Τι ακριβώς σκέφτηκαν οι φανατικοί εγκέφαλοι της Χαμάς όταν προχώρησαν στις αποτρόπαιες δολοφονίες και στην απαγωγή ομήρων πριν από δύο χρόνια;

Ήξεραν ακριβώς το τι θα επακολουθήσει.

«Πράξη αντίστασης» λένε οι υποστηρικτές, αποσιωπώντας τις φρικιαστικές λεπτομέρειες της επιδρομής.

«Πράξη αντίστασης» που οδήγησε στην εξόντωση  χιλιάδων συμπατριωτών τους ως αναλώσιμη ανθρώπινη ασπίδα.

Υμνητές του θάνατου όχι της ζωής.

Οι άνδρες δεν πεθαίνουν, τρώνε πιλάφια με μπαχάρια περιστοιχισμένοι από Ουρί. Ούτως ή άλλως οι  γυναικες αποτελούν αμελητέα ποιότητα για τον κόσμο του Τζιχάντ.

Τόσο ευφυής «πράξη αντίστασης»  που έδωσε την ευκαιρία στο Ισραήλ να πετύχει στρατηγική νίκη. Συντρίβοντας τη Χαμάς και Χεσμπολάχ στο Λίβανο, καταφέρνοντας συντριπτικά πλήγματα στους Χουθι και κυρίως στο Ιράν.

Τεράστιο το τίμημα αίματος των αμάχων αλλά η ιστορική μνήμη και η ανάγκη διασφάλισης της ύπαρξη ενος έθνους συχνά υπερβαίνει τα όρια του ανθρωπισμού.

Οπως κι αν έχει, η σημερινή μέρα γυρίζει σελίδα στη περιοχή.

Θα διατηρηθεί η ειρήνη; Θα ξεσπάσουν νέες συγκρούσεις στο μέλλον; Θα δοθεί λύση σε αυτό δυσεπίλυτο αιματηρό σταυρόλεξο της περιοχής;

Δύσκολο.

Πάντως είναι  μέρα χαράς για τους κανονικούς ανθρώπους.

Και τι να κάνουμε…ας παραδεχθούμε ότι δικαίως καυχιέται ο Τραμπ.

Το παράδοξο…

Αναπτύχθηκε ένα διόλου ευκαταφρόνητο κίνημα συμπαράστασης στην Παλαιστίνη. Επικαλούμενο ένα μονοσήμαντο «προοδευτισμό» συντάχθηκε με τα συνθήματα της Χαμάς και του Ιράν.

«From the river to the sea»…δηλαδή εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ. Έφτασε να κυνηγάει Εβραίους στα λιμάνια ως γενοκτόνους υπενθυμίζοντας τον εγγενή αντισημιτισμό που διακατέχει ικανό τμήμα της κοινωνίας.

Κάποιοι τολμηροί συμμετείχαν στον στολίσκο που έφτασε κοντά στη Γάζα, συνελήφθη κι απελάθηκε.

Ακτιβισμός συμπαράστασης στους κατοίκους της Γάζας, η μεταφορά τροφίμων πρόσχημα, ο συμβολισμός κι η δημοσιότητα όμως λειτούργησαν.

Άδικα χλεύασαν την αποστολή ως κρουαζιέρα. Συμφωνείς ή όχι, θέλει τόλμη για να το κάνεις.

Ε λοιπόν όλοι αυτοί, οι θαλασσοδαρμένοι, οι φύλακες της φυλετικής καθαρότητας των  λιμανιών, οι διαδηλωτές με τις καφίγιες έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ, οι κραδαίνοντας τις Παλαιστινιακές σημαίες σε θεατρικές παραστάσεις, είχαν ένα κοινό σύνθημα.

Να σταματήσει η γενοκτονία.

Έ, σταμάτησε!

Με τη βούλα του Τραμπ, του Ισραήλ και της Χαμάς.

Θα έπρεπε να πανηγυρίζουν ή τουλάχιστον να χαίρονται.

«Χάρη σε μας που κινητοποιήσαμε την κοινή γνώμη»…έστω!

Ε λοιπόν, δεν βλέπω ούτε να πανηγυρίζουν ούτε να χαίρονται!

Περίεργο.

Ισως γιατί ένα δράμα που παίζεται κάπου αλλού  δίνει νόημα στη ζωή του ντόπιου επαναστάτη. Εκ του ασφαλούς χωρίς να υφίσταται τις συνέπειες.

Κι όταν τελειώνει αφήνει ένα κενό.

Οι πρωταγωνιστές του δράματος όμως δεν υποδύονται.

Βιώνουν.

Οι Ισραηλινοί υποδέχονται με δάκρυα χαράς.

Οι Παλαιστίνιοι επιστρέφουν κατά χιλιάδες σε ότι έχει απομείνει.

Όλοι ελπίζουν…