Ήταν λοιπόν ένας συγγραφέας που δεν είχε και μεγάλη επιτυχία. Κι ακούει μια φωνή…
«Όταν θέλεις πραγματικά κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις.»
Και όντως συνωμοτεί, το κάνει βιβλίο, θα θυμόσαστε τον «Αλχημιστή» και έκτοτε ο Paolo Coehlo πουλά 320 εκ αντίτυπα, δίνει μέρος των κερδών στο σύμπαν και ζει πλουσιοπάροχα μοιράζοντας σοφές συμβουλές.
Όλοι θεώρησαν λοιπόν ότι αν θελήσουν πραγματικά κάτι, από καρδιάς, μπορούν όντως να το πετύχουν, τόλεγε κι ο δάσκαλος “δεν υπάρχει δεν μπορώ παιδί μου…”.
Το ανακάλυψε και η Adidas “nothing is impossible” και πουλούσε όνειρα μαζί με παπούτσια πείθοντας τον Κωστάκη ότι αν το θελήσει θα γίνει Γκάλης. Ρελάνς η Nike με το “anything is possible”…
Βλέπω κι εγώ τον Αντετοκούμπο και τον Κασσελάκη, θα γίνω Μπετόβεν λέω, δε μου βγαίνει ακριβώς, δεν είναι ότι δεν μπορείς αλλά δεν θέλεις μου λέει η γυναίκα μου, σωστά λέω και επανέρχομαι στη μακάρια μετριότητα μου αμφισβητώντας όμως το τελεσίδικο της.
Παρήγορο συναίσθημα.
Η ουσία του τρόπου σκέψης που περιγράφω βρίσκεται στη λέξη “βουλησιαρχία” ή “βολονταρισμός” επί τω λαϊκώτερον. . Ο θρίαμβος της καρδιάς, της θέλησης επί του μυαλού.
Αληθές για τον έρωτα αλλά μέχρι εκεί…
Εφαρμόστηκε παλαιότερα και ως κοινωνικό πείραμα..
Η συλλογική καρδιά, η συλλογική θέληση, θριαμβεύει επι της επιστήμης.
Ο πρωτοπόρος Λυσένκο, ένας τσαρλατάνος ψευδοεπιστήμονας έπεισε τον Στάλιν ότι η θεωρία των γονιδίων ήταν καπιταλιστικό κόλπο και με την κατάλληλη ιδεολογική καθοδήγηση, η σίκαλη θα μπορούσε να μετατραπεί σε σιτάρι και το σιτάρι σε κριθάρι και ότι η φυσική επιλογή δίνει την θέση της στην φυσική συνεργασία, τι σοσιαλισμό έχουμε δηλαδή… Ο λιμός που επακολούθησε ήταν λεπτομέρεια μέσα στον ρου της ιστορίας.
Νάσου κι ο Μάο Τσε Τουγκ, υπερθεματίζει και κηρύσσει τον αγώνα για την εξόντωση των σπουργιτών διότι έτσι δεν θα τρώνε σπόρους και θα διπλασιαστεί η γεωργική παραγωγή, απεφάνθη.
Πάνε τα σπουργίτια, γλέντι οι ακρίδες, μερικές δεκάδες εκατομμύρια νεκροί από πείνα.
Η ανθρωπότητα ανακαλύπτει με πόνο ότι εκτός από το «δεν θέλω» υπάρχει και το «δεν μπορώ».
Πλην Λακεδαιμονίων.
Διαβάζω…
Καταστροφή στη Θεσσαλία, η κυβέρνηση αναθέτει σε Ολλανδούς ειδικούς να εκπονήσουν μελέτη για την μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής.
Ποια μακροπρόθεσμη; Σε δέκα, δεκαπέντε χρόνια ο κάμπος θα γίνει έρημος και πρέπει άμεσα να αλλάξετε τις υδροβόρες καλλιέργειες βαμβακιού για να ελαφρυνθεί ο υδροφόρος ορίζοντας και προτείνουν μία σειρά από μέτρα…
Οι Θεσσαλοί αγρότες προειδοποιούν πως η βαμβακοκαλλιέργεια είναι γι αυτούς “κόκκινη γραμμή”, ο δε “προοδευτικός” περιφερειάρχης κύριος Κουρέτας, ως Λεωνίδας πιάνει τα στενά… “Θα γίνει πόλεμος”.
Διαβάζω…
«Αλλά κι ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε να επιμείνει στην πρόταση των Ολλανδών στην συνάντηση με τους οργισμένους αγρότες. Έρχονται και ευρωεκλογές”.
Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.
Δε λέω ότι οι Ολλανδοί, παρόλη την μεγάλη εμπειρία τους έχουν σώνει και καλά δίκιο. Αλλά ο λογικός, πριν πάρει τα όπλα, εξετάζει σοβαρά την ανάλυση, παίρνει και μία δεύτερη σοβαρή γνώμη και αποφασίζει.
Εμείς όμως όχι…Δεν θα μας πουν οι χαρτογιακάδες τι θα κάνουμε.
Ότι γουστάρουμε θα κάνουμε. Γιατί το λέει η καρδιά μας. Εδώ σκίσαμε τα μνημόνια μέρα μεσημέρι.
Κι αν ο κάμπος γίνει έρημος;
Σιγά μη γίνει, χίλια χρόνια δεν έγινε.
Κι αν χρειαστεί έχουμε και το σύμπαν έτοιμο να συνωμοτήσει για χάρη μας…
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ