Η  απώλεια  ενός αγαπημένου προσώπου είναι μια  δοκιμασία  την οποία  διαχειριζόμαστε  ο κάθε ένας με τον καλύτερο δυνατό  τρόπο.

Προφανώς   βιώνουμε αλλιώς   τις   απώλειες διαφορετικών  αγαπημένων προσώπων.    Ωστόσο το  βίωμα  του πένθους    είναι αυστηρά προσωπικό και  πρέπει να είναι σεβαστό.

Κακά τα ψέματα μοιάζει έξω από τη φυσιολογική τάξη του κόσμου ο γονιός να θάβει το παιδί  του. 

Οι γονείς  των νέων που σκοτώθηκαν στο δυστύχημα των   Τεμπών βίωσαν και βιώνουν την πιο ακραία μορφή απώλειας.

Δικαιολογημένα τόσο αυτοί όσο και όλοι εμείς αναρωτιόμαστε  τι έφταιξε  και θρηνήσαμε τόσα θύματα. 

Δικαιολογημένα  ζητάμε  να  μάθουμε αν υπήρχαν δικλείδες ασφαλείας ή αν το σύστημα  δούλευε  με το «πάμε και βλέπουμε».

Γιατί βρέθηκε  στη θέση αυτή  ο μοιραίος  Σταθμάρχης που εκ των υστέρων μάθαμε  ότι ήταν παντελώς  ακατάλληλος  για τη θέση και τη δουλειά αυτή;  

Τα ανθρώπινα  λάθη είναι  μέρος της ζωής, αλλά το ερώτημα  είναι  υπήρχε η πρόνοια της  μείωσης των πιθανοτήτων; 

 Από  την διαχείριση της υπόθεσης  των Τεμπών και όχι μόνο  (δυστυχώς  έχουν υπάρξει και άλλα φοβερά δυστυχήματα στο παρελθόν) δεν περιμένουμε  μόνο το καταλογισμό  των ευθυνών αλλά  και τον εντοπισμό των σφαλμάτων στην δόμηση των συστημάτων λειτουργίας και την αντιμετώπισης τους από τον κρατικό μηχανισμό  την κρίσιμη ώρα. 

 Φυσικά  σε κάθε τέτοιο συμβάν ο πρώτος  που δέχεται κριτική είναι αυτός που έχει την επιχειρησιακή  ευθύνη ή την εξουσία τη στιγμή εκείνη. Με την έννοια αυτή δεν είναι παράλογο που η κυβέρνηση δέχτηκε σφοδρή κριτική. 

Κι όπως  συνηθίζεται στην ελληνική κοινωνία ιδιαίτερα  οι τραγικές φιγούρες  των μητέρων  περιβάλλονται με σεβασμό ή  έστω με αμήχανη σιωπή.

Παντού όμως  σε όλο τον κόσμο οι μητέρες  των θυμάτων μπαίνουν μπροστά  με σκοπό να πιέσουν ή να καταγγείλουν προσπάθειες συγκάλυψης ή να απαιτήσουν  την τιμωρία  των ενόχων. Το έχουμε δει μετά από πτώση δικτατορικών καθεστώτων στη Λατινική Αμερική, το είδαμε με την εθνική τραγωδία της Κύπρου.

Έχουμε δει και περιπτώσεις προβολής  μεμονωμένων μανάδων που για διάφορους λόγους  γινόντουσαν σύμβολα μια γενικότερης  απαίτησης  της κοινωνίας όπως ήταν η περίπτωση της Μάγδας Φύσσα μητέρας  του δολοφονηθέντος  από την συμμορία της Χρυσής  Αυγής  Παύλου Φύσσα.

Κι εδώ  έρχεται ο ρόλος  αυτών που υποστηρίζουν  τις διαμαρτυρίες  και συχνά ενορχηστρώνουν στηρίζοντας   με λόγια, γραπτά κι έργα  τις μητέρες  σύμβολα.  Φυσικά κάποιοι ίσως  τις χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.

Όταν όμως βλέπω  να  υπογράφει  μια  πρόταση για προανακριτική στην Βουλή η Κα Καρυστιανού  μόνη χωρίς την σύμφωνη γνώμη των μελών του Συλλόγου στον οποίο προεδρεύει,  όπως μάθαμε  από  την κα Ελένη Βασάρα, γραμματέα του ΔΣ του Συλλόγου  και τον κο  Βασίλη Παυλίδη, μέλος του ΔΣ,   αναρωτιέμαι ποιος χρησιμοποιεί ποιόν;

Γιατί η κα Καρυστιανού  έχει μεν την ασυλία  του πένθους  και κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει.

Δεν μπορεί όμως  κανείς στο όνομα του προσωπικού πένθους να  συνυποπογράφει  την παρακάτω  πρόταση «…θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικός κατάλληλος φυσικός δικαστής για τη συγκεκριμένη υπόθεση ώστε να απονεμηθεί ουσιαστική δικαιοσύνη στον συντομότερο δυνατόν χρόνο».

Ποιος είναι ο πραγματικός  κατάλληλος φυσικός δικαστής και τι σημαίνει απονομή ουσιαστικής δικαιοσύνης ; Τι εννοούν όταν λένε θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν; Με  μηνήσεις στους δικαστές  ή με  τι άλλα μέσα;

Αντιλαμβάνονται   ότι μιλάνε  για μια  εκτός συνταγματικού πλαισίου   διαδικασία;

Και όσοι μεν πενθούν, έστω,   συγχωρούνται. Οι υπόλοιποι όμως κατ’ επάγγελμα πολιτικοί   που υποστηρίζουν  το κείμενο αυτό παίζουν  επικίνδυνα  μικροπολιτικά παιχνίδια με τους  θεσμούς.

Μεταξύ  μας,  σιγά που τους ένοιαξε.

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ