Είμαστε πεπεισμένοι πως σήμερα πια, η αντιμετώπιση της ‘’ χαμένης αυτοπεποίθησης των Ελλήνων’’ εναπόκειται στην βούληση των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων και μάλιστα πολύ περισσότερο, στις αποφάσεις των δυνάμενων να κυβερνήσουν πολιτικών σχηματισμών.

Όταν οι Έλληνες μεγαλουργούσαν   

Από την αναδρομή στην ιστορία συνάγουμε το συμπέρασμα πως υπήρξαν περίοδοι που τα Ελληνικά φύλλα που είχαν κατοικήσει στον Ελλαδικό χώρο, πέραν των άλλων, διέθεταν και πολύ υψηλό επίπεδο αυτοπεποίθησης. Το συλλογικό τους αυτό συναίσθημα, τους εξασφάλισε τη φήμη  κατά τη διαδρομή των αιώνων

- των θαλασσοκρατόρων των Μινωϊτών,  

- των  κατακτητών της παντοδύναμης Τροίας,

- των επινοητών του πολιτικού συστήματος της Δημοκρατίας αλλά και της διανόησης του Σωκράτη και του Πλάτωνα,  

 -  και τέλος των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.  

Τα ύστερα χρόνια

Όμως η αίγλη αυτή του Ελληνισμού,  μετά τα ύστερα χρόνια των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου και της βασιλείας των διαδόχων του, όπου η Ελληνική γλώσσα και ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός κυριάρχισε στον τότε γνωστό κόσμο τον οποίο περιέλουζε η Μεσόγειος θάλασσα, διακόπηκε απότομα με την έλευση του νέου λαού που για πολλούς αιώνες  θα ηγεμόνευε στον ευρύτερο χώρο της Μεσογειακής λεκάνης, των Ρωμαίων. Έκτοτε ο Ελληνισμός βυθίστηκε στην αδυναμία του, χάνοντας φυσικά και την αυτοπεποίθησή του.

Η αναλαμπή του Βυζαντίου  

  Μετά λοιπόν από αυτή την δοκιμασία που υπέστη ο Ελληνισμός κατά τα χρόνια της Ρωμαϊκής κατάκτησης, για καλή μας τύχη στέφθηκε Ρωμαίος αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος ο Α’. Ήταν γιός του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνστάντιου του χλωρού από την χώρα των Δαρδάνων, περιοχής της σημερινής  Σερβίας,  και της  χριστιανής Φλαβίας Ιουλίας  Ελένης  από την Βιθυνία της Μ. Ασίας. ‘’Τύχη αγαθή’’ για τον Ελληνισμό,  αποτέλεσε το ότι ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του από τη Ρώμη σε μια μικρή κωμόπολη των χρόνων εκείνων στον Βόσπορο, το Βυζάντιο,  περίπου το 330 μ.Χ. Καταρχήν ονομάστηκε Νέα Ρώμη και αργότερα μετονομάστηκε σε Κωνσταντινούπολη προς χάριν του! Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος απεβίωσε το 337 μ.Χ. έχοντας  ασπασθεί  τον χριστιανισμό , οι δε διάδοχοί του, δηλαδή οι δυο του γιοί, συνέχισαν να κυβερνούν την αυτοκρατορία σύμφωνα και με τις  πολιτικές του πατέρα τους. Αυτή η απόφαση του αυτοκράτορα  Κωνσταντίνου, θεωρούμε ότι υπήρξε από τις κομβικότερες στιγμές για την πορεία του Ελληνισμού. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, όπου οι Aυτοκράτορες προέρχονταν από τις διάφορες εθνότητές της. Ωστόσο,  αυτά που  είχαν κυρίαρχο ρόλο στην αυτοκρατορία , ήταν η Ελληνική γλώσσα και ο Ελληνικός πολιτισμός. Από πολύ ενωρίς η Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούνταν μαζί με την Ρωμαϊκή, στην διοίκηση της αχανούς επικράτειας της. Αρκετά χρόνια μετά, κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Ηράκλειου (610 - 641 μ.Χ.), οποίος ήταν Ελληνόφωνος μεν αλλά  Αρμένικης καταγωγής, η Ελληνική γλώσσα χρίσθηκε ως η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορία. Η κίνηση αυτή υπήρξε και το επιστέγασμα για την μετέπειτα τύχη του Ελληνισμού. Και αυτό, γιατί παρ΄όλο που από τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, που στο σύνολό τους αριθμούνται σε  τουλάχιστον 106, ελάχιστοι υπήρξαν Ελληνικής καταγωγής και μάλιστα μόνον από τη μητέρα τους, η βασιλεία τους διαπνέονταν από τον Ελληνικό πολιτισμό κυρίως χάρις της Ελληνικής γλώσσας. Ιστορικά αποτελεί αδιευκρίνιστο το ποιοί ακριβώς Βυζαντινοί Αυτοκράτορες θα μπορούσαν να θεωρηθούν Ελληνικής καταγωγής. Ως τέτοιοι με βεβαιότητα  αναφέρονται, ο Μαυρίκιος 582-602 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ΄ και  ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος. Επίσης αναφέρονται και ως Ελληνόφωνοι Αυτοκράτορες,  εκείνοι των δυναστειών των Κομνηνών, των Κατακουζηνών και των Παλαιολόγων.

Η μεταβυζαντινή περίοδος 

  Με την όντως  ιδιόμορφη αυτή κατάσταση για τον Ελληνισμό κατά τη περίοδο του Βυζαντίου, το Ελληνικό πνεύμα πορεύτηκε ως και την αποφράδα ημέρα της 29^ης Μαϊου του 1453 όταν η Αυτοκρατορία καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς. Έκτοτε και για 400 χρόνια, το πώς διατηρήθηκε η έννοια της Ελληνικής εθνότητας αληθινά αποτέλεσε ένα μεγάλο άθλο της φυλής μας! Φαίνεται πως η αγάπη των Ελλήνων τόσο προς τη πατρίδα τους όσον και προς το νέο τους δόγμα, τον χριστιανισμό, στον οποίο είχαν περάσει όντας στη Ρωμαϊκή ή στη Βυζαντινή κυριαρχία, τους ανέστησε κυριολεκτικά την ‘’εθνική τους αυτοπεποίθηση’’, όση τέλος πάντων τους είχε απομείνει . Έτσι κατάφεραν να φτάσουν στην εθνική μας εθνεγερσία του 1821 και στην ανάσταση του Ελληνικού έθνους.  

 Ο 19^ος  αιώνας ,  ο 20^ος αιώνας και το αγκάθι 

Μετά την απελευθέρωση του 1821 ή του 1998 για τη Κρήτη ή και του 1913 για την Ήπειρο και τη Μακεδονία ή  ακόμη και  για το 1918 για τη Θράκη και την απελευθέρωση ολόκληρου του Ελλαδικού χώρου, ο Ελληνισμός πάλεψε  σκληρά ώσπου να περιχαρακώσει την επικράτειά του και να βρει τον βηματισμό του. Όμως ένα αγκάθι στην καρδιά του Ελληνισμού τον εμπόδιζε πάντα στο να πορευτεί με σύνεση και εν ειρήνη. Ήταν οι εγκάθετοι βασιλείς που τον κυβερνούσαν, άσχετοι με τον Ελληνισμό και που προέρχονταν από τους  Δυτικοευρωπαϊκούς βασιλικούς οίκους. Η τοποθέτηση των βασιλιάδων αυτών από τις ισχυρές δυνάμεις της Δύσης, ως τοποτηρητών στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος αποτελούσε το αντάλλαγμα το οποίο υποτίθεται ότι όφειλαν οι Έλληνες απέναντι στην βοήθεια των Ευρωπαίων στον αγώνα για την ανεξαρτησία τους. Το αγκάθι αυτό  απομακρύνθηκε από τη πλάτη του Ελληνικού λαού από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1924. Το καθεστώς της αβασίλευτης Δημοκρατίας έμεινε για 11 χρόνια ως και το 1935 όταν το επανέφερε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Έκτοτε πέρασαν πολλά- πολλά χρόνια ώσπου η βασιλεία απομακρύνθηκε οριστικά πλέον από το Ελληνικό πολιτικό σύστημα με το δημοψήφισμα του Οκτωβρίου του 1974!

Οι έξι τουλάχιστον ατυχείς στιγμές του νεότερου Ελληνισμού

Ο νεότερος Ελληνισμός βρέθηκε κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα ως και τις αρχές του 21^ου σε έξι τουλάχιστον τραγικές στιγμές που του στοίχισαν ανεπανόρθωτα. Αυτές ήταν οι εξής :

• Ως η πρώτη ατυχής συγκυρία του νεότερου Ελληνισμού, θεωρήθηκε η Μικρασιατική εκστρατεία και η ήττα των Ελληνικών δυνάμεων το 1922.
• Η δεύτερη, ήταν η κατάλυση της Δημοκρατίας και η κήρυξη της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά τον Αύγουστο του 1935.
• Η τρίτη, ήταν η κατάκτηση της χώρας από τους ναζιστές τον Οκτώβριο του 1940.
• Η τέταρτη ήταν η τραγική καταστροφή της χώρας με τον εμφύλιο πόλεμο 1947-1949.
• Η πέμπτη ήταν τα Ιουλιανά και η αποστασία του ΄65 που είχε σαν κατάληξη την κήρυξη της δικτατορίας 1,5 χρόνο αργότερα, τον Απρίλη του΄67
• Και η έκτη ατυχής συγκυρία για τον Ελληνισμό ήταν η οικονομική κρίση του 2009.

Ο λαβωμένος Ελληνισμός και οι συνέπειες 

Όμως ο Ελληνισμός κατάφερε να προχωρήσει πέραν  από  όλες αυτές τις τραγικές  συγκυρίες που συνάντησε  αλλά με βαθιές λαβωματιές που προσπαθεί να τις επουλώσει από τότε ως και σήμερα. Όμως θεωρούμε πως η μεγαλύτερη συνέπεια αυτών των τραγικών συμβάντων που του έχει μείνει, είναι το ότι έχει χάσει τη αυτοπεποίθησή του. Από τον  λαό που πρωτοπορούσε και έλαμπε στον ευρύτερό του κόσμο, σε ένα λαό που ασθμαίνει χωρίς θάρρος και έμπνευση .   

Η απογοήτευση και η υφέρπουσα αίσθηση κοινωνικής απαξίωσης  

Εκτίμησή μας είναι πως για να μπορέσει να επαναποκτήσει τη λάμψη του, θα πρέπει να ξαναβρεί,  αυτή  τη χαμένη του  αυτοπεποίθηση. Ο Ελληνισμός εμπνέεται και μεγαλουργεί και μόνον όταν ζει και πραγματώνεται  σε πολιτικές συνθήκες που αποδεδειγμένα διαπνέονται από το πνεύμα των  δημοκρατικών θεσμών,  από την λειτουργία της άκριτης δικαιοσύνης και σε κλίμα εθνικής και συλλογικής αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών. Όλες αυτές είναι οι  καταστάσεις  που τον ωθούν σε δημιουργικότητα και οραματικά σχέδια. Όμως για να υπάρχει αυτό το πλαίσιο αξιών θα πρέπει να εξαλειφθούν όλα εκείνα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που δηλητηριάζουν τη ζωή και τη σκέψη των συμπολιτών μας σήμερα. Και αυτά δεν είναι και ολίγα που σήμερα συμβαίνουν στον κοινωνικό μας χώρο! Κάνοντας μια μικρή επισκόπηση το τι συμβαίνει στην σημερινή Ελλάδα, εύκολα διαπιστώνουμε ότι : 

• Οι υποθέσεις  σκανδάλων και διαφθοράς συνεχώς πληθαίνουν και δημιουργούν ένα πέπλο ανασφάλειας και αβεβαιότητας για τους Έλληνες πολίτες και πολύ περισσότερο στους νέους μας. Από τα πιο πρόσφατα αναφέρουμε:  το σκάνδαλο της συγκάλυψης των Τεμπών, το σκάνδαλο των αδασμολόγητων προϊόντων στα τελωνεία, το σκάνδαλο στην πολεοδομία της Δωδεκανήσου και τέλος το επαίσχυντο τελευταίο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
• Οι υπόνοιες μεγάλου ποσοστού των Ελλήνων πολιτών για την αδιαφανή λειτουργία των γεωργικών συνεταιρισμών και την οικονομική τους αιμορραγία που αποβαίνει εν τέλει εις βάρος των Ελλήνων παραγωγών.
• Η αβεβαιότητα για την τύχη του ΕΣΥ, που η απαξίωση  του συνεχώς  και αυξάνεται με αποτέλεσμα ήδη,  η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να πιστεύει ότι οδηγούμαστε στην διάλυσή του και  στην ιδιωτικοποίηση της υγείας. Αυτή η ιδέα πραγματικά τρομάζει τους Έλληνες πολίτες.
• Ακόμη, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια υπερμεγέθης ανάληψη των μεγάλων και των πολύ μεγάλων δημόσιων έργων  από μόνον  3-4  μεγάλες τεχνικές εταιρείες. Λες  και οι εταιρείες αυτές λειτουργούν ως οι εθνικοί μας εργολάβοι. Πράγμα που δημιουργεί υπόνοιες στον λαό μας για προ-συμπεφωνημένες και αδιαφανείς δημόσιες συμβάσεις, που οδηγούν στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.  
• Επίσης ιδιαίτερα αναποτελεσματική κρίνεται και η λειτουργία της Ελληνικής Αστυνομίας με τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα περιστατικά παραβατικότητας, όπως και οι υποθέσεις εσωτερικής διαφθοράς και η αδυναμία της υπηρεσίας εσωτερικών υποθέσεων να τα προλαμβάνει.

Η μοιρολατρία 

Όλα τα παραπάνω επιδρούν τόσο στο ατομικό και στο συλλογικό θυμικό  όσο όμως και στην  ορθολογιστική σκέψη των νέων κυρίως της χώρας μας, δημιουργώντας την αίσθηση της συνεχούς αδικίας και της μη ισότιμης διαχείρισης των πολιτών εκ μέρος της πολιτείας. Η παρατεταμένη αυτή  παρασιτική λειτουργία σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των νέων, οδηγεί στη δημιουργία ομάδων ημετέρων ή και ολόκληρης κοινωνικής τάξης ημετέρων οι οποίοι ευνοούνται από την Κεντρική διοίκηση  σε κάθε επίπεδο. Έτσι λοιπόν εκ προοιμίου η αυτοπεποίθηση των νέων συνεχίζει να συρρικνώνεται αφού δεν υπάρχει η κοινωνική εγγύηση για την ισότιμη ανταμοιβή των κόπων τους. Καταλήγουν δηλαδή να πιστεύουν ότι στην Ελλάδα, τα πάντα κινούνται μοιρολατρικά !

Υπάρχει θεραπεία;  

Σήμερα πια, οι κοινωνικές και οι πολιτικές επιστήμες,  πιστεύουν πως τα κοινωνικά φαινόμενα που λειτουργούν αρνητικά και εις βάρος των κοινωνιών πάντα υπάρχει τρόπος να υποστραφούν. Οι λύσεις βέβαια που μπορούν να δοθούν στις ανάλογες περιπτώσεις, πάντα  σχετίζονται με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές από τους κυβερνώντες. Επομένως η αντιμετώπιση της ‘’ χαμένης αυτοπεποίθησης των Ελλήνων’’ εναπόκειται στην βούληση των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων και μάλιστα πολύ περισσότερο, στις αποφάσεις των δυνάμενων να κυβερνήσουν πολιτικών σχηματισμών. Εκτίμησή μας είναι ότι, για να μπορέσει μια κυβέρνηση να υπερβεί τα σημερινά αδιέξοδα που έχουν προκύψει στην Ελληνική κοινωνία, θα πρέπει να διακηρύξει και φυσικά να εφαρμόσει και στη πράξη, τα παρακάτω παράλληλα και κατά προτεραιότητα :

• Κατά πρώτον θα πρέπει να συμπεριλάβει στο πολιτικό της πρόγραμμα, το  ότι πρώτη της προτεραιότητα θα είναι να αποδεσμευτεί πλήρως από την πατρωνία των ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Αυτή η αποδέσμευση από την πατρωνία, αν και επιχειρήθηκε κάποιες περιόδους της πιο πρόσφατής μας ιστορίας, ποτέ δεν επιτεύχθηκε.
• Κατά δεύτερον θα πρέπει να διαβουλευτεί με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις πριν αλλά  και μετά τις εκλογές, ώστε να διαμορφωθεί ένα  πλαίσιο για ένα ‘’Εθνικό συμβόλαιο πολιτικής τιμής ‘’ το οποίο με τις οποιεσδήποτε συλλογικές συμφωνίες θα πρέπει να έχει μια μίνιμουμ αποδοχή τουλάχιστον της απόλυτης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Να τύχει δηλαδή αποδοχής που να πλησιάζει το 60 % των Ελλήνων πολιτών.
• Κατά τρίτον τη δημιουργία ενός ολιγομελούς ‘’Εθνικού συμβουλίου’’  τήρησης  του παραπάνω αναφερθέντος ‘’ Εθνικού συμβολαίου  πολιτικής τιμής’’. Το  Συμβούλιο αυτό θα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα για τις σπουδαίες κυβερνητικές αποφάσεις, εν είδη αρμοδιοτήτων μιας ‘’Συμβουλευτικής Γερουσίας’’ . Σε αυτό θα συμμετέχουν αντιπροσωπευτικά  τα κόμματα της Ελληνικής βουλής με ανάλογη εκπροσώπηση όπως και στο προεδρείο της βουλής . Επίσης η σύνθεσή του θα συμπληρώνεται και από ανάλογη εκπροσώπηση των κορυφαίων θεσμικών εκπροσωπήσεων των παραγωγικών τάξεων της χώρας μας, δηλαδή της ΓΕΣΕΕ και του ΣΕΒ. Ίσως βέβαια να χρειαστεί και η συμμετοχή και  άλλων θεσμικών εκπροσωπήσεων . Οι λεπτομέρειες για τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας του  Εθνικού αυτού Συμβουλίου επαφίονται στον ίδιο τον πρωθυπουργό με την αρωγή αντιπροσωπευτικής ομάδας συνταγματολόγων από τις τρεις Νομικές σχολές της χώρας μας.

 Το ευκταίο  

Μετά τη μεταπολίτευση η χώρα μας έχει κυβερνηθεί από τρεις τουλάχιστον πολιτικούς σχηματισμούς με σημαντικές πολιτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους.  Όμως τα τελικά αποτελέσματα των διακυβερνήσεών τους αυτών, δεν ήταν όπως τα είχαν καταρχήν διακηρύξει και σχεδιάσει. Εκτίμησή μας λοιπόν είναι ότι πρέπει να συντελεστεί μια  υπέρβαση στις πολιτικές θέσεις των Ελληνικών κομμάτων  για να κατορθωθεί να επιτευχθεί το ευκταίο το οποίο δεν είναι άλλο από την ‘’επανάκτηση της αυτοπεποίθησης των Ελλήνων’’.  Η  κίνηση αυτή θα είναι εκείνη που θα εγκαινιάσει μια άλλη λειτουργία και ένα άλλο τρόπο σκέψης στους πολιτικούς σχηματισμούς της  χώρας μας, για να μπορέσει τελικά η Ελλάδα να ‘’ξεκολλήσει από τα τετριμμένα’’, να πάει μπροστά και έτσι  να μπορεί να συγκριθεί   με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Η κατάκτηση αυτής της χαμένης τους αυτοπεποίθησης, θα είναι εκείνο το στοιχείο που  θα τους ωθήσει σε διαρκή έμπνευση και υψηλή δημιουργικότητα.