Αγαπητέ Αλέξη
Το κακό με εμάς τους παλιούς αριστερούς που ωριμάσαμε αντικρίζοντας τις πλάνες μας, είναι ότι μάθαμε να κρατάμε στην μνήμη μας ενοχλητικές λεπτομέρειες για τους αντίπαλους μας.
Μια τέχνη χρήσιμη στις ατέλειωτες εσωκομματικές διαμάχες αλλά και όταν χρειάστηκε να αποδημήσουμε το αφήγημα σου.
Και μπορεί μεν το 2014 με 15 να ήσουν ασταμάτητος, η κοινωνία ήθελε να δοκιμάσει την τύχη της κυνηγώντας οράματα, αλλά μετρά το 2018 προσπαθήσαμε με συνέπεια να ξεσκεπάσουμε την συνειδητή εξαπάτηση του ελληνικού λαού και τις μεθοδεύσεις σου να ελέγξεις τους αρμούς της εξουσίας. Τον Καλογρίτσα τον θυμάσαι? Την Νοβάρτις μήπως;
Είναι αλήθεια ότι πολλοί πίστεψαν πως ετούτη εδώ η μικρή χωρά θα γινόταν η αφετηρία μιας πανευρωπαϊκής ανατροπής.
Τελικά καταλάβανε ότι τους έλεγες ψέματα και ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Κάποιοι θύμωσαν μαζί σου όχι επειδή τους είπες ότι πετάει αλλά επειδή δεν κατάφερες να τον κάνεις να πετάξει.
Επειδή σε παρακολουθώ από παλιά , ίσως έχει νόημα να σου θυμίσω μερικές στιγμές από την διαδρομή σου.
Ηταν 1990 όταν σε έβγαλε η Παναγιωταρέα στην εκπομπή της σαν εκπρόσωπο των καταληψιών μαθητών. Προφανώς βρέθηκες στη θέση αυτή χάρις την ένταξη σου στην ΚΝΕ, ένα χρόνο πριν, το 1989, όταν ο σοσιαλιστικός κόσμος κατέρρευσε. Άγουρο παιδί ακόμα, εγγραφές καλά στο γυαλί.
Τα γεγονότα έτρεξαν γρηγορά. Στα χρόνια που ακολουθήσαν σε κατέβασε ο Αλέκος Αλαβάνος υποψήφιο Δήμαρχο Αθήνας το 2006 αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και το 2008 σου έδωσε το δαχτυλίδι κάνοντάς σε πρόεδρο του Συνασπισμού. Μετά μετάνιωσε αλλά ήταν αργά.
Ηταν τότε που σαν καινούργιος και πολλά υποσχόμενος αρχηγός του Συνασπισμού δέχτηκες την συντακτική επιτροπή των schoolignans, του μαθητικού περιοδικού που κυκλοφορούσε μαζί με την Ελευθεροτυπία. Αξέχαστη μου έχει μείνει η αναφορά σου στον ΜΑΟ. Και όταν σου είπαν τα παιδιά Ναι αλλά ευθύνεται για εκατομμύρια θανάτους εσύ με περισσή αφέλεια ή θράσος απάντησες:
Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά, ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή. Η θεωρία της καλής βίας πάντα σας άρεσε.
Ακολουθήσαν τα γεγονότα του 2008 μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Φυσικά δεν σε ένοιαξαν οι καταστροφές. Σου αρκούσε που μαζευόταν οργή.
Έγινες αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετρά πρωθυπουργός. Η συγκυρία δούλευε για εσένα.
Ανερυθρίαστα έκανες κυβερνητικό εταίρο έναν ακροδεξιό λαϊκιστή, του έδωσες μάλιστα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας καθησυχάζοντας την δεξιά συνιστώσα ότι θα τα βρεις μαζί της. Πράγματι τα βρήκες.
Κι εκεί που ήμασταν έτοιμοι να βγούμε από το μνημόνιο τον Ιανουάριο του 2015 κι ο Δραγασάκης περίμενε το οκ για να υπογράψει εσύ επέλεξες να ακολουθήσεις τις συμβουλές του Γιάννη με το ένα ν. Καταλάβαινες περισσότερα από επαναστατική πόκα και λιγότερο από διεθνή οικονομικά.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία. Το δημοψήφισμα η κωλοτούμπα και οι ουρές στα ΑΤΜ με τα 60 ευρώ. Οδυνηρές μνήμες.
Μόνο που έχεις το θράσος τώρα να θες να ακουστεί η δική σου αλήθεια. Λες κι εμείς έχουμε ξεχάσει.
ΜΕΤΚΑ το λούστρο του Χάρβαρντ μιλάς πλέον για δημοκρατικό καπιταλισμό. Αφού απέτυχες στον δημοκρατικό σοσιαλισμό, ανακατεύεις και πάλι τις έννοιες και την τράπουλα μπας και μας πείσεις.
Για να τελειώνουμε δεν θα είχα αντίρρηση να σε ακούσω αν όλα αυτά τα χρονιά είχες παραδεχτεί ότι έκανες λάθη. Δεν το έκανες. Αφήνεις μόνο να σου δίνουν άλλοθι οι καλοθελητές λέγοντας πως ότι έκανες το έκανες με καλή πρόθεση.
Δεν σε πιστεύω Το ρ που χωρίζει το όνομα σου, Τσίπρας από την τσίπα είναι εκεί, επίμονο και αμετακίνητο. Μεταξύ μας ευτυχώς για να μην σε πιστέψουν και πάλι.