Στην παρουσίαση του βιβλίου «14 Σκιές και αλήθειες της Ελλάδας» που έγραψαν ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Άρης Βουρβούλιας δεν κατάφερα να πάω. Ωστόσο διάβασα αμέσως και με μεγάλο ενδιαφέρον το αντίτυπο που μου έκανε την τιμή να μου στείλει ο Σταύρος. Με παρακίνησαν γι' αυτό τόσο η προσωπική του αφιέρωση - και τον ευχαριστώ - όσο και, κυρίως, η γενική αφιέρωση της δουλειάς τους: «Στους συνταξιδιώτες μιας δύσκολης εποχής. Σε εκείνους που άντεξαν. Και στους νεότερους που δεν αρκούνται στις εύκολες απαντήσεις». Το περιεχόμενο του βιβλίου δεν με εξέπληξε καθόλου. Άλλωστε στην περιπέτεια για το κυνήγι της αλήθειας, ο Σταύρος μπήκε από νωρίς ως δημοσιογράφος αλλά και αργότερα ως αρχηγός του Ποταμιού στα χρόνια της κρίσης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα μια «Ιθάκη» από τον Σταύρο Θεοδωράκη. Πρώτα απ’ όλα γιατί στη δική του Ιθάκη, με ότι αυτή συνεπάγεται σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, δεν αξιώθηκε να φτάσει. Κι ακόμα γιατί ο Σταύρος δεν θα μπορούσε να ρίξει τις ευθύνες για τη συνεχιζόμενη ακινησία στους «άλλους», σε αυτούς που κολύμπησαν δίπλα του στο ποτάμι της ζωής. Το αντίθετο, τις μοιράστηκε θαρραλέα μαζί τους: «Δημοσιογράφοι, ερευνητές, πολιτικοί, ινστιτούτα, πανεπιστήμια, θεσμοί, - όλοι μας, λίγο πολύ - έχουμε παραιτηθεί από το καθήκον να εξηγούμε πόσο σύνθετος και αλληλένδετος είναι ο κόσμος γύρω μας. Έτσι αφήσαμε χώρο στους συντηρητικούς ιεροκήρυκες του «πίστευε και μη ερεύνα» και στους άλλους που επαγγέλλονται «πρόοδο» με τσιτάτα του προ-προηγούμενου αιώνα»
Αρκετές από τις αλήθειες του βιβλίου - και άλλες πολλές ακόμα - τις είχαμε συζητήσει στο Ποτάμι και τις είχαμε συμπεριλάβει στις επεξεργασίες, στις προτάσεις και τα προγράμματά μας. Ζητούσαμε την ψήφο των πολιτών ως στήριξη για την υλοποίηση στοχευμένων μεταρρυθμίσεων αποφεύγοντας τις γενικόλογες εξαγγελίες και δεσμεύσεις για το μέλλον. Από την άποψη αυτή δεν έχουν ίσως άδικο όσοι δεν υπολόγισαν ποτέ το Ποτάμι σαν ένα «κανονικό» κόμμα. Πόσο κανονικό μπορεί να είναι ένα κόμμα που βγάζει στη φόρα τα άπλυτα του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας ζητώντας να τ’ αλλάξει όλα χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος του ξεβολέματος. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ το Ποτάμι δεν υπάρχει πια, οι παθογένειες κάνουν πάρτυ μέσα και έξω από τη Βουλή.
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr