Οι ακραίοι βρίσκονται σε όλο το φάσμα της της ανθρώπινης σκέψης.

Ακροαριστεροί, ακροδεξιοί, ακροορθόδοξοι, ακροκαθολικοί, ακροπατριώτες, ακροροκάδες…συμπληρώστε ελεύθερα.

Ο ακραιοκάτι δεν πιστεύει απλώς στα ιδεώδη του.

Ως κάτοχος της απόλυτης, μοναδικής αλήθειας, την επιβάλλει βίαια, αν μπορεί βέβαια.

Κλείνει το δρόμο στην άλλη γνώμη, δεν συμβιβάζεται, δεν διαπραγματεύεται, δεν συνυπάρχει…

Αρνείται την ύπαρξη του άλλου.

Ο ακροφίλαθλος το πολύ πολύ να θεωρεί ότι κάθε άγγιγμα του αντιπάλου είναι πέναλτι.

Δεν πειράζει ιδιαίτερα.

Αλλά στην πολιτική οι ακραίοι συνήθως αποβαίνουν μοιραίοι.

Στην δυσάρεστη επικαιρότητα τώρα…

Τόσο το Ισραήλ όσο και η Παλαιστίνη είναι θύματα της επικράτησης των ακραίων.

Το τίμημα το πληρώνουν οι Παλαιστίνιοι πολίτες και, μη γελιέστε, οι Ισραηλινοί κι οι απανταχού Εβραίοι..

Στο παρελθόν, σήμερα, στο ορατό μέλλον.

Η Χαμάς πραγματοποιεί την φρικιαστική επιδρομή γνωρίζοντας απόλυτα ή μάλλον προκαλώντας συνειδητά αυτό που θα επακολουθούσε.

Η ανθρώπινη ζωή της είναι αδιάφορη.

Η ύπαρξη της δικαιώνεται από τον θάνατο.

Ο Νεντανιάχου αμύνεται περικυκλωμένος, Χαμάς, Χεσμπολά, Ιράν, τους συντρίβει.

Πόσο θα κρατήσει αυτό; Ευκαιρία για διαπραγμάτευση από θέση ισχύος.

Αλλά όχι…

Ξεπερνάει τα όρια της άμυνας και οδηγεί σε απερίγραπτη ανθρωπιστική κρίση ένα ολόκληρο λαό, σε εθνοκάθαρση.

Η ύπαρξη του δικαιώνεται από τον θάνατο.

Η Χαμάς στηρίζεται στον ακραίο θρησκευτικό φονταμενταλισμό.

Ο ακραίος θρησκευτικός φονταμενταλισμός στηρίζει στην κυβέρνηση τον Νεντανιάχου.

Η σύνεση, ο συμβιβασμός, διώκονται.

Ο καθένας επικαλείται το δικό του ιστορικό δίκιο, ο άλλος «ήρξατο χειρών αδίκων», συνεχίζουν ακάθεκτοι επιβεβαιώνοντας το λαϊκότερον…«στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».

Κανείς δεν κάνει βήμα πίσω και ο άμοιρος Παλαιστινιακός άμαχος λαός, που βέβαια χρησιμοποιείται σαν ασπίδα από την Χαμάς, πληρώνει τραγικό τίμημα.

Έ, και λοιπόν;

Έχουμε ηθική υποχρέωση, ανεξάρτητα από την τοποθέτηση μας, να συμπαρασταθούμε στο απίστευτο δράμα που βιώνουν οι άμαχοι.

Ομως πόση υποκρισία κρύβεται τους δήθεν αλληλέγγυους που ουδέποτε καταδίκασαν την αρπαγή των ομήρων, ουδέποτε ζήτησαν την άμεση επιστροφή τους. Αν και κατι τέτοιο θα στερούσε δικαιολογίες για την συνεχιζόμενη ισοπέδωση της Γάζας.

Ή μάλλον, ακριβώς γι αυτό.

Κι ακόμη περισσότερη σε αυτούς που ολοφύρονται για την Παλαιστίνη ενώ σιωπούν ή επικροτούν την φασιστική επίθεση του Πούτιν στον επίσης δύστυχο ηρωικό Ουκρανικό λαό.

Ο επιλεκτικός, συγκυριακός, μονοσήμαντος Ανθρωπισμός χάνει κάθε περιεχόμενο.

Μετατρέπεται σε όργανο προπαγάνδας.

Δυστυχώς η δική μας ανθρωπιστική αγωνία πολύ λίγο μπορεί να επηρεάσει τα πεδία των μαχών.

Είναι όμως μια ευκαιρία να αναλογιστούμε τις δικές μας επιλογές, τηρουμένων των αναλογιών.

Που θα οδηγούσε η επικράτηση των δικών μας ακραίων στη δική μας χώρα;

Των ασυμβίβαστων, των Τουρκοφάγων, των «12 μίλια τώρα» κι ότι θέλει ας γίνει, των «γιατί συζητάμε με τον Ερντογάν».

Των «έξω από το ΝΑΤΟ», «έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση», έξω γενικώς…

Των πατριωτών που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Μια βόλτα στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, στη Σμύρνη, στην Κύπρο, μας δίνει μια ιδέα.

Αυτά σκεφτόμαστε εμείς οι διαλλακτικοί, οι συμβιβασμένοι.

Μπροστά σε μια ματωμένη οθόνη, θεατές σε έργο τρόμου, όχι δεν είναι Netflix…

Δια του τρόμου υποψιασμένοι και ελαφρώς σοφότεροι ελπίζω…

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ