Πολλοί είναι αυτοί που θα  διαβάσουν το βιβλίο του τέως  πρωθυπουργού  επικαλούμενοι  το αρχαίο ρητό   Μηδέ δίκην δικάσῃς, πρὶν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς που στα νέα Ελληνικά αποδίδεται  Μην βγάλεις απόφαση, μην κρίνεις, αν δεν ακούσεις τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών.

Υπάρχει η άποψη πως όσα  διαβάσαμε  το βιβλίο Η τελευταία μπλόφα  των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτωρίας Δενδρινού  για τα  γεγονότα του 2015  ήταν η εκδοχή της τρόικας και   των δανειστών  ενώ δεν έχουμε ακούσει την άλλη εκδοχή, δηλαδή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ   που  εκπροσωπούσε τότε  την Ελλάδα.

  Ο   Γιάνης όμως   με το ένα ν,  πρόλαβε όμως κι έγραψε το 2017  ένα βιβλίο τους Ανίκητους Ηττημένους  αλλά δεν μετράει αφού κι αυτός συγκαταλέγεται σε αυτούς που  πολέμησαν τον Μεγάλο τιμονιέρη.

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο ErtnewsRadio 105,8  της ΕΡΤ

Μεταδίδεται 20.00-21.00 Δε- Πα

Ο  Βαρουφάκης παραιτήθηκε  στις 6  Ιουλίου του 2015  μια μέρα μετά το επαίσχυντο κατά τη γνώμη μου  δημοψήφισμα που  δεν στηριζόταν σε παράθεση δεδομένων και ρεαλιστικές δυνατότητες  αλλά μια φαντασιακή επίκληση του επιθυμητού,  που ήταν  η δυνατότητα της χώρας να συνεχίσει να πορεύεται ορίζοντας αυτή τις τύχες της αγνοώντας τις δυνατότητές της.

Ποιος δεν το θέλει αυτό για τη χώρα του.  Αν όμως είναι εφικτό   κανείς δεν πρόκειται να σας το πει,  ιδίως όταν σας ρωτάει δίνοντας σας μια μονολεκτική επιλογή με ΝΑΙ ΟΧΙ.  Μοχλεύει το συναίσθημά σας  αφήνοντάς σας να πιστεύετε ότι οι κραυγές και οι ευχές μόνο αρκούν.

Μάθαμε για τις προσπάθειες να πάρουμε δάνειο από τον  Πούτιν , την αποτυχημένη προσπάθεια με το ΙΡΑΝ  τον Μαδούρο και τις άλλες διεθνείς «δημοκρατικές» δυνάμεις.

 Τελικά ακολούθησε  η  «διαπραγμάτευση των 17 ωρών» το Σαββατοκύριακο 18-19 Ιουλίου 2015, και αφορούσε την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου ελληνικού μνημονίου.

 Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης συνάντησης, η Ελλάδα συμφώνησε με τους δανειστές της σε μια συμφωνία που έθετε νέες προϋποθέσεις για την παροχή οικονομικής βοήθειας.

Όλοι φυσικά θυμόμαστε  τι ακολούθησε, τα τερτίπια της Ζωής ως  προέδρου της Βουλής και την προσπάθεια να  ενοχοποιηθούν οι ευρωπαίοι  εταίροι μας, οι οποίοι ωστόσο μας δάνειζαν με ευνοϊκότερους ορούς. Παρόλα αυτά εγώ δεν θα μιλήσω για κωλοτούμπα. Ούτε για προδοσία  όπως πολλοί από τους συντρόφους του τον κατηγορήσαν.

Δέκα χρόνια μετά από αυτή την δραματική περίοδο, ας μην ξαναθυμηθούμε όλα όσα ζήσαμε,   αφού έχει υπογράψει ένα σκληρότερο μνημόνιο   τον Ιούλιο του 2019  χάνει τις εκλογές.  Ακολουθούν και άλλες  ήττες ώσπου αρχίζει το σήριαλ της παραίτησης  και της διαδοχής του.

Φυσικά  βγήκε στη φόρα το βασικό  γενετικό χαρακτηριστικό της αριστεράς  που είναι οι διασπάσεις, αφού  κάθε μια ομάδα που φεύγει επιμένει δογματικά στην  κατοχή της απόλυτης αλήθειας.

Αυτός παρέμεινε βουβός  σαν βουλευτής, το έχουν πάθει και άλλοι τέως  πρωθυπουργοί,  για δυο ακόμα χρόνια από τον Ιούνιο του 23 μέχρι τον Οκτώβριο του 2025, μέχρι που  αποφάσισε να επανέλθει αφού πρώτα βαπτίσθηκε  στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στα αγιασμένα νερά  του «δημοκρατικού καπιταλισμού».

Μαέστρος  στο παιχνίδι της επανεφεύρεσης των εννοιών ελπίζει τώρα, ποιος ξέρει σε ένα δεύτερο, τρίτο και εγώ δεν ξέρω πια, προσωπικό γύρο.

Υπογράφει λοιπόν ένα πολυσέλιδο πόνημα  οπού όλοι οι άλλοι φταίνε  κι αυτός με στωικότητα προσπαθούσε πάντα να κρατήσει τα μπόσικα. Με απλά ελληνικά βγάζει την ουρά του απέξω  λες και δεν ήταν αυτός που κάλεσε όλους αυτούς κοντά του. Και τώρα  τους παραδίδει στη χλεύη των οπαδών του.

Συγγνώμη εκ Τσίπρα  Η αγνοία κίνδυνου που επικαλείστε  δεν σας απαλλάσσει από την ιστορική ευθύνη.

Το αφήγημά σας το έχουμε ζήσει. Δεν χρειαζόμαστε  rebranding στις μνήμες μας.

Πονάμε ακόμα.      

Και αυτή η έρμη η συγγνώμη δεν ήρθε ποτέ