Στη δυστοπική κατάσταση που εισαχθήκαμε χάρη στο θηρίο τής Μόσχας εδώ και πάνω από ένα χρόνο δε χωράνε πλέον άλλο η αμηχανία και η αδράνεια. Οι νίκες τού ουκρανικού στρατού και η απελευθέρωση της Χερσώνας αποτέλεσαν αισιόδοξα στιγμιότυπα, που σύντομα φαίνεται να αντικαθίστανται από τη δεινή θέση στην οποία ενδεχομένως θα βρεθεί η ηρωική Ουκρανία, αν απολεσθεί η Μπαχμούτ.
Για ποια ουκρανική αντεπίθεση θα μπορούμε να μιλούμε, αν το δυστυχές παραπάνω σενάριο εκπληρωθεί; Αν οι ορδές τών εγκληματιών πολέμου μισθοφόρων τής Βάγκνερ δώσουν την ευκαιρία στις στρατιές τού θηρίου να ξεχυθούν σε όλο το Ντονμπάς; Σε ποια αλληλεγγύη προς τους ηρωικούς μαχητές της δημοκρατίας είμαστε σε θέση να αναφερόμαστε, όταν η διεθνής στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία παραμένει ελλιπής, αμέθοδη, διστακτική; Ποιο μήνυμα δίνουμε όλοι/ες μας σε Ευρώπη και Δύση επιτρέποντας στο θηρίο να ανακάμψει; Στη Μολδαβία εξάλλου προκύπτει πως οι δυσμενέστερες εξελίξεις δρομολογήθηκαν πλέον στη βάση τής διάρρηξης του μετώπου στην ανατολική Ουκρανία.
Η μάχη τήςΜπαχμούτ είναι δική μας μάχη. Ριψάσπιδες επιταχύνουμε την πορεία προς τον πυρηνικό όλεθρο, καθώς ανανεώνουμε με τη στάση μας την εμπιστοσύνη τού θηρίου στις δυνάμεις του και ενισχύουμε την απεύθυνσή του προς τον εν υπνώσει ρωσικό λαό που πείθεται για την ανάγκη ενός ολοκληρωτικού πολέμου. «Υποβοηθούμε» το ρωσικό λαό να προσέλθει με την αναγκαία αισιοδοξία στην αναμέτρηση του τελικού χαμού.
Το ίδιο κάνουμε στέλλοντας διφορούμενα μηνύματα, όταν η δική μας αδράνεια επινεύει τη στάση τής Κίνας να σταθεί ενεργά και με στρατιωτική βοήθεια στο πλευρό τού αιμοσταγούς θηρίου. Ακολουθούμε σε γενικές γραμμές το κοινό μοτίβο τών προγόνων μας, οι οποίοι ενδυνάμωναν το χιτλερικό παραλογισμό έως το Σεπτέμβρη του ’39.
Τότε όμως δεν υπήρχαν πυρηνικά. Η Μπαχμούτ δεν κείται μακράν. Συνιστάόριο προστασίας μας από το αποπνυκτικό υγειονομικό και πολιτικό μας μέλλον. Η Ελλάδα ‒δε θα επαναληφθούμε γιατί επίσης δεν πρόκειται να επεισαγάγουμε τις ιστορικές γραμμές οι οποίες ορίζουν τη θέση μας στις επιστρώσεις τούοριενταλισμού και του μεγαθέματος «Ανατολικό Ζήτημα»‒ είναι υπόχρεη στην Ουκρανία όσο κανείς. Η Ελλάδα έχει τις ευθύνες της.