Μέρες αγάπης λένε ότι είναι οι μέρες των Χριστουγέννων. Και μέρες προσμονής για τα καινούργια που θα φέρει ο νέος χρόνος.
Πως αλήθεια μεταφράζεται για τον καθένα εκείνο το ευχάριστο καρδιοχτύπι στην αντίστροφη μέτρηση: 10,9,8…3,2,1. Και μετά τί; Ξαναρχίζουμε απ’ την αρχή να μετράμε τις στιγμές του 2026 ή μένουμε κολλημένοι στο μηδέν;
Αρνούμενοι να δούμε να επαναλαμβάνονται όσα τραγικά συνέβησαν στον κόσμο το 2025. Αρνούμενοι να βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες μας ψυχοπαθείς ηγέτες που παίζουν τις τύχες του πλανήτη στα ζάρια, σκορπίζουν το θάνατο, κηρύσσουν το μίσος, διοικούν με αυταρχισμό, καταλύουν ανθρώπινα δικαιώματα και κάποιοι απ’ αυτούς διεκδικούν και Νόμπελ ειρήνης. Πάντα υπήρχαν πόλεμοι και αυταρχικοί ηγέτες, αλλά το 2025 ο κυνισμός και ο αυταρχισμός αναδείχθηκε ως πολιτικό στυλ με ένθερμους οπαδούς και επίδοξους μιμητές.
Και στη χώρα μας; Αντέχουμε να παρακολουθήσουμε ξανά το κακόγουστο θέατρο του παραλόγου που παίζεται στην πολιτική σκηνή του τόπου; Πάντα υπήρχε πολιτική αντιπαράθεση, συχνά υπήρχε κλίμα πόλωσης, αλλά αρένα δεν υπήρχε. Η πολιτική επικράτηση δεν περνούσε μέσα από την ηθική εξόντωση του πολιτικού αντιπάλου, συχνά και των οικογενειών τους. Κάποια δείγματα είχαμε δει την προηγούμενη δεκαετία ενταγμένα στη λογική «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» που λάνσαρε ο τότε πρωθυπουργός προκειμένου να ανανεώσει την εντολή διακυβέρνησης του τόπου και το σφιχταγκάλιασμα με τον ακροδεξιό εταίρο του. Αλλά το 2025, η ρητορική μίσους, ο μηδενισμός των πάντων και η πολιτική υποκρισία έγιναν τα κυρίαρχα μέσα έκφρασης της πολιτικής αντιπαράθεσης από την πλευρά μίας κατακερματισμένης και αδύναμης αντιπολίτευσης. Με πολλή δόση κιτς και απουσία ορθού-πειστικού λόγου που να δώσει ελπίδα και να αναδείξει εναλλακτικές.
Το κλίμα αυτό ξεκίνησε στις αρχές του χρόνου με τα Τέμπη, τις θεωρίες του ξυλολίου, του μπαζώματος και των λαθρεμπόρων. Το αντιπολιτευτικό εύρημα λανσαρίστηκε από μία πολιτικό που μας στέλνει καρδούλες και μας ραντίζει μίσος. Το υιοθέτησαν όλοι. ΟΛΟΙ. Ίσως με μία εξαίρεση, μία άλλη νεόκοπη πολιτικό που θεώρησε ότι δεν μπορεί να είναι του συρμού και της αρκεί το κλασσικό ρατσιστικό, ομοφοβικό οπλοστάσιο για να ξεχωρίζει. Και απ΄όλο αυτό μας έμεινε η χαροκαμένη μάνα που αναζητάει με τη βοήθεια αστρολόγων και σοφών τον τρόπο που θα κατέβει στην πολιτική, ως άφθαρτο σύμβολο των θυμάτων της τραγωδίας για να οδηγήσει τον αγώνα του καλού ενάντια στο κακό. Μήπως προσεγγίσει και συγγενείς των θυμάτων της Μαρφίν, της Μάνδρας και του Ματιού μια που οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών κάνουν νερά;
Συνεχίστηκε με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, πρόβλημα σοβαρό, σκάνδαλο υπαρκτό, με τεράστιο περιθώριο ουσιαστικής αντιπολίτευσης που να αναδεικνύει παθογένειες και ευθύνες και να χαράσσει κατευθύνσεις επίλυσης. Αντ’ αυτού, μας προσφέρεται το τηλεοπτικό σόου της εξεταστικής, με τις κραυγές και το μίσος να επισκιάζουν τις προσπάθειες όσων (λίγων ή περισσότερων) επιμένουν στη σοβαρότητα. Για να ακολουθήσει, με το κλείσιμο του χρόνου, το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες. Με τα κανάλια, όλων των συχνοτήτων και αποχρώσεων να ακροβολίζουν ρεπόρτερ ανάμεσα στα τρακτέρ, ενώ άλλους -πιο τυχερούς- τους βλέπουμε ως αυτοσχέδιους δημοσκόπους να μας μεταφέρουν την άποψη όσων γυρίζουν από τα ψώνια στην Ερμού για τον αγώνα των αγροτών. Που να περισσέψει τηλεοπτικός χρόνος για μία σοβαρή συζήτηση, με ανάλυση και αναζήτηση λύσεων για κάθε ξεχωριστό αίτημα.
Μπορεί, για τα αντιπολιτευτικά κόμματα η προσμονή να φύγει ο Μητσοτάκης, που όπως λένε ευθύνεται προσωπικά και αποκλειστικά για όλα τα προβλήματα, να αρκεί. Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν φύγει, όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν. Αυτόματα.
Γιατί; Γιατί έτσι.
Πως; Κάπως.
Από ποιόν; Θα δούμε.
Εγώ δεν πείθομαι. Τι προσμένω λοιπόν για το 2026; Δεν προσμένω ακριβώς, αλλά επιθυμώ διακαώς να είναι το 2026 η χρονιά που η λογική και ο διάλογος θα νικήσουν τον παραλογισμό και την εμπάθεια. Και εδώ στη χώρα μας, και στον κόσμο όλο.