Ο κ. Μητσοτάκης αν και βουλευτής το 2007, δεν ευθύνεται ούτε για τις καταστροφικές πυρκαγιές που έκαψαν την Πελοπόννησο ούτε για τα χρήματα των φορολογουμένων που σκορπίστηκαν για να κερδίσει τις εκλογές η Ν.Δ. (Πάντως να σημειωθεί πως οι φαύλες συναλλαγές μέτρησαν και έφεραν σε δεύτερο πλάνο τους δεκάδες νεκρούς. «στην Ηλεία, που επλήγη περισσότερο, βγάλαμε και μία έδρα παραπάνω» έλεγε υπουργός της τότε κυβέρνησης…)
Όμως ο απίστευτος διάλογος Δούκα-Λιβανού ενοχλεί τον κ. Μητσοτάκη πολύ περισσότερο από όσο φάνηκε με την αποπομπή του υπουργού του. Γιατί ρίχνει την κουρτίνα που επιμελώς έχει κρεμάσει η Ν.Δ για να κρύψει την περίοδο 2004 – 2012. Χωρίς κουρτίνα φωτίζονται οι τεράστιες ευθύνες του κυβερνώντος κόμματος τόσο στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της οικονομίας 2004 – 2009 που έφερε τα μνημόνια όσο και στην περίοδο 2010 – 2012 που αντιπολιτεύθηκε σκληρά το πρώτο μνημόνιο και την εξυγίανση της οικονομίας, δίδοντας πολιτική νομιμοποίηση και αστικό λούστρο, στον εξτρεμισμό της ακροδεξιάς (Χρυσή Αυγή – ΑΝΕΛ) και της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) Έτσι η κυβέρνηση αποπέμπει τον κ. Λιβανό, διαγράφει τον κ. Δούκα που μοίραζε τα χρήματα του δημοσίου με τσάντες και σακούλες, αλλά τσιμουδιά για τον Κώστα Καραμανλή που έδινε τις εντολές. Όπως δεν αναφέρει λέξη για τις ευθύνες Καραμανλή και ο ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορεί για τις πυρκαγιές του 2007 την σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη…
Παρένθεση : Ο κ. Δούκας που μοίραζε τα χρήματα των φορολογουμένων γνώριζε τις καταστροφικές επιπτώσεις γιατί δεν ήταν τυχαίος . Ήταν υφυπουργός Οικονομικών και επικεφαλής του Γενικού Λογιστηρίου. Μάλιστα ένα χρόνο μετά τις πυρκαγιές προειδοποιούσε με επιστολή τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή: «Το επόμενο δωδεκάμηνο το Ελληνικό Δημόσιο θα χρειαστεί πάνω από 40 δις. ευρώ για να καλύψει τις ανάγκες του» Δυστυχώς δύο μήνες αργότερα, στις 23 Δεκεμβρίου 2008, με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό να επιδεινώνεται επανέρχεται με χειρότερη πρόβλεψη : «Χρειαζόμαστε 47 δις για το 2009 !» Άλλωστε όπως έχει πει σε συνέντευξη και ο τότε τσάρος της οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης ο Κώστας Καραμανλής γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας αλλά στις προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης η απάντηση ήταν «άστο για αργότερα!» Προφανώς προγραμμάτιζε το πρόβλημα να εμφανιστεί στην επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν πολλαπλασιαζόταν σε τέτοιο βαθμό που θα καθιστούσε ανέφικτη οποιαδήποτε διαχείριση. Κλείνει η παρένθεση.
Ο κ. Μητσοτάκης φοβάται πως σε μια περίοδο που οι προβολείς της δημοσιότητας είναι στραμμένες στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ίσως οι πολίτες αναρωτηθούν μήπως για την περιπέτεια της χώρας την περίοδο 2010 - 2019 από τις δύο συστημικές πολιτικές δυνάμεις, αδίκησαν το ΠΑΣΟΚ που αγωνίστηκε για να ορθοποδήσει η οικονομία και ευνόησαν την Ν.Δ που την κακοποίησε. Να θυμηθούν το γεγονός οτι το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανεβαινε συνεχώς απο το 1974. Για πρώτη φορά το Δημόσιο Χρέος την περίοδο Σημίτη μειώθηκε κατά 1,4 μονάδες, το 1995 ήταν 99,2% και πήγε 97,8% το 2003. Και να προβληματιστούν γιατί με τον Καραμανλή αντί αυτονόητα να συνεχίσει την δρομολογημένη πορεία, έρχεται η καταστροφική αντιστροφή, φθάνει το 2009 στα ύψη (127,9 %) και το κυριότερο με τάση εκτροχιασμού που χωρίς μέτρα σύντομα θα ξεπερνούσε το 300%... Ειδικά σήμερα που οι μνήμες του Δημόσιου Χρέους και των ελλειμάτων επιστρέφουν καθώς μήνα με το μήνα ανεβαίνει. Έφθασε τα 386 δισ. ευρώ, δηλαδή 200% του ΑΕΠ και δείχνει την σημερινή κυβέρνηση να κινείται χωρίς δημοσιονομική επίγνωση. Όπως ακριβώς και η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή την περίοδο 204 – 2009.
Τόσο η Ν.Δ όσο και Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξεχάσουμε πως τα καταστροφικά αποτελέσματα των φυσικών φαινομένων, δεν είναι αναπόφευκτα, μπορούν να αντιμετωπιστούν με σχέδιο και τουλάχιστον να μετριαστούν. Δεν ήταν αναπόφευκτο το μέγεθος της καταστροφής στις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία, το 2018 στο Μάτι, το 2021 στην Βόρεια Εύβοια. Ούτε η πρόσφατη χιονοθύελλα ήταν ανίκητη. Η υποδειγματική λειτουργία των αρμόδιων υπηρεσιών στον καταστρεπτικό σεισμό της Αττικής τον Σεπτέμβριο του 1999 είναι η καλύτερη απόδειξη. Τότε που ο Σημίτης πολλαπλασίασε τις επιχειρησιακές δυνατότητες διάσωσης του κρατικού μηχανισμού, αυτό που απουσίαζε στην Πελοπόννησο, στο Μάτι, στην Βαρυμπόμπη, την Εύβοια, και την Λεωφόρο Μεσογείων.