Πολλοί αριστεροί, όλων των αποχρώσεων, λίγο μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία και μέχρι τώρα, καλούν την Ουκρανία, στο όνομα του ρεαλισμού, να δεχτεί να σταματήσει να αντιστέκεται στον εισβολέα, για να ...περιορίσει τις απώλειες που έχει και θα συνεχίζει να έχει αφού ο εισβολέας είναι στρατιωτικά ισχυρότερος. Αφού ούτως ή άλλως θα χάσει, γιατί να υφίσταται τόσες απώλειες, υλικές και ανθρώπινες, άσε που έχει αναστατώσει τις ζωές μας εδώ στην υπόλοιπη Ευρώπη λόγω της ενεργειακής αναταραχής που έχει προκληθεί.
Όσο πιο γρήγορα σταματήσει την αντίσταση, τόσο λιγότερες ζωές θα θυσιαστούν και επίσης λιγότερες ζημιές θα έχει σε κτίρια και υποδομές. Αυτό βέβαια, σε μια ακραία του εκδοχή σημαίνει ότι αν δεν έριχναν ούτε μία τουφεκιά δεν θα είχαν καμία απώλεια. Μηδέν νεκρούς και μηδέν ζημιές σε κτίρια και υποδομές. Σε μια πιο ακραία ακόμα εκδοχή σημαίνει ότι κανείς πόλεμος δεν είχε γίνει στην ιστορία αν όσοι δέχονταν μια εισβολή δεν έκαναν καμία ενέργεια εναντίον αυτού που ξεκινούσε, κάθε φορά, τον πόλεμο. Και για να το τραβήξω στα άκρα άκρα, για όλες τις ανθρώπινες και άλλες απώλειες στους προηγούμενους πολέμους, φταίνε οι αμυνόμενοι, γιατί αν δεν είχαν αντισταθεί δεν θα είχαμε ούτε πολέμους ούτε απώλειες.
Η εκδοχή αυτή είναι η μόνη λογική προέκταση του συλλογισμού που καταλήγει να ζητά από τους Ουκρανούς να συμβιβαστούν για να ...σταματήσει ο πόλεμος! Έτσι σταματάνε οι πόλεμοι, όταν παύουν να πολεμάνε οι αμυνόμενοι, όσοι δέχονται μια εισβολή στο έδαφός τους.
Κάπως έτσι αφηγούνται την έκκλησή τους στην Ουκρανία να συμβιβαστεί κι ας χάσει το 25-30% του εδάφους της.
Οποία ευαισθησία απέναντι στις ανθρώπινες απώλειες των Ουκρανών! Είναι τόσο μεγάλη η ευαισθησία τους που ξεπερνά και αυτήν των ίδιων των Ουκρανών απέναντι στους συμπολίτες τους. Βλέπουν ποιο είναι το καλό των Ουκρανών για λογαριασμό τους.
Είναι αυτό που παλιά λέγαμε "Διεθνιστική αλληλεγγύη ή/και προλεταριακός διεθνισμός;
Όχι ακριβώς ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο.
Είναι μια κυνική στάση απέναντι σε ένα μείζον γεγονός στη ζωή της Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Καλούν μια χώρα να δεχτεί, χωρίς αντίσταση, την απώλεια εδαφών της με το επιχείρημα ότι ο επιτιθέμενος είναι ισχυρότερος και άρα θα νικήσει έτσι κι αλλιώς, επομένως ας του προσφέρουμε τη νίκη μια ώρα αρχύτερα για να γλυτώσουμε και κάποιες ζωές.
Βέβαια, λένε κάποιοι, αριστεροί επίσης, "τι δουλειά έχουμε εμείς στην Ουκρανία"; Αν σταματήσει ο πόλεμος θα αποκατασταθεί η ισορροπία στην ενεργειακή αγορά και θα ωφεληθούμε όλοι οι μη εμπλεκόμενοι, θα μειωθεί η ακρίβεια. Ας μη χαλάμε και τις σχέσεις μας με έναν παραδοσιακό "φίλο" της χώρας, τη Ρωσία.
Προσπαθώ να καταλάβω τι αριστερό έχει μια τέτοια προσέγγιση. Να καταλάβω αν μιλάει στο όνομα κάποιων αρχών, κάποιων αξιών και ποιες μπορεί να είναι αυτές.
Δεν βρίσκω ούτε μία!
Μια ωμή, κυνική και αδιανόητη για αριστερούς συμπεριφορά. "Αριστερή" με την έννοια που παραδοσιακά ο χώρος αυτός αντιμετώπιζε τον κάθε "εισβολέα". Ή τουλάχιστον η ρητορική του χώρου απέναντι σε "ιμπεριαλιστές" που εισέβαλαν σε αδύναμες χώρες. Και ιμπεριαλιστές ήταν οι ισχυροί της Δύσης. Τώρα μπορεί να είναι ...ιμπεριαλιστές ακόμα και αδύναμοι αρκεί να είναι "της Δύσης", δηλαδή να είναι αυτοί οι υπεύθυνοι για έναν πόλεμο ακόμα και αν δεν το ξεκίνησαν.
Άλλαξε, δηλαδή, η αριστερά στο θέμα αυτό;
Μάλλον εγώ δεν αντιλήφθηκα ότι πάντα έτσι ήταν.
Δεν είμαστε με τον αμυνόμενο, με αυτόν που δέχεται μια εισβολή, αλλά είμαστε με τον "δικό μας", είτε αμύνεται είτε επιτίθεται. Και στον πόλεμο αυτό "δικός μας" είναι η Ρωσία και σίγουρα όχι η Ουκρανία -ήθελε να μπει στο ΝΑΤΟ, αφού...
...Σε έναν πόλεμο σπάνια υπάρχει απόλυτη ισορροπία δυνάμεων. Συνήθως ο ένας εμπόλεμος είναι ισχυρότερος του άλλου και αυτός είναι κατά κανόνα ο επιτιθέμενος, αυτός που ξεκινά τον πόλεμο.
Η πιο "αδύναμη", λοιπόν, έχει την επιλογή να δεχτεί την στρατιωτική ανωτερότητα του αντιπάλου και να υποταγεί ή να αντισταθεί.
Να αντισταθεί ακόμα και αν δεν έχει τα στρατιωτικά μέσα να ανακόψει τον -ισχυρότερο- επιτιθέμενο;
Αν η διαφορά είναι συντριπτική, αν δηλαδή, λέμε τώρα, η Γαλλία εισέβαλε στο Λουξεμβούργο και όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα έλεγε, "τι δουλειά έχουμε στο Λουξεμβούργο, να μην εμπλακούμε", φυσικά δεν θα είχε νόημα κάποια αντίσταση του Λουξεμβούργου απέναντι σε έναν συντριπτικά ισχυρότερο εισβολέα.
Στην Ουκρανία τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι μεν πιο αδύναμη στρατιωτικά από τη Ρωσία αλλά κατάφερε να επιστρατεύσει κάθε δύναμη, ανθρώπινη και υλική, απέναντι στον εισβολέα. Και μετά από μια πρώτη αμηχανία, είχε και την βοήθεια μεγάλου μέρους της δυτικών χωρών.
Αν κάθε εισβολέας έμενε στο απυρόβλητο και πετύχαινε να "νομιμοποιήσει" ότι κατάφερε με την ισχύ των όπλων, το μήνυμα θα ήταν τραγικό.
Αν η Ουκρανία δεν βοηθηθεί από άλλες χώρες -και την Ελλάδα- είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσει να προστατέψει τα υπόλοιπα εδάφη της και σίγουρα θα χάσει και αυτά που έχει καταλάβει η Ρωσία τα τελευταία χρόνια.
Ε, εσείς της αριστεράς, τι λέτε;
"Τι δουλειά έχουμε στην Ουκρανία"; "Σταματήστε να βοηθάτε την Ουκρανία"; "Αφήστε την έρμαιο στις ορέξεις του Πούτιν";
Α, μάλιστα. Τώρα το κατάλαβα. Αυτό είναι αριστερή πολιτική αρχών, αξιών!
Μου πήρε χρόνια, αλλά επιτέλους κατάλαβα τι σημαίνει "Διεθνιστική αλληλεγγύη ή/και προλεταριακός διεθνισμός"...