Βέβαια αλλού είναι τα σπουδαία, πόλεμοι, ρουκέτες, λιμοί, δικτάτορες εκ Θεού ή επίδοξοι…κι εγώ δεν είμαι και κανένας πολιτικός γκουρού για να έχω γνώμη επι παντός.

Διεκδικώ το δικαίωμα της απόδρασης.

Σαλπάραμε με το μικρό μας ιστιοπλοϊκό προς άγνωστη κατεύθυνση, όπου φυσάει ο άνεμος δηλαδή. Το ιντερνέτ κλείνει.

Πρώτη στάση και διανυκτέρευση σε ένα όμορφο προστατευμένο κόλπο της Κύθνου.

Δύο τρία σπιτάκια, μια ταβέρνα, λίγες ξαπλώστρες, δέντρα με σκιά στην ακρογιαλιά, Ελλάδα.

Βραδιάζει.

Ξεπροβάλει ένα ολόγιομο φεγγάρι, η πανσέληνος του Ιούνη νομίζω ή κάτι λιγότερο.

Ρομάντσα, να βάλουμε μουσική.

Έ τι άλλο, σονάτα υπό το σεληνόφως, αριθμός 14, Μπετόβεν.

Ταμ ταταμ…ταμ τατάμ…

Το ακούμε ξανά σε διαφορετικές εκτελέσεις, Ρουμπινστάιν, κάπως ξερός μου φαίνεται λέει η Βερονίκ, βάλε Χόροβιτς, να αυτός χαϊδεύει τα πλήκτρα, εγώ αγαπώ την Άντζελα Χιούιτ, άκου πόσο λυρική, ισορροπημένη με έλεγχο της λεπτομέρειας. Φινάλε με Γλέν Γκουλντ, καλά αυτός είναι απρόβλεπτος, εκρηκτικός, κάνει τον ρυθμό ότι θέλει, σαν τζαζ μου ακούστηκε, αυτόν προτιμάμε, συμφωνήσαμε.

Πόσο διαφορετικό άκουσμα δίνουν οι λεπτομέρειες στις διαφορετικές εκτελέσεις.

Μα πάνω απ όλα, τι σπουδαίο έργο, όπως κι αν το ακούσεις.

Σε παίρνει από το χέρι με ένα υπνωτικό επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο, τα κάνει αυτά ο Μπετόβεν, σαν μια απόκοσμη νυχτερινή φωνή που σε οδηγεί σε ένα μελαγχολικό τοπίο φαντασίας. Κι έπειτα το αλλεγκρέτο, ρυθμικό, σχετικά ήρεμο σαν να σε προετοιμάζει γι αυτό που έρχεται.

Και να,  το ξέσπασμα, άγριο, αχαλίνωτο, κλίμακες που καλπάζουν και κορυφώνουν την ένταση με λυτρωτικές συγχορδίες…συναισθήματα οργής, πόνου, απελπισίας ποιος ξέρει τι έκρυβε η ψυχή του συνθέτη.

Μετά από διακόσια χρόνια στέκει γοητευτικό, αλώβητο, πλουσιότερο.

Εμπνεύστηκε ο Τζων Λενον και αντιστρέφοντας τις συγχορδίες έγραψε το υπέροχο Because.

Ναι, ο Νεντανιάχου, ο Τραμπ, οι Αγιατολαδες, ο Πούτιν, κι οι προκάτοχοι τους, όλοι αυτοί που καθορίζουν κι απειλούν τη ζωή σήμερα.

Όμως  δίπλα σ’ αυτούς υπήρξε και θα υπάρχει ο κόσμος της δημιουργίας. Καλλιτεχνικής, αρχιτεκτονικής, επιστημονικής που μένει στους αιώνες για να μας θυμίζει οτι η ανθρωπότητα μπορεί να εκφραστεί και να επικοινωνήσει με λεπτά  συναισθήματα, με φαντασία, με πνεύμα, με ήχους, με σχήματα, με λέξεις ύψιστης αισθητικής που μιλούν σε όλους και μας ενώνουν.

Η αναζήτηση της ομορφιάς, όπου ο καθένας την συναντά, δεν  είναι μόνο πράξη παρηγοριάς αλλά και δύναμη.

Η επαφή με τα αριστουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος μπορεί να είναι βαθύτατη πράξη αντίστασης.

Κι ίσως εδώ να περικλείεται η ουσία του Ουμανισμού.

Μια αυτόνομη κουκκίδα στη μέση του πουθενά εμείς.

Το πρωί μας ξυπνά ο ήχος από μπουλντόζες και εκσκαφείς.

Χτίζουν σε δυο τρία σημεία ποιός ξέρει τι, βίλες, ξενοδοχεία, τουριστική αξιοποίηση, τα συνηθισμένα.

Υπενθυμίζοντας μας ότι η παρθενία της ελληνικής φύσης είναι είδος υπό εξαφάνιση.

Σιγά σιγά η μαγεία δίνει την θέση της στην άλλη πραγματικότητα.

Ανοίγουμε τα κομπιούτερ να ρίξουμε μια ματιά στις ειδήσεις…

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ