Κάνω  χάζι με  τις προσπάθειες  του κράτους  να γίνει σεβαστή η προσπάθειά του να μπει τάξη στο χώρο του Αθλητισμού.

Ενώ αρχικά  και   οι δυο ιδιοκτήτες  των ομάδων μπάσκετ  του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού αγνόησαν την πρόσκληση του  Αναπληρωτή Υπουργού Αθλητισμού κου Βρούτση να συναντηθούν στο γραφείο του για να διευθετηθεί το ζήτημα της διεξαγωγής του τελικού,      εχθές ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού είπε ότι αποδέχεται  την πρόσκληση  ενώ οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, έως αργά χθες το βράδυ, έλεγαν κατηγορηματικά ότι δεν θα παραστούν. Αυτό δεν κάνει τον πρώτο συμπαθέστερο αφού άλλωστε τον είδαμε μαινόμενο  να κάνει άσεμνες χειρονομίες προς την άλλη πλευρά.

Τελικά εχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος  έστειλε τελεσίγραφο και στις δυο πλευρές  να πάνε σήμερα Τετάρτη στο γραφείο του Αναπληρωτή υπουργού. Συμπληρώνοντας ότι εάν δεν προσέλθουν και οι δύο πλευρές, δεν συνεχίζεται το πρωτάθλημα, και τελειώνει για φέτος. 

Διαβάζω πως  έχει ψηφιστεί νέος σκληρότερος  νόμος για την ομαδική βία.  Απομένει να δούμε αν θα δουλέψει.

Προσωπικά δεν έχω κανένα  ζόρι αν θα κοπεί το πρωτάθλημα ούτε  βάζω πάνω  από την ανάγκη εξυγίανσης του χώρου την συμπάθειά μου στη μια η στην άλλη ομάδα. Μην σας πω ότι θα το χαιρόμουνα  γιατί θεωρώ ότι με συμπεριφορές  σαν αυτή των προέδρων  η λογική της μαγκιάς και της νταβραντίλας  γίνεται παράδειγμα  και καμιά σχέση δεν έχει με το ευ αγωνίζεσθαι.

Πριν από χρονιά  είχαμε δει τον  Ιβαν Σαββίδη να μπαίνει στο γήπεδο με ένα περίστροφο στην κωλότσεπη.

Έχουμε  δει κατά καιρούς τα πανό που αναρτούν οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων όπου κατ ουσία στηρίζουν τους φυσικούς αυτουργούς διαφόρων δολοφονιών στο όνομα  της υπεράσπισης της ομάδας τους.

Φυσικά  δεν  μάθαμε αν κανένας εισαγγελέας  απαίτησε  να κατέβουν τα επίμαχα πανό προκειμένου να  συνεχιστεί ο αγώνας στον οποίο ανέβηκαν.

Μην το ψάχνετε.  Το κράτος  μοιάζει αμήχανο μπροστά στην ανομία.

Τα χρήματα πολλά  και οι ψήφοι πολλοί. Δεν αφορά μόνο ένα κόμμα. Είναι υπερκομματικό ζήτημα.

Έχει να κάνει με μια  κουλτούρα ανοχής  στην βία.

Η μελαγχολική εικόνα συμπληρώνεται από την  προσπάθεια  να επιβληθεί η νομιμότητα  στα Πανεπιστήμια. Μην σας ξεγελάει η δήθεν πολιτική διάσταση των καταλήψεων εκεί.

Η αλήθεια πάντως  είναι ότι έχουν λυθεί πολλές καταλήψεις από την κανονική αστυνομία   αλλά το πρόβλημα γενικότερα  κολλάει στην απροθυμία μερικών πρυτανικών αρχών να εφαρμόσουν τον νόμο είτε λόγω φόβου, που να μπλέκουμε κι είτε λόγω μια εγγενούς  ανοχής  στο όνομα μιας  στρεβλής κατά τη γνώμη μου  αντίληψης για την έννοια των ακαδημαϊκών ελευθεριών.

Πηγαίνοντας  και το χώρο της μέσης εκπαίδευσης  συναντάμε κι εκεί μια ανοχή για τις καταλήψεις  αν  κι αυτές  είναι μάλλον σε μείωση.

Ο κοινός παρονομαστής  σε όλα αυτά   είναι η νεολαία.

Τόσο στα φαινόμενα οπαδικής βίας  όσο και στις καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων  οι πρωταγωνιστές είναι νέα άτομα  που προφανώς  έχουν υιοθετήσει ένα  στραβό αξιακό κώδικα.

Εδώ  έρχεται αυτό που πολλοί μας θυμίζουν: ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΡΞΑΣΘΑΙ.  Είναι μια φράση χωρίς  συγκεκριμένο πατέρα   που  πολλοί  την επικαλούνται.

Εδώ όμως  ανοίγουμε μια άλλη συζήτηση για το πως νοείται η παιδεία. Και φυσικά  το ρόλο της οικογένειας  αλλά και του σχολείου στην αγωγή των παιδιών.

Γιατί μην γελιόμαστε. Η ανοχή  και τα μη όρια   δίνουν το μήνυμα  ότι τα πάντα είναι επιτρεπτά. Κάποτε το λέγαμε  δημοκρατία στο όνομα της  αντίδρασης στην αυταρχικότητα που βιώναμε  παλιά σε όλες τις πλευρές της ζωής. Σήμερα όμως δεν είναι παρά έλλειψη μέτρου, ανοχή στην ανομία και φυσικά  έλλειμμα  αποφασιστικότητας.

Κι ας  επικαλούνται διάφοροι άπειρες δικαιολογίες μιλώντας  για καλή βία (με ιδεολογική αφετηρία) και κακή βία όπως  οι λούμπεν συμπεριφορές στον αθλητισμό.  Η ουσία είναι μια.

Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.  Ας το παραδεχτούμε και  μετά θα μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ