Όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ (κυρίως τα τηλεοπτικά) έχουν μετατραπεί από τις πρώτες ημέρες της εποχής των μνημονίων σε μεγάφωνα μιας συγκεκριμένης ερμηνείας της πραγματικότητας, που υποστήριξαν με διαφορετική επιχειρηματολογία, ένταση και συνέπεια, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα εκτός ίσως του κόμματος της ΔΡΑΣΗΣ.
Την ερμηνεία ότι «εμείς οι Έλληνες έχουμε πολύ πια υποφέρει από τα μέτρα που ζητούν/επιβάλλουν μέσω των μνημονίων οι δανειστές επειδή αυτά ήταν στην αρχή βαριά, μετά δυσβάστακτα, μετά αναποτελεσματικά, μετά υφεσιακά, μετά καταστροφικά, οπότε οι δανειστές δεν δικαιούνται δια να απαιτούν και νέα μέτρα πια».
Ο μιντιακός χώρος προέβαλλε κατά κόρον από την αρχή αυτή την προσέγγιση, αναδεικνυόμενος στον ισχυρότερο πόλο αντιμνημονιακής προπαγάνδας που εδραίωσε το πολιτικό αντιμνημονιακό μπλοκ και τελικά έφερε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κυβέρνηση.
Μία διαδικτυακή περιήγηση στα πρωτοσέλιδα των ΨυχαροΜπομπολέων λίγο πριν τις εκλογές το Γενάρη του ’15 θα φέρουν στη μνήμη μας τα «μόνος εναντίον όλων», τα «η ευκαιρία της Αριστεράς» και τα «επικράτηση Τσίπρα παντού» με τεράστια γράμματα σε κόκκινο φόντο και τον απαίδευτο νεαρό Κνίτη να ποζάρει με μία θεληματική έκφραση, έτοιμος ν’ αλλάξει την Ευρώπη.
Να μην τα ξεχνάμε αυτά.
Οι ενημερωτικές πολιτικές εκπομπές μετατράπηκαν σε ένα καταγγελτικό σόου «ενάντια σ’ εκείνους που ζητούν όλο και νέα μέτρα»!
Χρήσιμο είναι να θυμηθούμε ότι «υπεύθυνοι» γι αυτά τα νέα μέτρα ήταν στην αρχή οι «νεοφιλελεύθεροι του ΔΝΤ», αργότερα το ΔΝΤ ήταν «με το μέρος μας» και υπεύθυνη ήταν η «νεοφιλελεύθερη Ευρώπη», μετά κι αυτή γύρισε(sic) με το μέρος μας και η ευθύνη είχε πέσει στους «τοκογλύφους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» και πρόσφατα είναι πάλι υπεύθυνο το «νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ» ενώ οι άλλοι είναι «πιο φιλικοί» και πιο «ρεαλιστές»!
Δεν υπήρξε ούτε μία ενημερωτική εκπομπή, που να αναδείξει όλη την πραγματικότητα τα χρόνια της κρίσης. Εκείνο που απουσίασε ολοκληρωτικά από το διαπλεκόμενο ιδιωτικό τηλεοπτικό μας τοπίο και το διεφθαρμένο κρατικό αδερφάκι του ήταν η θεμελιώδης αλήθεια ότι το κράτος μας δεν είχε χρήματα για να ζήσει επειδή δεν του έφθαναν τα έσοδά του αλλά δεν μπορούσε πια να δανειστεί όπως όλα τα κράτη από τις αγορές κεφαλαίων οπότε τα μνημονιακά χρήματα ήταν η μόνη επιλογή κρατικής ύπαρξης, ο μόνος δρόμος αποφυγής ολοκληρωτικής και βίαιης κοινωνικής κατάρρευσης.
Λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και τα πρώτα μέτρα της υποχρεωτικής δημοσιονομικής προσαρμογής εξαφανίστηκε από τον μιντιακό χώρο η πραγματικότητα:
- Ότι τα χρήματα των μνημονίων ήταν δάνεια από φόρους ευρωπαίων πολιτών στους οποίους λογοδοτούν οι κυβερνήσεις που μας δανείζουν.
- Ότι το κράτος μας, δηλαδή για παράδειγμα τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συντάξεις, οι μισθοί του Δημοσίου, η Αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις θα είχαν καταρρεύσει χωρίς τα δάνεια μέσω των μηχανισμών στήριξης, καθώς και τα δάνεια από πολίτες 160 κρατών που συνεισφέρουν (όπως κάνει και η χώρα μας) στο ΔΝΤ για τέτοιες παρεμβάσεις στήριξης κρατών σε κατάρρευση.
- Ότι και τα 3 μνημόνια δεν ήταν τίποτα άλλο από συμβόλαια που έχουν υπογράψει οι νόμιμες ελληνικές κυβερνήσεις (δηλαδή όλοι εμείς οι Έλληνες) με τις νόμιμες κυβερνήσεις όλων των λαών που μας έχουν δανείσει και ότι κάθε αξιόπιστο κράτος τηρεί την υπογραφή του και αποπληρώνει τα δανεικά του.
- Ότι το «άρθρον πρώτον» όλων αυτών των συμβολαίων που τα λέμε μνημόνια λέει ένα απλούστατο και αυτονόητο πράμα:
Ότι βασική υποχρέωση του κράτους είναι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί
Τι πάει να πει αυτό;
Κάτι που κανένας Λυριτζής, κανένας Παπαδάκης, καμία Τρέμη, κανένας μιντιακός «Ενημερωτής» δεν έχει πει ποτέ εδώ και έξη χρόνια.
* Ότι όσο το κράτος έχει περισσότερα έξοδα από τα έσοδά του θα πρέπει να βρίσκει πόρους διαφορετικούς από τα χρήματα των μνημονιακών δανείων γιατί αυτά θα πηγαίνουν (σύμφωνα με τα συμβόλαια δανεισμού που έχουμε υπογράψει) για εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους που εμείς με το κράτος μας αποκλειστικά δημιουργήσαμε.
* Ότι κανένα από τα τρία μνημόνια δεν έλεγε πού να βρούμε αυτά τα παραπάνω χρήματα και απλά συνιστούσαν όλα στις κυβερνήσεις μας να προτιμούν την περικοπή κρατικών δαπανών από την επιβολή νέων φόρων για να αντιμετωπίζουν τα κρατικά έξοδα.
* Ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν ακολούθησε όσο έπρεπε τη σύσταση των μνημονίων να δώσει περισσότερη έμφαση σε περικοπή κρατικών δαπανών, για αυτό και ισοσκέλισε τον κρατικό προϋπολογισμό με μεγάλους φόρους που είχαν αποτέλεσμα την καταστροφή πάγιου και κυκλοφορούντος κεφαλαίου και την εκτόξευση της ανεργίας.
* Ότι το τραπεζικό σύστημα, ανερυθρίαστα συστημικό, αποτέλεσε ανέκαθεν μέρος του ελληνικού προβλήματος και όχι μέρος της λύσης του, δεχόμενο να υπερδανείζει ένα κράτος που έβλεπε ότι βαδίζει σε δημοσιονομικό αδιέξοδο και σήμερα επιχειρεί να παρουσιασθεί ως οσιομάρτυρας θυσιαζόμενος για αμαρτίες «του πολιτικού κατεστημένου»! Αν μη τι άλλο οι τράπεζες είναι εκεί για να ξέρουν πώς να προφυλάξουν τα χρήματα και τις περιουσίες των καταθετών, την ασφάλεια και τη χρηματοδότηση των επενδύσεων.
* Ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κατάφερε έστω και όχι με τον καλύτερο και δικαιότερο τρόπο να φέρει τα κρατικά έσοδα-έξοδα ίσα βάρκα-ίσα νερά, αλλά και να παραδώσει στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου ένα μικρό έστω λειτουργικό και όχι αληθινό πλεόνασμα.
* Ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο ό,τι είχε αρχίσει να κάνει ως αντιπολίτευση καίγοντας την Αθήνα, να βάλει δηλαδή φωτιά σε ολόκληρη τη χώρα δημιουργώντας και πάλι ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό και επιλέγοντας τον ισοσκελισμό του με τη βαρύτερη, πιο άδικη και εντελώς αναποτελεσματική φορολογία, μέσα σε ένα πλαίσιο πρωτοφανούς υποσχεσιολογίας, ιλιγγιώδους γκαιμπελίζοντος ψεύδους και νεοφασίζοντος διχαστικού λόγου που φούσκωσε τα πανιά των Μιχαλολιάκων.
* Ότι τελικά τα δημοσιονομικά μέτρα δεν είναι ένα σακί λεφτά που τα μετρήσαμε και ξέρουμε πόσα είναι, αλλά ένα σακί που θα χρειάζεται όλο και περισσότερα μέτρα για να το γεμίσεις όσο το κράτος θα χρειάζεται περισσότερα ή όσο θα εισπράττει λιγότερα λόγω καταστροφής και αποεπένδυσης. Με άλλα λόγια όσο θα φορτώνουν με κηφήνες τύπου ΕΡΤ τους πολίτες και ανεκδιήγητους αγράμματους Καρανίκες τα κρατικά έξοδα, όσο θα διώχνουν επενδύσεις και θα χειροτερεύουν την κρατική αξιοπιστία διεθνώς, δεν πρόκειται να βγούμε από την ύφεση, δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη δεν πρόκειται να ξαναδανείσουν το κράτος οι αγορές αλλά δεν πρόκειται οι ευρωπαίοι πολίτες να δεχθούν-όπως είναι αυτονόητο-να καλύπτουν στο διηνεκές μία ευχάριστη ζωή στην ωραιότερη και πιο αδικημένη χώρα του κόσμου.
Αυτό το μεγάλο ψέμα και τον Αντιευρωπαϊκό φανατισμό συντηρεί επί έξη χρόνια το αντιμνημονιακό, μιντιακό μπλοκ.
Αυτό συντήρησε και συντηρεί το υπόρρητο μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΚΚΕ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια και έφθασε πια στο τέλος του.
Όπως σε όλους τους χώρους των προνομίων, έτσι και στον μιντιακό αρχίζει να γίνεται φανερό ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, κινδυνεύουν πια σοβαρά όχι μόνο τα όποια προνόμιά τους αλλά η ίδια τους η ύπαρξη αφού κινδυνεύει να μην μείνει τίποτα όρθιο
Το ίδιο και συνταξιούχοι που πίστεψαν ότι θα πάρουν πίσω τη 13η σύνταξη, δημόσιοι υπάλληλοι που πίστεψαν ότι μπορούσαν να διατηρήσουν τα διάφορα προνόμιά τους, κλειστά επαγγέλματα που πίστεψαν ότι μπορούν να συνεχίσουν σε καθεστώς ακραίου προστατευτισμού, αγρότες κανονικοί και αγρότες μαϊμού που είχαν μάθει να ζουν ως πελάτες, καταλαβαίνουν κάθε μέρα και περισσότερο ότι με το ΣΥΡΙΖΑ ο κίνδυνος έγινε πολύ μεγαλύτερος, είναι ο κίνδυνος να μικρύνει τόσο πολύ η «πίττα» που τα προνόμια από την προηγούμενη άδικη μοιρασιά της δεν θα έχουν κανένα νόημα!
Οι αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί και αποτυπώνονται ως δημοσκοπική εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ένστικτο αυτοσυντήρησης μιας κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας, έχουν ιδιοκτήτη και λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αντιδράσεις αυτές παρατηρούνται και στον μιντιακό χώρο με μία διαφορά.
Ότι επειδή αυτός είναι ο κατ εξοχήν χώρος της διαπλοκής και της διαφθοράς, θα ενταθούν το επόμενο διάστημα οι συναλλαγές του με την τυχοδιωκτική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάτω από το τραπέζι.
Οι ΤσιπροΚαμένοι από τη μία και οι ΨυχαροΜπόμπολες από την άλλη προφασιζόμενοι τον μεταξύ τους πόλεμο, θα επιχειρήσουν μία νέα ισορροπία συμφερόντων, με την κυβέρνηση να τους απειλεί με «το τέλος της μιντιακής ασυδοσίας» και τους μιντιάρχες να απειλούν με αλλαγή παρτενέρ, αλληθωρίζοντας προς την αντιπολίτευση.
Την οποία θέλουν αδύναμη να επιβάλλει ως αυριανή συγκυβέρνηση την αλλαγή ατζέντας, την ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, μαζί και των μίντια.
Γιατί λοιπόν οι μιντιάρχες να θέλουν έναν ισχυρό φιλελεύθερο πόλο ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ όταν έχουν δει ότι ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι χρειάζονται ώστε, στο πλαίσιο του παλιού δικομματικού σκηνικού, να ρυμουλκήσουν ευκολότερα και την Νέα Δημοκρατία στην παλαιά μινιοκρατική πεπατημένη, ματαιώνοντας και το εκσυγχρονιστικό κεντροδεξιό εγχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Και το ερώτημα είναι: Μπορεί αυτός ο χώρος κάτω από μιντιακή (και όχι μόνο) πίεση να βρει τη σοφία και το κουράγιο που χρειάζεται ο ίδιος και η χώρα;
Τι λες Σταύρο; Τι λες Φώφη;