνία μέσω κυρίως κρατικού δανεισμού και αναθέτοντας στη συνέχεια στις αναπτυσσόμενες οικονομίες να αγοράζουν και να κάνουν διαχειρίσιμο το ολοένα και αυξανόμενο ιδιωτικό και κυρίως κρατικό χρέος τους.

Γρήγορα φάνηκαν τα χρονικά όρια και η φαυλότητα αυτής της διαχείρισης καθώς  τα στεγαστικά δάνεια μετατράπηκαν στην παγκόσμια οικονομική φούσκα που σκάζοντας πάνω στα κεφάλια των δυτικών οικονομιών δημιούργησε τραπεζικές και δημοσιονομικές θύελλες, αντίστοιχες του μεγάλου Κραχ του ’30.

Χάριν των προηγούμενων εμπειριών του αναπτυγμένου καπιταλισμού το παγκόσμιο τραπεζικό κραχ αποφεύχθηκε φορτώνοντας τα βάρη του στα κράτη, διαμοιράζοντας δηλαδή τη «χασούρα» σε τεράστιους πληθυσμούς που θα την κάλυπταν μέσα από αύξηση φόρων, αλλά κυρίως μέσα από τη υιοθέτηση δημοσιονομικών προσαρμογών με κύριο χαρακτηριστικό τους τη λιτότητα στις κρατικές δαπάνες και ταυτόχρονα την αλλαγή «τραπεζικών εργαλείων παρέμβασης», τον εκσυγχρονισμό των διοικητικών δομών σε όσα δυτικά κράτη αυτές λειτουργούσαν ως εμπόδιο στην παραγωγική/αναπτυξιακή τους μηχανή.

Εκεί φάνηκαν και οι τεράστιες διαφορές στη θεμελιακή συγκρότηση κάθε κοινωνίας, στους θεσμούς και στο κράτος που αυτή είχε δημιουργήσει και αναπαρήγαγε.

Ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένωσης κρατών με διαφορετικές εθνικές-φαντασιακές κατασκευές, παραγωγικές δυνατότητες, θέση στην παγκόσμια σφαίρα,  δημοσιονομικές πολιτικές και διαφορετική συνάρθρωση συμφερόντων, οι διαφορές αυτές έλαβαν διαλυτικό χαρακτήρα.

Το όχι μακρινό εκείνο 2009, την ώρα που η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών συναγωνίζονταν ποια θα μετατρέψει γρηγορότερα την τραπεζική κατάρρευση σε δημοσιονομική κρίση, ο τότε πρωθυπουργός δήλωνε με ελληνοπρεπή αυταρέσκεια ότι η χώρα του ήταν άτρωτη και η κρίση δεν επρόκειτο να φτάσει σ’ αυτήν. Απ’ ό,τι φάνηκε εννοούσε τη Ραφήνα όπου πραγματικά η κρίση δεν έφθασε ποτέ…..

Ξαναείχε ο ελληνικός θεός!

Σε αντίθεση με τη «σοσιαλδημοκρατική» Ευρώπη και πολύ περισσότερο με την σοβιετολάγνα ανατολική της άκρη, οι νεοφιλελεύθερες ΗΠΑ ήταν οι μόνες που είχαν τη σοφία ν’ αφήσουν τον χρηματιστηριακό/επενδυτικό κολοσσό της  Lehman Brothers να καταρρεύσει,  για να σώσουν τον ασφαλιστικό κολοσσό της A.I.G. με δολάρια Αμερικανών φορολογουμένων.

«Στον Καπιταλισμό τίποτα δεν είναι τόσο μεγάλο που να μην επιτρέπεται να καταρρεύσει» σκέφτηκε η κυβέρνηση των ΗΠΑ και η FED, πετυχαίνοντας δύο πράγματα ταυτόχρονα:

1. Να σώσουν συντάξεις εργαζομένων που έδινε η AIG, αντί για συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης ανώνυμων επενδυτικών funds που υποσχόταν η Lehman.
2. Να ξαναποδείξουν (σε όσους σκέπτονται ακόμα) ότι νεοφιλελευθερισμός είναι η προστασία της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού, μέσω ενός άτεγκτου κράτους δικαίου.

Υπήρχαν φυσικά και κάποιοι που το καταλάβαιναν αυτό καλά καθώς έβλεπαν το Αμερικανικό Κράτος να υποχρεώνει την Microsoft να σπάσει σε κομμάτια για να μην αποκτήσει επικυριαρχία στο χώρο της ψηφιακής παραγωγής και το salary cap στο NBA να προστατεύει από τη δημιουργία αθλητικών μονοπωλίων τύπου Ρεάλ- Μπαρτσελόνα ή (την κωμικοτραγική εκδοχή τους) Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού.

Η πρώτη φάση της κρίσης τελείωνε με τις κυβερνήσεις και τις τραπεζικές αρχές όλων των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών εκτός Ελλάδας να κραυγάζουν εν χορώ:

Το κέρας της Αμάλθειας δεν υπάρχει! 

2. Το τέρας της αμάθειας.

 Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την αλήθεια, αρκεί να βγεις από τη σπηλιά του Πλάτωνα για να συνηθίσεις σιγά-σιγά το εκτυφλωτικό της φώς, την ζωοποιό της δύναμη και τις συνεχείς γοητευτικές  μεταμορφώσεις της.

Αλλιώς η ασφάλεια, η ασάφεια και η αμάθεια της σπηλιάς είναι το βολικότερο και το ασφαλέστερο καταφύγιο.

Όταν έκλεισαν οι στρόφιγγες του δανεισμού για το Ελληνικό κράτος και τα επιτόκια σκαρφάλωσαν στον Όλυμπο, κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κόμματα αναγκάστηκαν να βγουν βίαια από τη σπηλιά του κρατισμού. Οι κομματικοί στρατοί αγνοούσαν τον Πλάτωνα και τη σπηλιά του αν και είχαν ζήσει όλη τη ζωή τους μέσα της, δέσμιοι των θολών ειδώλων που περνούσαν μπροστά τους.

Το σοκ ήταν μεγάλο.

Από το Καραμανλικό «η χώρα είναι οχυρωμένη» μέχρι το Παπανδρεϊκό «λεφτά υπάρχουν» το κρατικό χρέος ήταν πια ΑΛΗΘΙΝΟ!

Σταμάτησε να είναι ένα ανεξακρίβωτο μέγεθος, ένα σπηλαιώδες είδωλο, μία αέναη απροσδιόριστη και ακοστολόγητη κρατική υποχρέωση και μετατράπηκε σε (%) ποσοστό του ΑΕΠ.

Χρωστάγαμε ενάμισι ΑΕΠ αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα:

Το πρόβλημα ήταν ποιοι έφταιγαν και πως το κράτος θα ξεπλήρωνε τα δανεικά του.

Κάθε επιχειρηματίας, κάθε έμπορος, ακόμα και ένας καφετζής (συνταξιούχος πια) σαν και μένα, ήξερε πως το θέμα δεν ήτανε αν είχε δάνειο αλλά αν μπορούσε να το εξυπηρετεί από τα κέρδη του με την προϋπόθεση πως όσα έμεναν θα του έφταναν να ζει ξοδεύοντάς τα όπως ήθελε. Για σπουδές του γιού, για τριάρι της θυγατέρας ή για γαρδένιες στη Χαρούλα με τα πλαστικά γάντια καθαρίστριας, αδιάφορο.

Δημοκρατία έχουμε!

Όμως την ίδια στιγμή κάθε πολιτικός, κάθε συνδικαλιστής, κάθε δημοσιογράφος, κάθε αγρότης ήξεραν άλλα πράματα: Ότι το ζήτημα δεν είναι αν χρωστάς αλλά αν μπορείς να βάζεις άλλους να πληρώνουνε τα δικά σου χρέη. Αυτοί είχανε βγει καιρό πριν από την αμάθεια της σπηλιάς αλλά είχανε βρει τη δικιά τους αλήθεια, όπως κάθε σέχτα στη μάταια τούτη ακρούλα της Χριστιανικής και της Μαρξιστικής ορθοδοξίας..

Τη μία μοναδική αιώνια αλήθεια τους.

«Εγώ θ’ αγοράζω αμαξάρα κλέβοντας ΦΠΑ και μη δηλώνοντας έσοδα και συ θα πληρώνεις για να γίνει η Αττική Οδός για να οδηγώ με ασφάλεια και άνεση» είπε ένας γιατρός, ένας υδραυλικός και ένας καθηγητής-δημόσιος υπάλληλος που ξεκουραζόταν στο σχολείο το πρωΐ και έκανε αφορολόγητα ιδιαίτερα το απόγευμα.

«Εγώ δεν θα πληρώνω καθόλου φόρους γιατί είμαι… η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας» είπαν, ένας αγρότης που ήταν αγρότης και ένας αγρότης που δεν ήταν αγρότης αλλά έπαιρνε κι αυτός επιδότηση από τη Μέρκελ για να συμβάλλουν όλοι τους με 10 δις όλα κι όλα στο ΑΕΠ αλλά με τα 8 δις από τα 10 να είναι επιδοτήσεις.. του Σόιμπλε και των άλλων τοκογλύφων.

«Εγώ θα παίρνω δουλειές από το Δημόσιο με τριπλή κοστολόγηση επειδή εσύ δεν θα μπορείς να τις χτυπήσεις» είπαν ο Φλαμπουράρης και ο Τσίπρας, πνευματικός και φυσικός πατέρας του κλόουν που παριστάνει τον πρωθυπουργό, εμπιστευόμενος την διακυβέρνηση της χώρας σε Δραγασάκη και Κοτζιά. Που ως απόφοιτοι της σχολής προπαγάνδας του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, γνωστού και ως κουκουσέ, παράγωγο του οποίου αφαιρουμένου του (σ) υπήρξε το κουκουέ, μπορεί να μην ξέρουν πως κυβερνιέται μια χώρα, αλλά ξέρουν πώς να χρησιμοποιήσουν το κράτος κατά του καπιταλισμού, πράγμα που κάνουν με συνέπεια ως παρασκηνιακοί και επί της ουσίας πρωθυπουργοί.

«Εγώ θα παίρνω σύνταξη από το αγγελιόσημο απάνω στη διαφήμιση της coca cola χωρίς να πληρώνω εισφορές» είπε ένας δημοσιογράφος που λεγότανε Κουρής και μετά όταν ξαναήρθε το αριστερό ΠΑΣΟΚ ως ΣΥΡΙΖΑ για να ξανακλείσει τη δεξιά και τον νεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, το άλλαξε σε Βαξεβάνης.

«Εγώ θα παίρνω σύνταξη από το δικηγορόσημο που θα πληρώνεις και θα ‘ναι και καλή, αφού για κάθε απλήρωτη επιταγή θα κάνουμε μέσα σε πέντε χρόνια δέκα αναβολές αλλά το δικηγορόσημο, δικηγορόσημο» είπε ένας μαχόμενος Κατρούγκαλος που πρώτα δούλευε στην ΚΝΕ Νομικής μετά έγινε πρόεδρος στην ΠΑΣΟΚική «Επαγγελματική Κατάρτιση ΑΕ» που αν γίνει ποτέ έλεγχος πού πήγανε ένας σκασμός λεφτά ευρωπαϊκά δεν θα βρεθεί άκρη και στο τέλος άραξε στο ΣΥΡΙΖΑ όταν σωστά κατάλαβε ότι εκεί υπήρχε το νέο ψωμί.

Για να ξαναγυρίσουμε λοιπόν, το πρόβλημα δεν ήτανε πόσα χρωστάγαμε αλλά ότι οι πιο πολλοί δεν ήτανε μαθημένοι να πληρώνουνε, κι ήτανε κι οι πιο sturmer (που στη γλώσσα του Σόιμπλε παει να πει επιθετικοί) σαν έναν Φωτόπουλο που ήταν δικοί του οι διακόπτες της ΔΕΗ, έναν Μπαλασόπουλο που ήταν δικά του τα απορριμματοφόρα των Δήμων και έναν Καλφαγιάννη που ήταν δικιά του η ΕΡΤ και μετά του την πήρε ο Σαμαράς και μετά την ξαναπήρε πίσω επί κλόουν, με τη βοήθεια της Ραχήλ της Νομισματοκόφτρας.

Κι αφού είχανε πολλούς ψήφους, ήτανε κι ανοιχτές οι πόρτες βουλευτών και Υπουργών και πήγαιναν και τους έλεγαν «κοίτα μην κόψεις τίποτα αργομισθίες, τίποτα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης,  κοίτα μην κλείσεις τίποτα οργανισμούς μαϊμούδες (αλήθεια ρε παιδιά ξέρει κανείς γιατί πληρώνουμε ακόμα υπαλλήλους του Οργανισμού Ολυμπιακών Αγώνων 2004;) γιατί σαλπάρουμε για ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά συνέβαιναν τον καιρό που υπογράφηκε το πρώτο μνημόνιο.

Καθώς αρχίσανε οι πρώτοι φόροι και οι πρώτες περικοπές μισθών, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αγανάκτησε και στριμώχτηκε στην Πλατεία. Εκεί στο Σύνταγμα, κάτι ποιμένες με αρχηγό στην κάτω Πλατεία έναν Βαρουφάκη που κακές γλώσσες τον λέγανε κουμουνιστή και στην πάνω Πλατεία έναν Μιχαλολιάκο που κακές γλώσσες τον λέγανε νεοναζί, τους χώσανε για τα καλά μέσα στη σπηλιά.

Έξω από αυτήν, η κρίση είχε φέρει το μνημόνιο.

Μέσα σ’ αυτήν, το μνημόνιο είχε φέρει την κρίση.

Κι έτσι ήρθαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

«Που ‘σαι Πλάτωνα να δεις τα παιδιά της Αλλαγής»

3. Το 3^ο μνημόνιο τελειώνει πριν αρχίσει .

 Το 2009 έλλειπαν κάθε χρόνο από το κράτος 25 δις για να μπορεί να πληρώνει στους πολλούς λίγα και τους λίγους πολλά. Αυτό θα πει κρατισμός

Λεφτά υπήρχαν αλλά …..σταμάτησαν να υπάρχουν.

Τα δύο πρώτα μνημόνια έλεγαν στους Έλληνες πολίτες:

1. 1. Εμείς που σας δανείζουμε δεν είμαστε τράπεζες, όπως αυτοί που σας δάνειζαν μέχρι σήμερα, είμαστε οι ευρωπαίοι συμπολίτες σας που βάζουμε το χέρι στην τσέπη επειδή αυτό έχουμε συμφωνήσει να γίνεται στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
2. 2. Τα χρήματα που σας δίνουμε τα παίρνετε σε ποσότητα και με όρους ευνοϊκότερους από κάθε άλλο κράτος στον κόσμο που βρέθηκε με δική του ευθύνη όπως και το δικό σας κράτος σε κατάσταση χρεοκοπίας.
3. 3. Πρέπει να τα χρησιμοποιήσετε έτσι που να μπορέσετε και να μας τα δώσετε πίσω με τους όρους που συμφωνήσαμε, εκτός από καμιά εκατοστή δις που σας χάρισαν «οι τοκογλύφοι» που σας δάνειζαν, αλλά και να μπορέσετε να ξαναδανειστείτε από αυτούς, όπως όλα τα κράτη (εκτός από τη Βόρεια Κορέα) γιατί-σας θυμίζουμε και πάλι ότι-εμείς δεν είμαστε τράπεζες ούτε και δανειστές.

Είμαστε οι Ευρωπαίοι εταίροι σας.

Που όλοι μαζί προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα από πρωτοφανείς δυσκολίες, αντιστάσεις, εθνικισμούς, σωβινισμούς, τοπικισμούς, λαϊκισμούς, δημαγωγίες και υπονομεύσεις, που έχουν κοστίσει τρομακτικές συμφορές στην ανθρωπότητα.

4. 4. Για να πετύχετε σας συνιστούμε να διαλέξετε την καλύτερη δυνατή σχέση ανάμεσα σε φόρους, περικοπή κρατικών δαπανών και δημόσιες επενδύσεις γιατί αν επιχειρήσετε να αυξήσετε πάρα πολύ τους φόρους για να μην μειώσετε πολύ τις κρατικές δαπάνες δεν θα σας μείνουν χρήματα για δημόσιες επενδύσεις, ούτε καν για στοιχειώδη κοινωνική μέριμνα και σύντομα θα μιλάμε και πάλι για τρίτο μνημόνιο.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν επέλεξαν τον καλύτερο συνδυασμό.

Αύξησαν τους φόρους γενικώς σε όσους ήδη πλήρωναν, όσο καμία άλλη χώρα εντός μνημονίου, περιόρισαν λιγότερο από κάθε χώρα εντός μνημονίου τις κρατικές δαπάνες κι έτσι το υφεσιακό σοκ επηρέασε πιο άγρια τον ιδιωτικό τομέα αφού μέσα σε τέσσερα χρόνια προστέθηκαν 800.000 άνεργοι στους ήδη 500.000 ανέργους που υπήρχαν το 2009. Με άλλα λόγια η προηγούμενη κυβέρνηση πήρε από πολλούς πολλά και από λίγους λίγα. Μη γίνουμε και κομμουνιστές!

Ωστόσο κατάφεραν έστω και με αυτόν τον τρόπο να εκμηδενίσουν το πρωτογενές έλλειμμα των 25 δις το χρόνο, πράγμα που σήμαινε ότι με την εγγύηση των Ευρωπαίων εταίρων, το κράτος μπορούσε ν’ αποκτήσει και πάλι την εμπιστοσύνη των «τοκογλύφων».

Τότε ήταν που η αγανάκτηση των Φωτόπουλων, των Μπαλασόπουλων, των Καλφαγιάννηδων και των Φλαμπουράρηδων μετατράπηκε σε επιδημία. Μια περίεργη επιδημία που χτύπησε μόνο ψηφοφόρους πλήττοντας το 62%.

Ήταν ακριβώς το ποσοστό που είχαν συγκεντρώσει στο Δημοψήφισμα (επί σπηλαιωδών σκιών ειδώλων) όσοι ήταν μέσα στη σπηλιά του Πλάτωνα όπου το μνημόνιο είχε φέρει τη κρίση. Με άλλα λόγια το συνολικό εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ των ΑΝΕΛ του ΚΚΕ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Το φαινόμενο είχαν τότε ορισμένοι διανοούμενοι περιγράψει ως Αντιευρωπαϊσμό των Σπηλαίων!

Τα συμπτώματα ήταν πολύ σοβαρά μέσα σε ένα χρόνο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ:

1. 1. Το κράτος γύρισε και πάλι σε πρωτογενές έλλειμμα και χρειαζόταν μέχρι το 2018 40 δις για τις δαπάνες του
2. Ένας εντελώς σκοτεινός άνθρωπος, ο Γιάνης Βαρουφάκης, φρόντισε να προκαλέσει φυγή 40 δις από τις τράπεζες μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2015, για να πείσει στη συνέχεια τον κλόουν ότι η μόνη λύση ήταν να κλείσουν τις τράπεζες λέγοντας ότι τις έκλεισε κάποιος Ντράγκι. Λέγεται από κακιές γλώσσες ότι όσα μας έκοψαν οι τοκογλύφοι με το PSI, τα έβγαλαν με το παραπάνω, με τη διαπραγμάτευση κλόουν-Βαρουφάκη

Τότε ήταν, που η αλληλεγγύη της Αριστεράς εκδηλώθηκε πλέρια, με διανομή δωρεάν εμφιαλωμένου νερού 500ml, στα γερόντια που λιποθυμούσαν στα ΑΤΜ , την ώρα που εκατοντάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν φροντίσει να έχουν τακτοποιήσει τα χρήματά τους έγκαιρα, εκτός ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Δεν έμενε παρά ν’ αρχίσουν να διορίζουν ό,τι πιο άχρηστο κουβαλούσαν στον κομματικό στρατό τους, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα ένα ιδεολογικό παραμύθι που ονόμασαν παράλληλο πρόγραμμα. Κοκκινοσκουφίτσα εναντίον κακού λύκου.

Το τρίτο μνημόνιο που μόλις οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν υπογράψει, καθώς Κύπρος, Ιρλανδία και Πορτογαλία βγαίνουν ήδη από τα μνημόνιά τους στις αγορές, έχει αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει.

Υπάρχει μόνο μία τελευταία ελπίδα.

1. 1. Να υποχρεώσουμε την κυβέρνηση των ιδεοληπτικών σταλινικών και ακροδεξιών εκτρωμάτων σε παραίτηση.
2. 2. Να πάμε σε εκλογές με σκοπό μία κυβέρνηση σωτηρίας από Νέα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ/ΔΗΠΑΡ-ΠΟΤΑΜΙ χωρίς να είναι σίγουρη η Σωτηρία μας αν την αφήσουμε αποκλειστικά στα χέρια τους.
3. 3. Να απαιτήσουμε από τη δικαστική εξουσία να συμπεριφέρεται ως ένας από τους τρείς πυλώνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και όχι ως παρακράτος προνομίων και συνδικάτο έκδοσης αντιμνημονιακών πατριωτικών φετφάδων.

Νομίζω ότι θα αποδειχθούμε τραγικά «λίγοι» για να τα καταφέρουμε.

Θα είναι αργά πια καθώς θα διαπιστώνουμε ότι 4^ο μνημόνιο δεν υπάρχει.

Θα είναι αργά πια ακόμα και για τους Φωτόπουλους.

Θα μείνουν μόνοι ευνοημένοι και κυρίαρχοι οι Φλαμπουράρηδες, μαζί με τους δύο πρωθυπουργούς μας κύριο Κοτζιά και κύριο Δραγασάκη, κάτι αστείους αναλώσιμους κομισάριους σαν τον κύριο Φίλη και την κυρία Κωνσταντοπούλου (που με την αλλαγή του εκλογικού νόμου φροντίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει εντός κοινοβουλίου) και μερικά υπολείμματα του τελευταίου εμφύλιου ως ΑΝΕΛ, πολλαπλές σκιές των Μπαλτάκων και των Αμβρόσιων αυτού του ασήμαντου τμήματος της τεράστιας Ορθόδοξης επικράτειας από την Κύπρο μέχρι το Βλαδιβοστόκ.

Κυρίαρχοι σε μία Αντιευρωπαϊκή έρημο που όλο και περισσότερο, όλο και πιο γρήγορα θα μοιάζει με εκείνους που κάποτε θέλαμε συμμαχίες αποκαλώντας τους κίνημα των αδεσμεύτων(!) κραυγάζοντας «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Τον Τρίτο Κόσμο δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε.

Τότε πια, καθώς ο Θεός των Ελλήνων θα χασμουρηθεί γυρίζοντας πλευρό, μερικοί θα αρχίσουν ίσως να καταλαβαίνουν τι έφταιξε.