Βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ωριμότητας και της ηθικής μας συγκρότησης δεν είναι το "αναμάρτητο".

Διότι αυτό προϋποθέτει τον "τέλειο άνθρωπο", ο οποίος δεν υπάρχει.

Μάλιστα, όσες φορές επιδιώχθηκε να υλοποιηθεί επί γης η ιδέα του "τέλειου ανθρώπου", οδηγηθήκαμε είτε στην πυρά της εκκλησίας, είτε στο Άουσβιτς των Ναζί, είτε στα Γκουλάκ και στα ψυχιατρεία των "συντρόφων".

Άλλωστε, οι φερόμενοι ως "αναμάρτητοι", δεν αντέχονται, προτού εξελιχθούν σε τέρατα.

Γι' αυτό λοιπόν, το μόνο που  απαιτούμε από τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι η ωριμότητα.

Είναι αυτή που οδηγεί στην ανάληψη της προσωπικής ευθύνης για τις πράξεις μας και βεβαίως για τις "αμαρτίες" μας. Γι’ αυτό η προσωπική ευθύνη έχει αναχθεί σε στοιχείο του δυτικού πολιτισμού.

Για τον ίδιο λόγο, η μετάθεση της ευθύνης για τις "αμαρτίες" μας στον "Άλλον" - κάτι που παρατηρείται στην παιδική ηλικία - δεν αποδεικνύει μόνον την ανωριμότητά μας αλλά και την παντελή έλλειψη ηθικής συγκρότησης.

Αυτές τις σκέψεις προκάλεσε ο  κ. Τσίπρας και όσοι ταυτίζονται με τις επικίνδυνες απόψεις του περί αποκλειστικής ευθύνης των «άλλων», όπως ρητά ή και υπόρρητα διατυπώθηκαν στην πρόσφατη σύναξή του.

Αλλά μας τις επανέφερε μελαγχολικά η επόμενη σύναξη, στην οποία κάλεσε ένα ακροδεξιό έντυπο, ειδικευμένο στην εξόντωση ανθρώπων με καταβύθιση στη λάσπη.  

Όπου, άνθρωποι κυρίως του παρελθόντος, από την ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της (λούμπεν ψεκασμένους, αντιεμβολιαστές, συνωμοσιολόγους, πατριδοκάπηλους, έμπορους της θρησκείας, τα παιδιά του Πούτιν κ.ο.κ.), μέχρι την αντιμεταρρυθμιστική "προοδευτική" - λέμε τώρα - παράταξη, συνάχθηκαν για να δηλώσουν ότι φταίνε οι «Άλλοι».

Και αυτό,  ως προϋπόθεση για να «γυρίσουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας», όπως θα περιέγραφε την κίνησή τους ο νεαρός Μαρξ.

Το πιο μελαγχολικό όμως είναι ότι εκεί είδαμε δίπλα στα θύματά τους κάποιους που, με τον δικό τους τρόπο, συμμετείχαν στην συνωμοσία  της υπόθεσης “Novartis”, για την εξόντωση των αντιπάλων τους.

Χωρίς βεβαίως να έχει προηγηθεί η λυτρωτική πράξη  του αιτήματος της συγγνώμης, η οποία, όταν παρασχεθεί, εξαλείφει το παρελθόν.

Και αυτό δεν αφορά μόνον τα θύματα της συνωμοσίας αλλά όλους μας, αφού θίγει την ίδια τη Δημοκρατία.

Κάτι που δεν σκέφτηκε καν ο Σαββόπουλος ότι μπορούσε να συμβεί, όταν μας τραγούδησε τον στίχο «ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά».