Άντε τώρα να πεις στην πλειονότητα των φωστήρων, πρωταθλητών της γνώσης, τούτων, των λειτουργών της εκπαίδευσής μας ότι τα λόγια συνιστούν το κύκνειο άσμα ενός Γκαίτε. Σάμπως τους νοιάζει ο Γκαίτε, το φως, ο Διαφωτισμός ή οι μαθητές, φοιτητές! Ούτε το «τη δουλειά μας να κάνουμε», ούτε αυτό μας νοιάζει. «Υπείροχον έμμεναι»: είμαστε υπέροχοι, «και οι πρώτοι»!!!
Είμαστε οι καλύτεροι δάσκαλοι, καθηγητές, νηπιαγωγοί, πανεπιστημιακοί.. Τι μας λένε τώρα έρευνες, αριθμοί, στατιστικές. Είμαστε προαξιολογημένοι ως «the be(a)st»!
Συγχώρα με αναγνώστη/στρια της Μεταρρύθμισης! Την οργή να καλύψω προσπαθώ:
-για την κοινωνία των ανεκπαίδευτων που υποκριτικά ζητά λαγούς με πετραχείλια από εξουθενωμένα παιδιά,
-για τη συντεχνία των βιαστών της λογικής που ονομαζόμαστε εκπαιδευτικοί
-για την αγέλη των αγράμματων γλωσσαμυντόρων (οι δάσκαλοί μου Ιακώβ, Μαρωνίτης, Κριαράς βδελύσσονται μετά θάνατον),
-για το κονκλάβιο των «κολούειν τα υπερέχοντα» τυραννίσκων που καταδιώκουν ανθρώπινες ψυχές, οικογένειες και όνειρα,
-για την Alfavita, όργανο πρώτης και κρίσιμης επιλογής του εθνοφασισμού,
-το σμαρί των ανάγωγων που δε σέβονται ιδιαιτερότητες, το οικογενειακό απόρρητο, που μειδιούν απέναντι στη διαφορετικότητα και σχετικοποιούν την ανθρώπινη ιδιότητα.
Υπάρχουν εμού βέβαια εναργέστεροι ειδικοί. Πολλά μπορεί κανείς να πει, προγράμματα να υψώσει και παντιέρες να δικαιώσει: Κοινώς επιβάλλεται: να μην ανεχτούμε, ενδώσουμε, υποκύψουμε, συναλλαγούμε με τα παραπάνω και τους σκιαγραφηθέντες αυτουργούς.
Όμως, έστω: ας μείνουμε όλοι/ες σε ένα στόχο: να μην παραμείνει η εκπαίδευσή μας (όλων των βαθμίδων) πάλαι ποτέ ρουμανικό σουπερμάρκετ, χωρίς προϊόντα (γνώση), με ελάχιστους πελάτες αλλά περήφανους υπαλλήλους που διώχν(/κ)ουν τους πελάτες, κρατικό μονοπώλιο, δηλαδή μονοπώλιο των δισέγγονων του (τον αδικώ;) Μπαλωμένου.
Πανάκεια δε γνωρίζω καμιά. Αλλά είμαι βέβαιος ότι η κοινή λογική, η «αποκρατικοποίηση», σε ύφος και λειτουργία, ο ανταγωνισμός, η αξιοπρέπεια, η αλήθεια, η αξιολόγηση, η ειλικρίνεια αποτελούν οδηγό προόδου και απαντοχής. Και σε αυτά αναπόδραστη, ουσιωδέστατη προσθήκη: η σύνδεση μισθού και μετρήσιμων αποτελεσμάτων από κοινού με την απελευθέρωση της επιλογής εκπαιδευτικής μονάδας (ή μη και τάξης) από τους γονείς ή φοιτώντες και οπωσδήποτε αυτά συνάμα με τη συσχέτιση των μισθολογικών απολαβών των λειτουργών και λειτουργούντων με τη συγκράτηση των μαθητών/τριών, φοιτητών/τριών. Έτσι η «παιδεία» μας μπορεί να αποδώσει, υπέρ των ανθρώπων ατόμων και όχι των συλλόγων/συμβουλίων της Ιεράς Εξέτασης..
Μια κοινωνική συμμαχία χρειάζεται, των μειονοτήτων κάθε είδους: Ελευθερία Δικαιοσύνη. Αλλιώς τι μας μένει παρά: «Ich bebe», όπως κι ο Νίτσε στο δικό του ακατάληπτο επιθανάτιο ρόγχο έτρεμε: τον Υπεράνθρωπο, τον «Έλληνα» που μας δεσμεύει.