Από τις κινήσεις, τα λεγόμενα και τα γραπτά του Αλέξη Τσίπρα, βγαίνει το συμπέρασμα πως διαφαίνεται ότι θέλει να διεμβολίσει και να αλώσει το ΠΑΣΟΚ (ίσως μέσω Χ.Δούκα και άλλων συμπαθούντων) για να ισχυροποιήσει αποφασιστικά την μελλοντική παράταξή του. Δεν μπορεί άλλωστε να κάνει αλλιώς. Γιατί αν βασιστεί μόνο στα ξεπεσμένα απομεινάρια της αριστεράς, τον εναπομείναντα, συρρικνωμένο ΣΥΡΙΖΑ, τη μισή, ισχνότατη Νέα Αριστερά και μέρος των ψηφοφόρων της Πλεύσης Ελευθερίας, δεν θα καταφέρει τίποτε αξιόλογο…
Έτσι μπορούμε να πούμε πως για να στεφθεί με επιτυχία το εγχείρημα του Α.Τσίπρα να δημιουργήσει έναν δυνατό κεντροαριστερό – και όχι απλά αριστερό – πόλο, μια ισχυρή κεντροαριστερή παράταξη ή συμμαχία, της οποίας θα προΐσταται, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τον διεμβολισμό του κλασικού πλέον, παραδοσιακού κόμματος του ΠΑΣΟΚ. Ο Α.Τσίπρας προσπαθεί να αυτολανσαριστεί, να πλασαριστεί – δειλά – σαν κεντροαριστερός σοσιαλδημοκράτης, μα το πρόβλημά του είναι πως οι ιδέες του δεν μπορούν να γίνουν ευρωσοσιαλδημοκρατικές, αλλά θα παραμείνουν δυστυχώς αποστεωμένες κι αναχρονιστικές, βλέπε τις σχηματικότητες που γράφει στο βιβλίο του Ιθάκη για το δημοψήφισμά του τού 2015, χωρίς αυτοκριτική διάθεση...
Απομένει να δούμε ποια πολιτική πορεία θα ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ. Την αυτόνομη πολιτική πορεία που πρεσβεύει ο πρόεδρός του Νίκος Ανδρουλάκης, η Διαμαντοπούλου και πολλά άλλα στελέχη; Τον διάλογο και τη σύγκλιση με τον Τσίπρα που εισηγείται ο Χ.Δούκας, η «Ανανεωτική Αριστερά» και άλλοι; Το να συνεργαστούν με τον «σοφό» Α.Τσίπρα σημαίνει μακροπρόθεσμα πως θα μπουν, θέλουν δεν θέλουν, υπό τη σκέπη και την καθοδήγησή του. Αυτό θα αποβεί μια καθοριστική ήττα του πανελλ. σοσιαλιστικού κινήματος γιατί την εποχή των αγανακτισμένων, ο Τσίπρας και οι περί αυτόν λοιδορούσαν ανεξέλεγκτα και χυδαία το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, προτιμώντας ως σύμμαχό τον υπερδεξιό λαϊκιστή Καμμένο.
Ένα άλλο βασικό πρόβλημα όμως είναι πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρνει εύκολα να διαμορφώσει και να αντιπροτείνει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική, βελτιωτική πρόταση για τους διάφορους τομείς της ελληνικής, πάσχουσας κοινωνίας. Στο πρόσφατο παρελθόν κόλλησε σε μονοθεματικές αντιπολιτευτικές τακτικές, στις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων και του κινητού του Ν.Ανδρουλάκη, καθώς και στην κυβερνητική «απόκρυψη της αλήθειας» του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, μη καταφέρνοντας να προτείνει ολοκληρωμένες λύσεις στα οικονομικο-κοινωνικά προβλήματα της χώρας (με εξαίρεση το στεγαστικό, νομίζω). Εν πάση περιπτώσει, το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί πολύ σύντομα σε ένα σταυροδρόμι, σε ένα κρίσιμο δίλημμα. Ή θα ακολουθήσει τον Τσίπρα συνεργαζόμενο μαζί του όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η μισή Νέα Αριστερά ή θα τραβήξει μια αυτόνομη πορεία όπως προτιμά η σημερινή ηγεσία του. Η πρώτη επιλογή θα συνθλίψει αναπόφευκτα, θα ισοπεδώσει την πολιτική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, γιατί ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλδημοκράτης, αλλά ριζοσπάστης αριστερός. Η δεύτερη απαιτεί περαιτέρω ολοκληρωμένες, βελτιωτικές και μεταρρυθμιστικές επεξεργασίες για τους διάφορους τομείς της κοινωνίας. Θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει σε αυτόν τον θετικό, εποικοδομητικό, μεταρρυθμιστικό κι επιδιορθωτικό της κοινωνίας, δρόμο; Το να παραμείνει στατικό, στη μέση του σταυροδρομιού θα είναι χλωμό, αδρανές, αρνητικό, αν όχι καταδικαστικό.
Το εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάσει κάτι νέο και δροσερό, με καινούργια και λαμπερή πολιτική όψη, είναι φοβερά δύσκολο να υλοποιηθεί. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν τα νέα, φρέσκα υλικά. Και ο ίδιος ο Τσίπρας είναι, πλέον, ένας φθαρμένος, αριστερός, πρώην χαρισματικός, δημοκόπος ηγέτης, που η θητεία και η διακυβέρνησή του δεν έφεραν τίποτε ιδιαίτερα θετικό, εκτός από την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στους ομοφυλόφιλους και κάτι ψιλά. Μας έφεραν την παραλίγο έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. με το τυχοδιωκτικό, ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα-ρίσκο που εμπνεύστηκε(1), τον διχασμό της χώρας με το «ή εμείς ή αυτοί», τα capital controls, τη συνεργασία και συγκυβέρνηση με τον πολύ δεξιό σοβινιστή Π.Καμμένο, το στήσιμο της σκευωρίας της Novartis, το παραδικαστικό κύκλωμα του Ρασπούτιν, το τρίτο μνημόνιο, το υπερταμείο, τον πολύ χαλαρό και επιεικέστατο ποινικό κώδικα, την κατάργηση των ΤΕΙ, κ.α. Ο Α.Τσίπρας έχασε τη φρεσκάδα του και το μυστήριο του αγνώστου που τον περιέβαλαν νέο και μεταβλήθηκε σε έναν αποτυχημένο, δημαγωγό αριστερό ηγέτη και αποτυχημένο πρώην πρωθυπουργό που, χωρίς να κάνει αυτοκριτική για τα μεγάλα λάθη του, έρχεται να μας πουλήσει πάλι την παλιά πραμάτεια του και την υποτιθέμενη δροσιά του, αμετανόητος. Όμως δεν ξεπλύθηκε και δεν λυτρώθηκε από τα πολλά, παρελθόντα λάθη του γιατί απλά ούτε τα παραδέχτηκε ποτέ και ούτε ζήτησε συγγνώμη, αναγνωρίζοντας θαρραλέα και υπεύθυνα πως έφταιξε γι’ αυτά, αφού έκανε λαθεμένες οικονομικοπολιτικές εκτιμήσεις (π.χ. πως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα υποχωρήσουν στους ασύνετους εκβιασμούς του υπουργού οικονομικών του, Γιάνη Βαρουφάκη, κ.λπ.). Αν θέλει να κάνει rebranding, να επανακάμψει ανανεωμένος και φρέσκος, αυτό είναι αδύνατον να γίνει χωρίς –τουλάχιστον- να παραδεχτεί τα δύο πολύ μεγάλα λάθη του, την προκήρυξη του διχαστικού, ριψοκίνδυνου δημοψηφίσματος και το άδικο κατηγορητήριο προς τους πολιτικούς αντιπάλους του σχετικά με τη Novartis… Ο Τσίπρας θέλει να του πούμε μπράβο που έστω την τελευταία στιγμή δεν έριξε τη χώρα στα βράχια όπου την οδηγούσε τραγικά, μετατρέποντας σε ναι το όχι που υποστήριζε στο ανεύθυνο, εκρηκτικό δημοψήφισμα που προκήρυξε…
………………………………………
(1). Η καταθλιπτική γελοιότητα των εμπνευστών του δημοψηφίσματος φαίνεται στη θλιβερή, αμήχανη συνεδρίαση κατά την οποία ο «σοφός» ανακοίνωσε την απόφασή του για δημοψήφισμα στους στενούς συνεργάτες του, όπως την περιγράφει στην Ιθάκη… Και όταν γράφει για πολλούς συνεργάτες του, μας λέει πως έκαναν πολλά λάθη και ήταν αφελείς… Γιατί λοιπόν τους εμπιστεύτηκε; Και γιατί εμείς να εμπιστευτούμε αυτούς και τον ίδιο ξανά; Ουσιαστικά η Ιθάκη είναι μια προσπάθεια αυτοδικαίωσης και μια συγκαλυμμένη απολογία, συχνά αθεμελίωτες.