Θυμάμαι την ανησυχία φίλου μου, πρώην οπαδού του ορθολογισμού αλλά νυν φιλοσύριζα, την εποχή του «μακεδονικού».

Είχε πληροφορηθεί ότι οι δημοσκοπήσεις  που διεξήγοντο για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, έδειχναν μετατοπίσεις ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ στο εθνικιστικό (νατιβιστικό) τότε μόρφωμα, της  Πολιτικής  Άνοιξης του Σαμαρά. «Φοβάμαι – μου έλεγε – ότι υπάρχει κίνδυνος να  κάνει ο Ανδρέας κάποια ακραία κίνηση, για να συγκρατήσει τη διαρροή των ψηφοφόρων του». Και σε λίγες μέρες επαληθεύτηκε. Είχαμε την κήρυξη του «εμπάργκο» στη γειτονική χώρα. Όπου βεβαίως, το μόνο που πέτυχε η πολιτική αυτή, η οποία ασκήθηκε αποκλειστικά με κριτήρια και στόχους εσωτερικής μικροπολιτικής, ήταν να καθιερωθεί διεθνώς το όνομα «Μακεδονία», χωρίς κανέναν άλλο προσδιορισμό. Και αυτό το ήξεραν ότι θα συμβεί, όλοι οι πρωταγωνιστές (Παπανδρέου, Σαμαράς και Έβερτ), των δήθεν «πατριωτικών» αγώνων. Με κυνισμό όμως το αποδέχονταν στο παιχνίδι της δημαγωγίας, που είχε στόχο την εσωτερική εξουσία.

Σήμερα η κυβέρνηση, «εσωτερικοποιώντας» πάλι τις  διεθνείς μας σχέσεις, επαναλαμβάνει ακριβώς τα ίδια. Και εξηγούμαστε:

Ίσως είναι η μοναδική κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας η οποία, αφού κέρδισε την εξουσία με βάση θεωρίες συνωμοσίας, (π.χ. μνημόνιο που έγινε σκόπιμα, για να μας πάρει η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε υδρογονάνθρακες και υδατάνθρακες), εν τούτοις δεν αρκέστηκε στην επιτυχία της αυτή. Επιχειρεί και να κυβερνήσει με θεωρίες συνωμοσίας!

Όμως, όταν υπέγραψε και η ίδια μνημόνιο, τέλειωσε και η «συνωμοσία του μνημονίου». Άρα, έπρεπε να επινοηθεί  ένα νέο φάντασμα «συνωμοσίας». Επινόησε λοιπόν τη «συνωμοσία της διαπλοκής».  Η οποία όμως «ξεφούσκωσε» πριν καν αναγγελθεί. Διότι δεν μας εξήγησαν τι ακριβώς εννοούσαν. Αφού δεν μας είπαν ονόματα, διευθύνσεις και – κυρίως – χρήματα, τα οποία θα παίρναμε από τη «διαπλοκή» και θα μας έσωζαν. Και έμειναν μόνο κάτι γάτες και τα σχετικά γέλια.

Και ερχόμαστε στα χθεσινά. Προφανώς ήταν αυτονόητο(;) – έτσι λένε αυτοί που ξέρουν – να υποκλέπτει η ελληνική ΕΥΠ τις συνομιλίες των παραγόντων του ΔΝΤ. Έλα όμως που το τμήμα στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης  έχει «Καρανίκες»… (Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά σε ανθρώπινο τύπο). Οι οποίοι, προφανώς ούτε κατάλαβαν τι άκουγαν, ούτε ποια σημασία είχαν αυτά που άκουγαν.

Κατάλαβαν όμως κάτι άλλο, το οποίο ήταν οικείο στο δικό τους σύμπαν. Ότι, τώρα που ξεφούσκωσαν όλες οι προηγούμενες «συνωμοσίες», ήταν αναγκαίο να επινοηθεί μία νέα. Οπότε, το προϊόν των υποκλοπών, έδινε την ευκαιρία. Και γι’ αυτό το διέρρευσαν, επανεπινοώντας ως «συνωμότη» το ΔΝΤ. Άσε που φέρονται να μην κατάλαβαν ότι, ακόμη και από τις υποκλαπείσες συνομιλίες, το ΔΝΤ είναι αυτό που επιδιώκει τη μείωση του χρέους! Και μεθόδευσαν όλα αυτά, για να ρωτάει στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας τον κ. Μητσοτάκη, αν είναι με την Ελλάδα ή με το Ταμείο! (Τον νέο εχθρό δηλαδή, που «συνωμοτεί»)!

Η ήττα μας στο «Μακεδονικό» που περιγράψαμε, ήταν μάλλον ανώδυνη, αφού έχει συμβολική ή σημειολογική σημασία. Στο καινούργιο όμως παιχνίδι, που εντελώς τυχοδιωκτικά άνοιξαν οι κυβερνήτες μας για να δημιουργήσουν κλίμα πολέμου, οι κίνδυνοι είναι πραγματικοί.  Διότι, αν «αν σπάσει η στάμνα», η χώρα δεν έχει γυρισμό. Ίσως δεν το καταλαβαίνουν. Ίσως το καταλαβαίνουν και αδιαφορούν. Σε κάθε όμως περίπτωση, μήπως ήρθε η ώρα να φύγουν κυνηγημένοι από το γενικό γέλιο, προτού βρεθούμε μπροστά στο αδιανόητο;