Το τέλος των μνημονίων θα έπρεπε κανονικά να σημάνει και το τέλος των παθογενειών που μας οδήγησαν σε αυτά. Κάτι τέτοιο θα ήταν και το μεγαλύτερο, αν όχι το μοναδικό, κέρδος της πιο επώδυνης μεταπολιτευτικής περιπέτειας που βίωσε η χώρα, μέσα από την πιο βίαιη δημοσιονομική αναπροσαρμογή που επιβλήθηκε στα χρονικά της Ευρώπης. Χρειάστηκε για αυτό μια δεκαετία περίπου τριών διαδοχικών προγραμμάτων που ψηφίστηκαν, επίσης διαδοχικά, από ένα, δύο και τρία κόμματα που συνειδητοποιούσαν - το ένα μετά το άλλο - ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για να αποφευχθεί η πτώχευση και να διατηρηθεί η Ελλάδα σε ευρωπαϊκή τροχιά.

Έξι σχεδόν χρόνια από τότε, διαπιστώνουμε ότι, δυστυχώς, η ευκαιρία για το ξεπέρασμα των παθογενειών περνάει ανεκμετάλλευτη με ευθύνη της παντοδύναμης κυβέρνησης που ανέλαβε να εκπληρώσει αυτή την αποστολή, αλλά και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε δύο βασικές παρανοήσεις. Η πρώτη είναι η επικρατούσα αντίληψη ότι η ολοκλήρωση των μνημονίων σήμανε αυτομάτως και την επιστροφή στην προ της επιβολής τους κατάσταση. Και η δεύτερη είναι ότι η προ των μνημονίων κατάσταση ήταν δήθεν η «κανονικότητα» που χρειαζόντουσαν η κοινωνία και η χώρα για να μην ξαναπεράσουν τα ίδια.

Αρκετά είναι τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν στο τελευταίο διάστημα την αδυναμία - ή την άρνηση - να αλλάξουν παγιωμένες «συνήθειες» και συμπεριφορές, οι οποίες απειλούν να ακυρώσουν τα όποια θετικά βήματα έχουν γίνει στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης. Το πελατειακό κράτος εξακολουθεί να αντιστέκεται, παραμένοντας το μεγαλύτερο και πλέον ανθεκτικό εμπόδιο σε κάθε ουσιαστική αλλαγή και μεταρρύθμιση που θίγει τα συντεχνιακά κυρίως συμφέροντα. Το ψηφοθηρικό χάιδεμα των αυτιών ανταμείβεται στην κάλπη των κάθε λογής εκπροσώπων του λαϊκισμού. Η συνωμοσιολογία κάνει την κοινωνία ακόμα πιο ευάλωτη σε σχέδια αποσταθεροποίησης.

Η τραγωδία των Τεμπών αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ανάδειξης όλων σχεδόν των υφερπουσών παθογενειών. Η μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων που οδήγησε 57 ανθρώπους στον θάνατο διέλυσε οποιαδήποτε αυταπάτη για τη δήθεν αναγέννηση της μεταμνημονιακής Ελλάδας. Την φονική τραγωδία ακολούθησαν δύο ακόμα εθνικές τραγωδίες. Μία του πολιτικού συστήματος που απέτυχε παταγωδώς, με ευθύνη της κυβέρνησης, να αναζητήσει τις πολιτικές ευθύνες της καταστροφής και μία της κοινωνίας που πιάστηκε στα δίχτυα φανταστικών εκδοχών, οι οποίες αποπροσανατόλισαν τη συζήτηση από τις πραγματικές αιτίες.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr