Όπως και να το κάνουμε, ο λαός μας αγαπά το θέαμα. Όπως κάποτε στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, οι σημερινοί πράσινοι και βένετοι στήνονται στην τηλεόραση για να δουν τον δικό τους ηνίοχο, τον δικό τους μονομάχο να ξιφουλκεί κατά των αντιπάλων του και τους κάνει χίλια κομμάτια, ευτυχώς πλέον μεταφορικά. Η τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία, η σοβαρότητα, η ευγλωττία, η σύνεση λίγους ενδιαφέρουν, τα ψέματα, οι κομπασμοί και οι αοριστολογίες σπάνια ενοχλούν. Οι περισσότεροι παρακολουθούν μοιραζόμενοι την ίδια προσδοκία με πολλούς δήθεν λάτρεις της formula 1: περιμένουν εναγωνίως την θεαματική και-συχνά-αιματηρή τράκα, το μεγάλο γεγονός που θα σχολιάζουν με την παρέα αργότερα σε κάποιο καφενείο. Κατά τις συζητήσεις στη Βουλή επευφημείται η ατάκα, η μαγκιά, η «τάπα», νικητής είναι εκείνος που τα «χώνει» και φέρνει τον..εχθρό σε αμυντική θέση. Φαίνεται πως για πολλούς έτσι αποδεικνύεται το αντριλίκι, το υπέρτατο αναγκαίο προσόν για να διοικήσει κανείς αυτή της αλλοπρόσαλλη χώρα.
Φίλος που γενικά κλίνει υπέρ της ΝΔ μου εξέφραζε το παράπονο πως ο Μητσοτάκης δεν ήταν αρκετά επιθετικός, δεν φάνηκε τάχα αρκετά «αλήτης» στην πρόσφατη συζήτηση για τη δικαιοσύνη και τη διαφθορά. Ο Τσίπρας, σύμφωνα με τον φίλο, είναι μεγάλη γάτα, λαοπλάνος απ’τους λίγους, και δε νικιέται με ευπρέπεια και ορθό λόγο. Υποψιάζομαι πως ο φίλος θα ήταν πολύ ευτυχισμένος αν ο Κυριάκος πρώτα καταχέριαζε τον θρασύ πρωθυπουργό και μετά πηδούσε πάνω του και τον άρχιζε στα σκαμπίλια. Ουάου!!! Άντε και το’κανε. Και μετά τι? Θα άλλαζε έτσι κάτι προς το καλύτερο? Θα λύνονταν τα θεμελιώδη προβλήματα μας? Είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως το μέλλον μας θα κριθεί σε μια κοκορομαχία? Έτσι θα βγούμε από το σκοτεινό τούνελ της κρίσης? Είναι δυνατόν να ξεχνάμε πως ο Θησέας βγήκε από τον σκοτεινό λαβύρινθο όχι μόνο χάρη στην ανδρεία του, μα κυρίως χάρη στην εξυπνάδα του?
Μας τον θύμισε τον λαβύρινθο ο ΠτΔ Πάκης Παυλόπουλος. Βέβαια εκείνος τον ταύτισε με την Οικονομία, χωρίς προφανώς να αντιλαμβάνεται πως αυτή δεν έχει έξοδο μα αντίθετα είναι μια αδιάκοπη ανθρώπινη δραστηριότητα. Ας μη τον παρεξηγούμε, πόσα πια να ξέρει ένας καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπερυπουργός. Σύμφωνα λοιπόν με τον πρόεδρο Πάκη, μέσα στην ερεβώδη παγκόσμια οικονομία ζει ο Μινώταυρος ως το τέρας του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο θα πρέπει να κατανικήσουν οι λαοί για να ξαναβρεθούν στο φως. Τις δηλώσεις αυτές τις έκανε στο Ισραήλ, σε έναν τόπο όπου οι κάτοικοι, αν και ζουν με το όπλο παρά πόδα, μετέτρεψαν την έρημο σε μπαχτσέ, διακρίνονται στην υψηλή τεχνολογία, πρωτεύουν στην παραγωγή γενόσημων φαρμάκων και έχουν αξιοποιήσει τις σημαντικές αμυντικές τους δαπάνες για την συγκρότηση μια διεθνώς ανταγωνιστικής αμυντικής βιομηχανίας. Κι όλα αυτά με ιδιωτικές προσπάθειες που διευκολύνθηκαν από το κράτος. Κοινώς, καμία σχέση με την πατρίδα μας, για τα χάλια της οποίας ευθύνονται οι πλέον συντηρητικές δυνάμεις της, αυτές που σήμερα εκφράζονται από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μα και τον Παυλόπουλο.
Είναι αλήθεια, αντιμετωπίζουμε έναν θεόρατο και μοβόρο Μινώταυρο, όμως αυτός ονομάζεται λαϊκιστικός κρατισμός, όχι νεοφιλελευθερισμός. Οι αντιπαραγωγικές ΔΕΚΟ, οι προνομιούχοι του Δημοσίου, η αντιδημοκρατική πολυνομία, η τυπολατρική γραφειοκρατία, η γενικευμένη διαφθορά, η αδηφάγος διαπλοκή, η άνευ ορίων ασυλία των πολιτικών, η μη λογοδοσία των κρατικών λειτουργών είναι όλα στοιχεία που συνθέτουν ένα τυπικό ψευδοπατριωτικό σοσιαλιστικό καθεστώς τριτοκοσμικού τύπου, σα της Βενεζουέλας. Πουθενά δεν συναντάται στην πατρίδα μας ψήγμα δυτικής φιλελεύθερης οργάνωσης, όμως ακόμη κι ένας «δεξιός» πολιτικός αυτήν ψέγει για όλα μας τα προβλήματα. Και κουμπώνουν δυστυχώς οι απόψεις του Προέδρου με την στάση κάποιων παλιών βουλευτών της ΝΔ, οι οποίοι είτε αντιδρούν στις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του αρχηγού τους, είτε απλά σιωπούν, υπονομεύοντας την προσπάθεια του. Η αυτοκαταστροφική αντίσταση στις αλλαγές διατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα, και θα ξεριζωθεί με πολύ υπομονή κι επιμονή, κι όχι με αγριάδες.
Για σαράντα χρόνια εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση τα δυο παλιά «μεγάλα» κόμματα, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και η συντηρητική ΝΔ, με τις πολιτικές διαφορές τους να αμβλύνονται και σχεδόν να εξαφανίζονται μετά το ’90. Ο μεγάλος όμως υποβολέας της εθνικής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής ήταν κατά τη Μεταπολίτευση η ελληνική Αριστερά, μέσω της δημοσιογραφίας, του εκπαιδευτικού συστήματος και του πολιτισμού. Αυτή ήταν πίσω από κάθε δυναμική διεκδίκηση, όσο παράλογη κι αν ήταν. Αυτή εξίσωσε το επιχειρηματικό κέρδος με την λαμογιά. Αυτή κατέστησε τον όρο «ιδιωτικοποίηση» συνώνυμο με το «ξεπούλημα». Αυτή πάλεψε πιο λυσσαλέα εναντίον κάθε μορφής αξιολόγησης. Αυτής έργο ήταν η συνταγματική απαγόρευση ιδιωτικών ΑΕΙ , ώστε να ελέγχει τη διακίνηση ιδεών και να πρώτη να συγκροτήσει κομματικό στρατό. Μπορεί και τα κόμματα εξουσίας να υιοθέτησαν τις πρακτικές της επειδή ήταν αποτελεσματικές στην άγρα ψήφων, όμως και τα δικά της ιδεολογήματα αναπαρήγαγαν οι οκνηροί πολιτικοί του κατεστημένου, καθιστώντας την πολιτικά πολύ ισχυρότερη από την συνήθη εκλογική της δύναμη.
Ο υποβολέας ανέλαβε τελικά τα ηνία της χώρας και τα έκανε μαντάρα, όπως ήταν αναμενόμενο. Όμως η ακατάβλητη επανάληψη των θεωριών του τον προστατεύει ακόμη από τη λαϊκή οργή. Τα ασήμαντα επικοινωνιακά προσόντα του Τσιπρα θεωρούνται ισχυρά όπλα από μια κοινή γνώμη που έχει εκπαιδευθεί μεθοδικά να εντυπωσιάζεται από το θέαμα και όχι την ουσία. Η αντιπολίτευση οφείλει να καταβάλει κοπιώδη-ίσως και μακροχρόνια προσπάθεια-εφόσον επιθυμεί να ανελιχθεί στην εξουσία με την ψήφο μιας συνειδητοποιημένης πλειοψηφίας. Η γνώση πως το αληθινό πρόσωπο του Μινώταυρου είναι ο αριστερίστικος κρατισμός δεν θα εμπεδωθεί στους έλληνες μέσω της Θείας Επιφοίτησης, μα με συνεχή και πειστικό λόγο στην κοινωνία. Οι προβεβλημένοι πολιτικοί της ευρωπαϊστικής αντιπολίτευσης έχουν την πρόθεση να πάρουν στις πλάτες τους αυτό το έργο;